Γάμος αλά Πατρινά (part 1).

Το ξέρω ότι έχω χαθεί, αλλά μη βρίζετε ρε παιδιά. Πολλές οι υποχρεώσεις. Επιστροφή από δίμηνες διακοπές (και άντε να προσαρμοστείς), αναχώρηση για 4ήμερο bachelor με γυναικοπαρέα (θα υπάρξει μελλοντική ανάρτηση με τα καμώματά μας), επιστροφή ξανά, έναρξη σχολικής χρονιάς, αναχώρηση ξανά για Πάτρα, όπου και πάντρεψα την κολλητή μου φίλη. Δικαιολογείται η απουσία μου...

Την Τετάρτη λοιπόν, αναχώρησα με την άλλη μου κολλητή (την δεύτερη κουμπάρα) στην Πάτρα, για να "ζήσουμε" τις τελευταίες ετοιμασίες του γάμου μαζί με την -άκρως αγχωμένη- νύφη. Ξεκινάμε από την Αθήνα με τρελό κέφι (όπως πάντα άλλωστε), βάζουμε τα cdιά μας και είμαστε έτοιμες να το διασκεδάσουμε διότι έχουμε ενημερωθεί ότι ο δρόμος για Πάτρα είναι σκατά λόγω έργων και φανταζόμαστε ότι θα φτάσουμε σε κανένα τετράωρο. Τελικά σε 2 ώρες και 5 λεπτά ακριβώς έχουμε φτάσει (διότι το Manouli μέχρι λίγο πριν την Κόρινθο το πήγαινε με 160-180), οπότε όλα οκ.

Μπαίνουμε στο σπίτι, όπου είναι μαζεμένη σύσσωμη η οικογένεια (ζευγάρι, αδελφή νύφης με άντρα και γονείς νύφης) και η νύφη σε κατάσταση αλλοφροσύνης, διότι έχουν έρθει να στήσουν τα φώτα στον κήπο, όπου και θα γίνει το γλέντι του γάμου, και το ένα της ξινίζει, το άλλο της βρωμάει. Εγώ, με το γνωστό μου μπρίο, φιλάω τους πάντες, βάζω μουσικούλα και αρχίζω μια χαλαρή κουβέντα μπας και τα πνεύματα κατευνάσουν λίγο. Τα πνεύματα όμως μόνο αυτό δεν έκαναν...


Πέντε λεπτά αργότερα, το Manouli πέρασε δίπλα από το τραπεζάκι στο οποίο η νύφη είχε τοποθετήσει αλφαβητικά τα καρτελάκια με τα ονόματα των καλεσμένων για τα τραπέζια και κατα λάθος έριξε κάτω δύο καρτελάκια. Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Αν είχα σπάσει κανένα Baccarat βάζο αξίας 2.000 ευρώ, λιγότερο θα τα άκουγα! Μετά από αυτό το σκηνικό, αποφασίσαμε με την άλλη κουμπάρα για τις επόμενες 2 ημέρες να ρίχνουμε βαλεριάνες στον πρωινό καφέ της νύφης, μπας και χαλαρώσει λίγο, διότι αν συνέχιζε έτσι, μάλλον δε θα έφτανε ποτέ στον ίδιο της τον γάμο. 

Αφού λοιπόν η νύφη συνεχίζει να παραπονιέται για τα πάντα, να εκνευρίζεται με το παραμικρό και φωνάζει για ψίλου πήδημα (ούτε στην εμμηνόπαυση να ήτανε!), έρχεται η ώρα του φαγητού. Καθόμαστε όλοι, ξεκινάμε να τρώμε και εκεί που τα λέμε έρχεται η ώρα να συζητήσουμε διεξοδικά για τις αρμοδιότητες των επόμενων ημερών.
"Η μοναδική δικιά μου αρμοδιότητα είναι να παραυρεθώ στο γάμο και να είμαι μία κούκλα", λέει η δεύτερη κουμπάρα και καταλαβαίνω ότι το φαγητό θα μας βγει ξινό...

Μετά από μία άγρα ματιά της νύφης προς την κουμπάρα Νο2, το βουλώνουμε όλοι και περιμένουμε να ακούσουμε τί θα πρέπει να κάνουμε τις επόμενες 3 ημέρες. Έχετε δει στις αμερικάνικες ταινίες που συγκαλούν συμβούλια σε μεγάλες εταιρίες για να συζητήσουν μείζονα θέματα, με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο να κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού και το υπόλοιπο ΔΣ να κρατάει σημειώσεις σε τρελούς ρυθμούς; E, αυτό κάναμε και εμείς, μόνο που το μενού, αντί για καφέδες, είχε κοτοπουλάκι νοστιμότατο στο φούρνο (χρυσοχέρα η νύφη βλέπετε). 


Μετά από 2 ώρες και πολλές παρατηρήσεις την νύφης (αν ήμασταν παιδάκια του δημοτικού, θα μας είχε βάλει όλους τιμωρία με το ένα πόδι όρθιο στη γωνία της τάξης!), το συμβούλιο έληξε. 


Η νύφη -πτώμα, πώς να μην ήταν άλλωστε;- αναχώρησε προς το κρεβάτι της και οι κομπάρες πήραν παραμάσχαλα τον γαμπρό και κατευθύνθηκαν προς το κέντρο της Πάτρας, όπου και διασκέδασαν μέχρι πρωίας στους ρυθμούς γνωστού club και αργότερα στους ρυθμούς του Νίνο, ο οποίος έκανε guest εμφάνιση σε άλλο γνωστό κέντρο. 


Η πρώτη ημέρα είχε τελειώσει. Οι επόμενες πώς θα συνέχιζαν άραγε;


(συνεχίζεται)