Παρολίγον έμφραγμα!

Το σπίτι μου στο νησί είναι το 1/4 του σπιτιού που μεγάλωσε ο μπαμπάς μου. Eίναι ένα ισόγειο το οποίο βρίσκεται μέσα στα στενάκια. Ακριβώς δίπλα είναι το σπίτι της μίας μου θείας και από επάνω άλλα δύο σπίτια των άλλων μου δύο θείων. Τέσσερα αδέλφια, τέσσερα σπίτια. Επίσης αυτά τα αδέλφια έκαναν και 6 κόρες (άντρας μηδέν!) κοντά στην ηλικία όλες, πολύ δεμένες μεταξύ τους και καταλαβαίνετε τι γινόταν κάθε καλοκαίρι..

Η βεράντα της μίας θείας μου είναι η τέλεια βεράντα. Με θέα τη θάλασσα, με μία πέργκολα και χτιστούς καναπέδες στους οποίους αράζεις με τις ώρες, με λίγα λόγια απίθανη. Το τί έχει ζήσει αυτή η βεράντα δεν υπάρχουν λόγια να σας το περιγράψω. Όπως καθόμουνα λοιπόν εχτές το βράδυ αραχτή, θυμήθηκα την ακόλουθη ιστορία, την οποία πρέπει να σας διηγηθώ, διότι αυτά τα πράγματα νομίζω ότι γίνονται μόνο στις ταινίες.


Καλοκαίρι του δε θυμάμαι ακριβώς πότε (πάνε πάντως καμιά δεκαριά χρόνια), έχω έρθει με το αμόρε στο νησί. Έχουμε βγει, έχουμε πιει, έχουμε χορέψει και έχουμε επιστρέψει στο σπίτι κατά τις 8 το πρωί. Αποφασίζουμε λοιπόν να μπούμε να κάνουμε ένα ντουζάκι πριν πέσουμε ξεροί για ύπνο (μη ζέχνουμε κιόλας). Μπαίνουμε στην ντουσιέρα, ξεκινάμε να κάνουμε το μπανάκι μας και λίγο το ένα, λίγο το άλλο αρχίζουν και τα ζουζουνίσματα (καταλαβαίνετε τώρα, νέα παιδιά..). Εκεί λοιπόν που είμαστε στις πολύ hot περιπτύξεις ακούμε την πόρτα να ανοίγει.  Κοιταζόμαστε, κοκκαλώνουμε και περιμένουμε να δούμε ποιος έχει μπει. Σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, έχω συνειδητοποιήσει ότι στο μπάνιο έχει μπει η 88 χρονών -τότε- γιαγιά μου! 


Αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Κάνω νόημα στο αμόρε να μείνει αμίλητος και ακούνητος μέχρι να κάνει την ανάγκη της η γιαγιά για να μπορέσουμε να βγούμε. Η γιαγιά όμως, ήθελε το χρόνο της. Κάθισε στην λεκάνη (η οποία βρισκόταν στα 10 εκατοστά από την κουρτίνα του μπάνιου) και ξέχασε να σηκωθεί. Εν τω μεταξύ, εμείς να προσπαθούμε να μην ακουστούμε καθόλου και συγχρὀνως να έχουμε ξεπαγιάσει, διότι μισή ώρα βρεγμένος και ασκούπιστος τον δαγκώνεις λιγουλάκι!


Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφασίζει η γιαγιά να σηκωθεί. "Αληλούια", σκεφτόμαστε, "'έφτασε η ώρα της λύτρωσής μας"! Έλα που όμως η γιαγιά ήθελε να κάνει τον μπιντέ της στο μπάνιο!! Με το που πάει να ανοίξει η κουρτίνα, περνάει μπροστά από τα μάτια μου η σκηνή του να δει η γιαγιά εμένα με το αμόρε γυμνούς (και ξεπαγιασμένους) και να πάθει το έμφραγμα επιτόπου! Επίσης, περνάει από το μυαλό μου η σκηνή να βλέπει το αμόρε τη γιαγιά να κάνει τον μπιντέ της και μου έρχεται αναγούλα! Προσπαθώ σε κλάσματα του δευτερολέπτου να σκεφτώ τι σκατά να κάνω και εκείνη τη στιγμή μπαίνει και η θεία μου στο μπάνιο! 


Βλέπει τη γιαγιά να είναι έτοιμη να μπει στην ντουζιέρα, την πιάνει και ετοιμάζεται να τη βοηθήσει να κάνει τον μπιντέ της. Την ώρα λοιπόν που ανοίγει την κουρτίνα, βλέπει εμένα και το αμόρε τσίτσιδους, ξεπαγιασμένους και μάλλον κατακκόκινους από τη ντροπή. Επειδή η θεία όμως είναι άτομο, την πιάνουν τα γέλια, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουμε και εμείς σε νευρικό γέλιο και η γιαγιά να αναρωτιέται τί σκατά γίνεται. Την βγάζει λοιπόν η θεία έξω από το μπάνιο, καταφέρνουμε και εμείς να ντυθούμε και να πάμε στην ευχή της Παναγίας. 


Την επόμενη ημέρα ήμασταν με πυρετό και οι δύο. Εννοείται ότι δεν ξανασκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε πρωινό μπάνιο...