Μην τα βάζεις με την κοντή!

Ένα από τα πράγματα που με κάνουν να βγαίνω έξω από τα ρούχα μου (και δεν εννοώ κυριολεκτικά) είναι το θράσσος και η αναίδεια. Είναι και άλλα βέβαια, αλλά αυτά τα δύο είναι πολύ ψηλά στη λίστα μου. Μπορώ να γίνω Τούρκος! Και σήμερα έγινα!


Έχω ξυπνήσει από το αξημέρωτο, έχω πάει βόλτα τον μικρό, έχω επιστρέψει σπίτι για αλλαγή βάρδιας, έχω βγάλει βόλτα τη μικρή, έχουμε πιει τον καφέ μας (όπου φυσικά μόνο καφές δε λέγεται αυτό, διότι εγώ την κυνηγάω συνέχεια από πίσω), έχω κάνει τα ψώνια μου, έχω μαγειρέψει, έχω ταίσει, έχω κοιμίσει, έχω αλλάξει, έχω πάει στον παιδότοπο και μου έχει βγει η γλώσσα να πηδάω επάνω στα φουσκωτά παιχνίδια και έχει φτάσει -επιτέλους- η ώρα για να επιστρέψω στο σπίτι. Ψιλοράκος, όπως καταλαβαίνετε. 


Φτάνω στο πάρκινγκ κοντά στο σπίτι μου και βρίσκω θεσάρα (αρκετά δύσκολο αν σκεφτείτε ότι όλες και όλες είναι καμία δεκαριά). "Τουλάχιστον με λυπήθηκε ο Θεός", σκέφτηκα. Ανάβω τα αλάρμ και περιμένω να ξεπαρκάρει το αυτοκίνητο να παρκάρω εγώ. Με το που βγαίνει η κυρία και είμαι έτοιμη να μπω εγώ, εμφανίζεται ένα πολυτελέστατο διθέσιο κάμπριο αμάξι και τσουπ παρκάρει στη θέση μου! "Αααααα, τελικά δε με λυπήθηκε ο Θεός! Θα έχουμε σκηνή τώρα!". 


Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, πλησιάζω τον θρασύτατο 30χρονο με το γυαλί-μαλλί-και παντελόνι lee και ακολουθεί η εξής συζήτηση:


- Είχα ανάψει τα αλάρμ και περίμενα να παρκάρω. Σας παρακαλώ βγείτε για να μπω στη θέση μου.
- Εγώ δεν είδα τίποτα.
- Εσείς μπορεί να έχετε μυωπία και καλό θα ήταν να πάτε να το κοιτάξετε γιατί θα είσαστε και επικίνδυνος οδηγός. Εγώ τα αλάρμ τα είχα ανάψει και θα σας παρακαλέσω ξανά να βγείτε γιατί θέλω να παρκάρω και έχω και δύο μωρά μέσα στο αυτοκίνητο.
- Κοπελιά, δε με νοιάζει τι λες (όταν αρχίζουν αυτά τα "κοπελιά" βαράει το κεφάλι μου κόκκινο!). Εγώ δε φεύγω. Πάρκαρα και τέλος. Βρες αλλού να αφήσεις το αυτοκίνητό σου!
- Άκου να δεις! Ή θα φύγεις με το καλό, ή θα φύγεις με το κακό.
- Τί λες ρε (μπήκαν και τα "ρε" στο παιχνίδι); Μας απειλείς κιόλας;
- Όχι κύριέ μου, δε σας απειλώ. Να παρκάρω θέλω στη θέση μου. Όταν όμως εσείς με θράσσος μου λέτε να πάω να βρω αλλού επειδή καβαλίσατε το ποσρικό και νομίζετε ότι έχετε πιάσει και τον Πάππα απ᾽τ´αρχίδια, τότε θα πράξω και εγώ αναλόγως! 
- Και τι θα κάνεις δηλαδή; Θα μας κλάσεις καμία μάντρα; (Αυτές τις εκφράσεις να μου πείτε ποιος τις ανακάλυψε!)


Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι της γύρω περιοχής έχουν βγει έξω και παρακολουθούν το σκηνικό.


- Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς κλάνουν τις μάντρες, αν εσείς γνωρίζετε να μου το πείτε, αλλά αν δεν βγάλετε το αυτοκίνητό σας ΤΩΡΑ θα φωνάξω την αστυνομία! Και αν δεν έρθει, όταν γυρίσετε σας υπόσχομαι ότι το αυτοκίνητό σας θα το βρείτε χαραγμένο από την μία άκρη μέχρι την άλλη!
- Τί λε ρε! Φοβηθήκαμε! 
(Φυσικά, ο μάγκας όταν άκουσε για τη χαραγματιά, κώλωσε λίγο, αλλά μετά συνέχισε ακάθεκτος)


Βγάζω κινητό και παίρνω το 100. Είπα ότι είναι κάτι επείγον (γιατί αν έλεγα τον πραγματικό λόγο δε θα ερχόντουσαν ούτε το 2015) και παραδόξως σε 10 λεπτά είχαν έρθει. Εν τω μεταξύ ο καυγάς με τον ευγενέστατο αυτόν κύριο συνεχιζόταν.


- Και τι θα τους πεις ρε; Ότι σου πήραμε τη θέση; Και τι θα μου κάνουν δηλαδή; Θα είναι ο λόγος σου εναντίον του δικού μου. Άσε που θα σε βρίσουνε κιόλας που τους κάλεσες για ένα τέτοιο ασήμαντο περιστατικό!
- Ας έρθουν και θα δούμε τι θα τους πω.
- Γυναίκες ρε! Που καβαλάνε το αυτοκίνητο και νομίζουν ότι κάνουν και κάτι! Που ανάθεμα σε αυτόν που σας επέτρεψε να οδηγείτε! 
- Εμείς τουλάχιστον, ό,τι και να καβαλήσουμε το κάνουμε κάτι! Εσείς;
- Μας βγήκες και εξυπνούλα; Κάτι τέτοιες σαν εσένα εγώ τις έχω για πρωινό!
- Πρόσεξε γιατί το σημερινό πρωινό θα είναι δύσπεπτο!


Φτάνει το 100 και εξηγώ την κατάσταση (ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς που ήταν 2 τυπάκια γύρω στα 25, τα οποία με γλυκοκοίταζαν κιόλας -φορούσα και ένα σορτσάκι-, ειδάλλως πραγματικά θα με είχαν σκυλοβρίσει που τους κάλεσα για μία θέση πάρκινγκ. Μη σας πω ότι θα μου έριχναν και καμία κλήση). 


- Η μαντάμ (μα θα μπορούσα να έχω πέσει σε μαγαλύτερο μπουρτζόβλαχο;) ήρθε μετά από εμένα και σώνει και ντε θέλει να μου πάρει τη θέση!
(Ο κρετίνος, ο ελεινός ο ψεύτης!)


Εκείνη τη στιγμή πετάγεται ένας χριστιανός, που καλή να είναι η ώρα του (να θυμηθώ να του φτιάξω ένα cheesecake να του πάω αύριο) και λέει:
- H κοπέλα έχει δίκιο. Εγώ ήμουνα εδώ και τα είδα όλα! Της πήρε τη θέση και μετά άρχισε και να την βρίζει!


- Τι λες ρε παππού; Σε έβαλε και συνήγορο η κυρία; Τράβα στο σπίτι σου και παράτα μας!


Τα αστυνομικάκια, ακούγοντας τον μαλάκα να μιλάει έτσι (και βλέποντας και το σορτσάκι, το οποίο αποφάσισα θα ενσωματώσω καθημερινά στις βόλτες μου) του λένε:
- Πάρε το αυτοκίνητό σου και άσε την κοπέλα να μπει γιατί θα σου κόψουμε και κλήση! Έρχεστε από την Αθήνα με τα διθέσιά σας και νομίζετε ότι θα μας κάνετε και ό,τι θέλετε!


Ο κουραδόμαγκας, λούφαξε αμέσως, μπήκε στην αυτοκινητάρα του και την έκανε με ελαφρά. 


Εγώ πάρκαρα σαν κυρία και πριν φύγω μου λένε τα πολιτσμάνια:
- Και αν χρειαστείς τίποτα άλλο κοπέλα μου, εμείς είμαστε εδώ. Τάκης και Γιάννης!


Βρε, μήπως να πάω και σε αυτά κανένα κομματάκι cheesecake;