Και τα show συνεχίζονται!

Σήμερα επέστρεψα στην Αθήνα μετά από 2 μήνες στο νησί. Δεν πρόκειται να αναλύσω το πώς νιώθω (με άριστα το 10 εγώ -132!), διότι ακόμα δεν έχω τελειώσει τις διακοπές μου. Φεύγω αύριο για άλλο νησάκι, για να κάνουμε το bachelor της κολλητής μου, την οποία παντρεύω σε 2 εβδομάδες. Παρόλο λοιπόν που τα αισθήματα για την επιστροφή μου μόνο καλά δεν ήταν, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας, ότι σήμερα έκανα το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου...


Ξυπνάω το πρωί με χάλια διάθεση που θα έφευγα. Ανεβαίνω στην ταράτσα να δω τον καιρό και βλέπω εξάρι γεμάτο (μποφόρ καλέ!). Σκατά και απόσκατα δηλαδή. Σκέφτομαι να ακυρώσω τα εισητήρια και να καθίσω και άλλο στο νησί, αλλά οι άλλες με περιμένουν για τρελό ξεσάλωμα και ως κομπάρα δε μπορώ να μην παραβρίσκομαι στα έκτροπα που θα γίνουν. Οπότε προσπαθώ να αλλάξω διάθεση και να πάρω απόφαση ότι θα σκυλοκουνηθώ (σας είπα ότι είμαι χέστης;), θα σιχτιρίζω σε όλο το ταξίδι, αλλά κάποια στιγμή θα φτάσω και όλα θα είναι μία απλή ανάμνηση.


Μπαίνω λοιπόν μέσα στο καράβι (από αυτά τα γρήγορα, ξέρετε, που πάνε  σαν κουνιοτράμπαλα όταν έχει μποφόρ), τακτοποιώ τα παιδιά μου και περιμένω να ξεκινήσει το μαρτύριό μου, το οποίο και ξεκίνησε με το που φύγαμε από το νησί. Εγώ -κλασσικά- παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά μου και τον βρίζω που κουνάει το καράβι (μη ρωτήσετε γιατί. Αυτό κάνω πάντα!), τα μωρά είναι μέσα στην full ενέργεια και θέλουν παιχνιδάκια και το manouli θέλει να πεθάνει.


Δίπλα μου λοιπόν, κάθεται τύπος περί τα 35, συμπαθέστατος, μόνος του, ο οποίος έχει όρεξη για κουβέντα. Εγώ από την άλλη δε θέλω να μιλήσω σε άνθρωπο. Με τα πολλά αρχίζουμε τη συζήτηση.


- Σας ενοχλεί η θάλασσα;
- Φαίνεται;
- Μη φοβάστε. Δεν είναι τίποτα.
- Ναι, είναι μέχρι να δούμε τα ψαράκια να μπαίνουν μέσα στο καράβι για να πιούνε τον καφέ τους μαζί μας!
- Σκεφτείτε κάτι όμορφο να χαλαρώσετε.
- (Τον Joaquin Phoenix μήπως και εμένα σε μία ερημική παραλία;) Ε... δεν πιάνει.
- Τί θα θέλατε να κάνετε για να ξεχάσετε ότι κουνάει το καράβι;
- Να τραγουδήσω karaoke!
- Έχω!!!
- (Α, είναι τρελός. Και μάλλον και με χαρτί!). Τί έχετε;
- Κaraoke! Γι᾽αυτόν τον λόγο είχα έρθει στο νησί! Γινόταν ένα πάρτυ για την επέτειο γάμου των 20 χρόνων ενός ζευγαριού και με φώναξαν για να τους φέρω το μηχάνημα. Αυτή είναι η δουλειά μου!
- (Τώρα εγώ το ζω αυτό; Δηλαδή, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;). Ωραία. Μπορούμε λοιπόν να το βάλουμε να παίξει τώρα και να τραγουδήσουμε;
- Μα φυσικά! Θέλετε;
- Αν θέλω λέει!


Σε λιγότερο από 20 λεπτά, ο τύπος είχε στήσει το karaoke. Οι επιβάτες του πλοίου είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται τί γίνεται. Εν τω μεταξύ, στο διπλανό τραπέζι καθόταν μία παρέα με τρελά ατομάκια, τα οποία είχαν ακούσει τη συνομιλία μου με τον karaoke man και είχαν εκφράσει την επιθυμία τους να τραγουδήσουν και αυτοί. Με το που είναι έτοιμο λοιπόν (το έχει συνδέσει ΚΑΙ με μία οθόνη που κουβαλούσε μαζί του), τον βάζω να βάλει τραγούδι. Σηκώνομαι μαζί με έναν από την διπλανή παρέα και ξεκινάμε να τραγουδάμε Milly Vanilly!


Διανοείστε τί έγινε μέσα στο πλοίο; Ούτε σε ταινία τέτοια σκηνικά! Όλος ο κόσμος στο πόδι να χειροκροτάει, να τραγουδάει και να έχει πεθάνει στο γέλιο! Τρεις ώρες τραγουδούσαμε! Το Manouli έδωσε ρέστα (ακούγεται ότι είναι στα πρόθυρα να υπογράψει συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική εταιρεία), η διπλανή παρέα επίσης και το ταξίδι θα μείνει σε όλους τους επιβάτες αξέχαστο!


Εσείς βρε, πού είσαστε να με απολαύσετε σε αυτές τις μεγάλες στιγμές που ζω φέτος το καλοκαίρι;!