To pee or not to pee?

Εχθές το βράδυ μιλούσα με την κολλητή μου, η οποία μου εξιστορούσε την τελευταία της γκομενική περιπέτεια με έναν -αρκετά θα έλεγα- kinky γκόμενο. Και ήθρε στο μυαλό μου η πιο kinky φάση που έχω περάσει με γκόμενο ever (και για εσάς που θα διαβάσετε την ιστορία και θα σχολιάσετε, δε θέλω σχόλια του τύπου "σιγά μωρέ", διότι δεν είναι όλοι sex machines όπως εσείς... Ξέρετε εσείς ποιοι είσαστε!).


Είμαι στη ΝΥ πάνω από ένα χρόνο και γκόμενο δεν έχω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ψάξει κιόλας... Ώσπου ένα βράδυ πηγαίνω στο σπίτι μίας φίλης μου να την πάρω να βγούμε. Εκεί που κάθομαι λοιπόν και περιμένω στο lobby εμφανίζεται μπροστά μου ο Άδωνης! Στη ζωή μου ολόκληρη δεν έχω δει ομορφότερο άντρα!  Κάβλα σκέτη (και λίγα λέω)! Μία λοιπόν που τον βλέπω, μία που συνεχίζω να διαβάζω το περιοδικό μου, μέχρι που έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Πιάνουμε μία χαζοκουβέντα (περίμενε και αυτός έναν φίλο του, ο οποίος έμενε ακριβώς δίπλα με τη δικιά μου φίλη), κατεβαίνουν τα date μας και φεύγουμε. 


Μετά από δύο εβδομάδες χτυπάει το κινητό μου και είναι ο Άδωνης (ο οποίος έχει ζητήσει τον αριθμό μου από την φίλη μου)! Να μη σας τα πολυλογώ, κανονίζουμε να βγούμε. Βγαίνουμε μία, βγαίνουμε δύο, ε δεν ήθελε και πολύ το πράμα..


Εγώ έχω αρχίσει να το καψουρεύομαι το γκομενάκι (διότι δεν ήταν μόνο θεός, ήταν και πανέξυπνος, μορφωμένος, καλλιεργημένος, πολυταξιδεμένος, με τρελό χιούμορ και όλα αυτά που γουστάρω εγώ σε έναν γκόμενο), αλλά φυσικά δεν δείχνω τίποτα. Αυτός από την άλλη αρχίζει να καψουρεύεται με μία χρονοκαθυστέρηση, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει. 


Έχουμε φτάσει λοιπόν σε ένα σημείο όπου είμαστε και οι δύο φουλ στον έρωτα και περνάμε σούπερντούπερ. Ένα βράδυ λοιπόν, έχω πάει σε ένα πάρτυ σόλο και με παίρνει τηλέφωνο το γκομενάκι μου να μου πει ότι με περιμένει στο σπίτι του μετά το πάρτυ. Κατά τις 3 εμφανίζομαι και εγώ υπέρλαμπρη, ψιλομεθυσμένη και με τρελά sexy διάθεση. Μία από τα ίδια και εκείνος. Έχει ετοιμάσει cocktails, έχει βάλει φοβερή μουσική, έχει γεμίσει το σπίτι κεριά παντού και σκέφτομαι ότι η βραδυά θα είναι εκπληκτική. 


Πραγματικά λοιπόν ξεκινάμε τα σούξου-μούξου, λίγα φιλάκια από εδώ, λίγα από εκεί... ε δε χρειάζεται να τα αναλύσω και όλα, right? Το νόημα το πιάσατε! Μετά λοιπόν την τέταρτη φορά, ε είπαμε να ξεκουραστούμε λίγο. Εγώ οριζοντιώνομαι στον καναπέ και ψιλοπαίρνω έναν υπνάκο (σαν το ζώο!). Μετά από λίγο με ξυπνάει το αμόρε και μου λέει ότι έχει ετοιμάσει το τζακούζι να χαλαρώσουμε. 


Πραγματικά πάω στο μπάνιο και βρίσκομαι μπροστά στο κλασσικό κινηματογραφικό θέαμα: Κεριά σε όλο το μπάνιο, τζακούζι γεμάτο και δίπλα ποτήρια με σαμπάνια και φράουλες με σαντιγύ. "Και εκεί που νόμιζα ότι η βραδυά δε θα μπορούσε να γίνει καλὐτερη", σκέφτηκα. 


Ε, μία που το σκέφτηκα, μία που ακολούθησε ο όλεθρος!


Μετά από το τόσο αλκοόλ, καταλαβαίνετε ότι είχα την ανάγκη να κάνω πιπί. Ήμασταν και οι δύο στο μπάνιο εκείνη την ώρα και ψιλοντρεπόμουνα να του το πω, παρ᾽όλ᾽αυτά, επειδή θα έσκαγε η φούσκα μου, του το είπα. Δεν προλαβαίνω να καθίσω στην τουαλέτα και νά᾽σου το γκομενάκι ξαναμπαίνει στο μπάνιο. 
- Ε... Δεν έχω τελειώσει..
- I know.
- Να βγεις και να σε φωνάξω μόλις κατουρήσω;
- No.
- No? Τι no?
- I want you to pee on me!
- What?
- I want you to pee on me!!
- Παρακαλώ; Θέλεις να σε κατουρήσω;
- Yes!
Και γονατίζει, βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου και περιμένει να τον κατουρήσω!!


Εκείνη τη στιγμή πέρασαν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις:
1. Όχι, δε συμβαίνει αυτό σε εμένα.
2. Βλέπω όνειρο, δε συμβαίνει αυτό σε εμένα.
3. Ζω επεισόδιο του Sex & the City, δεν εξηγείται αλλιώς!
4. Τί ακριβώς έκανα στη διάρκεια των 2 μηνών που είμαστε μαζί το οποίο να τον κάνει να πιστεύει ότι I will ACTUALLY pee on him??
5. Μήπως έχει βάλει και κάμερες εδώ γύρω και δω τον εαυτό μου σε καμία home-made τσόντα στο internet αύριο-μεθαύριο;
6. Θέλω να κατουρήσω πολύ, σήκω και φύγε, γιατί θα σε κατουρήσω και θα νομίζεις ότι το έκανα και απο βίτσιο!!!


Και πριν προλάβω να σκεφτώ και άλλα, έρχεται και η καθοριστική ατάκα-κλειδή που επισφράγησε αυτήν τη σχέση:
"Αν με κατουρήσεις, θα σε παντρευτώ!"


Ε εντάξει! Αυτό ήταν! Ο Θεός παίζει μαζί μου και ήρθε η ώρα να το τελειώσουμε το παιχνιδάκι.


Σηκώνομαι (χωρίς να έχω κάνει πιπί μου), μαζεύω τα ρούχα μου, ντύνομαι και την κάνω με ελαφρά χωρίς να πω τίποτα... Ποτέ ξανά!

Μοντέρνα Σταχτοπούτα

Καλοκαίρι του 2001. Πάω διακοπές στη Σαντορίνη με 4 φίλες μου (λένε ότι αν πας στη Σαντορίνη με το αμόρε, χωρίζεις, οπότε πήγα και εγώ με γυναικοπαρέα) με τρελή διάθεση (όπως πάντα άλλωστε) για να περάσουμε super. 


Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα σας πω ότι έχω ένα φετίχ με τα παπούτσια (μη βιάζεστε καλέ! Θα δείτε τι σχέση έχει με την ιστορία μου παρακάτω). Όλων των ειδών: Αθλητικά, φλατ, πέδιλα, μπότες, γόβες, peep toes, σαγιονάρες κ.λπ. Και επίσης όλων των χρωμάτων. Ό,τι χρώμα υπάρχει, το έχω σε παπούτσι. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κάθε ζευγάρι έχει τη δική του θέση στην καρδιά μου.


Επιστρέφουμε λοιπόν στη Σαντορίνη. Πρώτο βράδυ. Ντυνόμαστε, φτιαχνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για τη βραδυνή μας εξόρμηση. Το ένα barάκι διαδέχεται το άλλο, τα σφηνάκια πάνε και έρχονται το κέφι έχει φτάσει στο ζενίθ του και το Manouli με την παρέα του ρίχνουν τρελούς χορούς. Οι χοροί μεραφέρονται επάνω στους καναπέδες και το Manouli βγάζει τα παπούτσια του για να χορέψει πιο άνετα (διότι αγάπη μου επάνω στον καναπέ με το παπούτσι ΔΕ χορεύεις!). Αφού λοιπόν τελειώνουν οι χοροί, κατεβαίνω από τον καναπέ, πάω να βάλω τα παπούτσια μου, πουθενά τα παπούτσια! Κοιτάω από εδώ, κοιτάω από εκεί, τίποτα! Περιμένω να κλείσει το μαγαζί (δεν ήθελε και πολλή ώρα ακόμα), βάζω όποιον υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στο μαγαζί να ψάξει μαζί μου, τίποτα! Γαμώ το κέρατό μου μέσα! Τί να κάνω και εγώ; Φεύγω ξυπόλιτη. Ναι αγαπητοί μου: ξυπόλιτη! 


Εκεί που προχωράμε λοιπόν προς το ξενοδοχείο, σταματάμε να φάμε κάτι (μετά από τόσο αλκοόλ το χρειάζεται ο οργανισμός το σουβλάκι, όπως και να το κάνεις). Στην ουρά που περιμέναμε, από πίσω μας ήταν μία αντροπαρέα. Μας πιάνουν την κουβέντα και ο ένας εξ αυτών (ο οποίος πρέπει να σας πω ότι ήταν τρελό γκομενάκι, ξέρετε, από αυτά τα μαυρισμένα τυπάκια, τα ψιλοχύμα, με τις βερμούδες, τα ξυρισμένα -ναι, ναι, έχω φετίχ και με τους ξυρισμένους!- με τις φάτσες τις απίθανες που λες από μέσα σου "δε γίνεται αυτός ο θεός να μου την πέφτει τώρα, και μάλιστα τώρα που είμαι και ξυπόλιτη!") μου λέει:
- Σταχτοπούτα;
- Παρακαλώ;
- Σταχτοπούτα λέω;
- Μπα.. Αυτή φορούσε γοβάκια και έχασε το ένα μόνο. Εγώ ήμουνα με τη σαγιονάρα και μου τις βούτηξαν και τις 2! Και το κακό είναι ότι δεν έχω και άμαξα να πάω στο ξενοδοχείο!
- Έχω εγώ αν θέλεις να σε επιστρέψω.
- Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα ένα ζευγάρι παπούτσια την συγκεκριμένη στιγμή..
- Πάρε τα δικά μου!
Και βγάζει τα παπούτσια του και μου τα δίνει. Φυσικά ήταν 10 νούμερα μεγαλύτερα από το πόδι μου, αλλά τη δουλειά τους θα την έκαναν μέχρι το ξενοδοχείο (και όχι, δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα! Ειδάλλως θα σας έγραφα τόση ώρα αυτήν την ιστορία;).


"Οκ". Τα παίρνω λοιπόν και εγώ, τα φοράω (ναι, ξέρω αηδία, αλλά αν βρεθείτε ποτέ εσείς ξυπόλιτοι κάπου και σας προσφέρει ένας θεός τα παπούτσια του, ΜΗΝ τα πάρετε!) και πάω να φύγω (τα σουβλάκια είναι ήδη έτοιμα). 
- Πού πας;
- Στο ξενοδοχείο. Αύριο τέτοια ώρα εδώ να πάρεις τα παπούτσια σου πίσω.


Το επόμενο βράδυ πραγματικά συναντιόμαστε, του δίνω τα παπούτσια του, αλλάζουμε και τηλέφωνα (δε θέλω κανένα σχόλιο παρακαλώ!) και συνεχίζουμε τη βραδυά μας (ξεχωριστά, γιατί όπως σας είπα είχα πάει με τις φίλες μου και εγώ τις φίλες μου δεν τις κλάνω για κανένα γκομενάκι).


Μετά από οχτώ μήνες περίπου χτυπάει το τηλέφωνο.
- Σταχτοπούτα;
- Τί κάνεις;
- Τι θα᾽λεγες να τα πούμε; Από κοντά;
- Φεύγω μεθαύριο για NY.
- Και πότε επιστρέφεις;
- Δεν ξέρω. Ίσως και να μην επιστρέψω..


Το αγόρι αυτό με έπαιρνε κάθε τόσο τηλέφωνο να δει τι κάνω. Έτυχε και με είχε πάρει και ημέρες που είχα γυρίσει στην Ελλάδα. Δεν το ξανασυνάντησα ποτέ όμως.


Την προηγούμενη Τρίτη με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου και μου λέει ότι έχει έθρει ένα δέμα για μένα. Πάω και εγώ, βλέπω το δέμα, κοιτάζω για τον παραλήπτη, τίποτα! Το ανοίγω και τί να δω; Δύο γυάλινα γοβάκια και ένα σημείωμα που έλεγε: "Ακόμα και τώρα, με το μωρό σου, για μένα θα είσαι πάντα η Σταχτοπούτα μου"!!!!


Δεν ξέρω πού με είδες (σίγουρα κάπου με τον μπέμπη)... Δεν ξέρω πότε με είδες... Δεν ξέρω πώς βρήκες την (παλιά) διεύθυνσή μου... Δεν ξέρω πώς είσαι πια (ξυρισμένος ακόμα;)... Δεν ξέρω αν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το post (το πιο πιθανό είναι ότι δε θα το διαβάσεις)... Σου λέω όμως ότι η έκπληξη αυτή ήταν ίσως μία από τις καλύτερες της ζωής μου!


Η (μαμά)Σταχτοπούτα σου. 

Αυτές είναι πρωτοχρονιές αγάπη μου!

Παραμονή πρωτοχρονιάς (φετινής). Κολλητός μου φίλος (θα αναφερόμαστε σε αυτόν ως Κ.) βρίσκεται σε επαγγελματικό ταξίδι σε Ευρωπαική χώρα. Ήταν να γυρίσει στις 30, αλλά λόγω δουλειάς τα πλάνα άλλαξαν και βρέθηκε να βρίσκεται 31/12 και ώρα 21.00 στην αίθουσα αναμονής ενός αεροδρομίου. Σιχτιρίζει την ώρα και τη στιγμή που αντί να βρίσκεται μαζί μας και να ετοιμάζεται για τρελό ξεφάντωμα κάθεται σε ένα μπαρ και τα πίνει μόνος του, μέχρι που εμφανίζεται αιθέρια ύπαρξη ετών 22 (Ελληνοαυστραλέζα με παππούδες από Σουηδία, Μεξικό και δε θυμάμαι από που αλλού) και κάθεται δίπλα του. Στη διάρκεια του πρώτου τους ποτού γυρἰζει και του λέει:

- Έχεις να κάνεις κάτι;

- Όχι.

- Θέλεις να έρθεις μαζί μου που θέλω να αγοράσω εσώρουχα; Χρειάζομαι μία αντρική γνώμη γιατί με περιμένει το αγόρι μου στην Αθήνα, το οποίο έχω να δω 4 μήνες και θα εκτιμούσα λίγη αντρική βοήθεια.

- Να έρθω (άλλο που δεν ήθελε ο Κ!). 

Πραγματικά, βρίσκουν ένα κατάστημα με εσώρουχα και αρχίζει το γκομενάκι την πασαρέλα με ό,τι πιο sexy, kinky και προκλητικό κυκλοφορούσε στο μαγαζί. "Δεν έχω ξαναδεί τέτοιο κορμί στη ζωή μου", μας είπε όταν μας διηγήθηκε την ιστορία. "Δύο μέτρα πόδι, κώλος μαύρης και βυζί που αψηφούσε τη βαρύτητα"! Φυσικά, όπως είναι και λογικό, ο Κ. είχε αρρωστήσει, διότι δε σου τυχαίνει καθημερινά να εμφανίζεται μπροστά σου ένα θεόμουνο και να σε παρακαλάει κιόλας να το δεις ημίγυμνο!

Αφού τελειώνει λοιπόν το show, επιβιβάζονται στο αεροπλάνο και κάθονται μαζί. Ξεκινάνε πάλι την κουβεντούλα, τα ποτά διαδέχονται το ένα το άλλο, τα φώτα χαμηλώνουν, ο πιο πολύς κόσμος κοιμάται ήδη, ώσπου το κοριτσάκι κουράζεται και ζητάει στον φίλο μου αν μπορεί να ξαπλώσει επάνω του. Ο Κ. (gentleman πάνω απ᾽όλα) σηκώνει το διαχωριστικό που βρίσκεται ανάμεσα στα δύο καθίσματα και η κοπέλα ακουμπάει το κεφάλι της επάνω στα πόδια του. 

Εκεί λοιπόν που ο Κ. ανοίγει μία εφημερίδα και ξενικάει να διαβάζει, νιώθει ένα χέρι να χαιδεύει το πόδι του. Σιγά σιγά το χέρι αρχίζει να ανεβαίνει, ώσπου φτάνει να χαιδεύει you know what. Ο Κ. (επειδή είναι και ψιλομαγκάκος σε αυτά -σαν τον γναγ και τον marco ένα πράμα) όχι μόνο δεν ξαφνιάστηκε, αλλά άρχισε να δίνει και κατευθυντύριες! Το κοριτσάκι τις ακολούθησε κατά γράμμα και εντός ολίγων λεπτών, τη θέση των χεριών αντικατέστησε το στόμα της νεαράς! Ω ρε γλέντια λέμε!

Εν τω μεταξύ, ολόκληρο το αεροπλάνο να κοιμάται εκτός από 2 φοιτητές που κάθονται ακριβώς δίπλα στο ζευγαράκι μας (τους χωρίζει απλώς ο διάδρομος), 2 πενηνταπεντάρηδες businessmen που κάθονται δύο θέσεις πιο πίσω από τους φοιτητές και ένας 30something τύπος, ο οποίος έχει πιει τον Βόσπορο και κάθεται ακριβώς από πίσω από τον Κ. και το τεκνό. 

Το κοριτσάκι συνεχίζει να κάνει τη "δουλειά" του, ενώ ο δικός μας (πασάς!) απολαμβάνει το πρωτοχρονιάτικο δώρο του! Κάποια στιγμή λοιπόν, επειδή θέλει και το κοριτσάκι μας να χαρεί λίγο (είπαμε αγάπη μου, μην είσαι και μονοφαγάς!), με μία κίνηση (αστραπιαία) ματ βρίσκεται καβάλα του και ξεκινάει το δεύτερος γύρος! Ω ρε γλέντια ξαναλέμε!

Και δεν ήταν ότι γλεντούσαν μόνο οι δυό τους. Γλεντούσαν και οι 5 ξύπνιοι του αεροπλάνου. Διότι αν βρίσκεσαι σε ένα αεροπλάνο την ώρα που αλλάζει ο χρόνος (αντί να βρίσκεσαι με την οικογένειά σου, το αμόρε σου ή τους φίλους σου), τουλάχιστον να το χαρείς βρε αδελφάκι μου! Και πόσο πιο πολύ να το χαρείς από το να βλέπεις τσόντα live και μάλιστα στο μισό μέτρο από δίπλα σου!

Και η τσόντα διήρκησε και αρκετά (το ποτό βλέπετε...)! 

- Δηλαδη ρε Κ., θέλεις να μου πεις ότι γαμιόσασταν κοινή θέα και δε σας ένοιαζε καθόλου; ρώτησα εγώ (η αφελής/βλαμμένη) όταν άκουσα το συμβάν.

- Όχι ρε! Τι να μας νοιάζει; Ίσα ίσα που το ευχαριστηθήκαμε κιόλας!

- Και οι άλλοι τι έκαναν;

- Τί να πούνε ρε Manouli; Έπαιρναν μάτι! Α! Κάποιες στιγμές πέταγαν καμία καλή ατάκα, αλλά δεν έδινα σημασία!

- Και οι αεροσυνοδοί;

- Μας είδε μία, αλλά νομίζω ότι, αν μπορούσε, θα ήθελε να συμμετάσχει και αυτή, οπότε δεν είπε τίποτα!
- Ρε, ξέρεις ότι μπορεί να δεις τον πουτ... σου στο youtube καμία ώρα και να μην ξέρεις από που σου ήρθε;
- Έτσι όπως με ξέρεις, πιστεύεις ότι θα με νοιάξει;
(H αλήθεια είναι ότι τον συγκεκριμένο άντρα, δε θα τον νοιάξει ΚΑΘΟΛΟΥ!)
- ...... (Το βουλώνει Manouli)

Λίγο πριν προσγειωθεί το αεροπλάνο το show είχε τελειώσει (το ίδιο και οι πρωταγωνιστές του). Αποβιβάστηκαν, χαιρετήθηκαν, αλληλοευχήθηκαν για το νέο έτος και αποχώρησε ο καθένας προς τη δική του κατεύθνση.

Και σας ρωτάω τώρα εγώ: Υπάρχει περίπτωση το 2011 να μη του πάει γαμάτα του Κ.;!

Δείξε μου το βρακί σου να σου πω ποια είσαι!

Σήμερα είναι μία ημέρα απόλυτης χαλάρωσης. Ο Χ. έχει φύγει εκτός Αθηνών, τα παιδιά είναι στο εξοχικό και εγώ είμαι ολομόναχη στο σπίτι (μέχρι αύριο)! Για τους ελεύθερους χωρίς παιδιά δε λέει κάτι αυτό, αλλά είμαι σίγουρη ότι όλες οι μανούλες θα με καταλάβουν και θα με ζηλέψουν κιόλας!

Αφού λοιπόν έκανα τα δικά μου (αφρόλουτρο, μαλλί, νύχι, κ.λπ.), αποφάσισα να φτιάξω το συρτάρι με τα εσώρουχά μου. Ξέρετε, επειδή συνηθίζω να ξεβρακώνομαι τώρα τελευταία, είπα να τα χωρίσω σε κατηγορίες και να φοράω τα κατάλληλα κάθε φορά που θα βγαίνω έξω στην περίπτωση νέου ξεβρακώματος. Μετά από την κατηγοριοποίησή τους λοιπόν είδα ότι το κάθε εσώρουχο έχει φτιαχτεί για τον δικό του συγκεκριμένο λόγο. Και η κάθε γυναίκα αποφασίζει να το φοράει, αναλόγως του τι θέλει εκείνη τη στιγμή απὀ τη ζωή της. Κατέληξα λοιπόν στις ακόλουθες κατηγορίες:

1. Βρακί "βράκα": Μιλάω για τα γνωστά "βρακιά της γιαγιάς", τα οποία όλες οι γυναίκες έχουν. Συνήθως τα φοράμε εκείνες τις ημέρες του μήνα όπου έχουμε τον "επισκέπτη" μας. Είναι βαμβακερά, άνετα, καλύπτουν μεγάλη περιοχή των οπισθίων μας, είναι εντελώς ντεκαβλέ και είναι αυτά τα οποία δεν πρέπει να δει ποτέ ο γκόμενός μας. Γι᾽αυτό και όταν θέλουμε να το παίξουμε δύσκολες και να μην του κάτσουμε από την αρχή, φοράμε ένα τέτοιο και πάμε στο ραντεβού μας, γνωρίζοντας ότι δε θα ξεβρακωθούμε ποτέ! Φυσικά, υπάρχουν και άλλες φορές που μας κάθεται η "καλή", και πάντα μα πάντα φοράμε την εν λόγω βράκα και σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που αποφασίσαμε να την αγοράσουμε!

2. Βρακί "που φορούσαμε όταν ήμασταν μικρές": Δεν απέχει πολύ από την βράκα της γιαγιάς. Απλώς, επειδή πολλές γυναίκες δεν αντέχουν τον κουραδοκόφτη (βλ. στρινγκ παρακάτω), πρέπει να βολευτούν με κάτι. Έτσι, αγοράζουν ένα τέτοιο, το οποίο μπορεί να βγαίνει σε διάφορα cute σχέδια και χρώματα. Πολλές φορές έχει επάνω καρδούλες ή ακόμα και cartoons. Έτσι, δε νιώθουν εντελώς ασέξουαλ. Παρ᾽όλ᾽αυτά, πρέπει να πω ότι ούτε αυτό το είδος βρακιού κάνει κούκου στον άντρα. Δυστυχώς ή ευτυχώς φιλενάδες μου, κανένας άντρας δε θέλει να γαμήσει τον tweety! Aυτή είναι η πικρή αλήθεια. 

3. Βρακί "σορτσάκι": Χωρίζεται σε 2 είδη: αυτά που καλύπτουν ολόκληρα τα οπίσθια και αυτά που καλύτουν τα μισά. Η πρώτη κατηγορία χαρακτηρίζεται πάλι από άνεση. Δεν είναι τόσο ντακβλέ και ειδικά αν πέσεις σε σπορ τύπο, μπορώ να σου πω ότι θα γουστάρει τρελά κιόλας. Αν δε το συνδυάσεις και με ένα κασκόλ της ομάδας του το οποίο θα έχεις κάνει σουτιέν, τότε έχεις σκοράρει αγάπη μου από το πρώτο λεπτό! Τα σορτσάκια που καλύπτουν το μισό κωλομέρι είναι τρελά sexy. Διότι κρατάς τον άλλο σε ένα μυστήριο. Έχει πάρει μία πρώτη ιδέα και ανυπομονεί να δει και το υπόλοιπο! Οι γυναίκες που φοράνε τέτοια ξέρουν τι κάνουν! 

4. Βρακία "τάνγκα" και "στρινγκ": Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι μπαίνουν και τα δύο μέσα στον κώλο (κοινώς οι κουραδοκόφτες). Η μικρή τους διαφορά είναι ότι το μεν τάνγκα έχει λίγο παραπάνω ύφασμα στο τελείωμα, ενώ το στρινγκ έχει ένα δείγμα υφάσματος (για να μην πω κλωστής) το οποίο υπάρχει ίσα ίσα για να κρατήσει το υπόλοιπο εσώρουχο στη θέση του. Αυτά τα εσώρουχα είναι η σίγουρη επιτυχία. Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας άντρας, ο οποίος να μην καβλώνει μόνο και μόνο στην ιδέα ενός μικροσκοπικού τέτοιου εσωρουχου. Θες γιατί τα έχεις πετάξει όλα έξω; Θες γιατί είναι σα να είσαι σχεδόν γυμνή, αλλά δεν είσαι; Θες γιατί είναι πανέυκολα στο σκίσιμο; Δεν ξέρω. Η πραγματικότητα είναι ότι ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός στην όψη ενός στρινγκ υποκλίνεται! Και όλες μας το γνωρίζουμε καλά αυτό!

5. Βρακιά "δαντελωτά": Αυτά μπορεί να εμπίπτουν σε πολλές από τις παραπάνω κατηγορίες. Σορτσάκια, στρινγκ, κανονικά, τα πάντα. Η δαντέλα, όμως, προσδίδει το κατιτίς της. Από ρομαντισμό (ένα ροζ δαντελωτό σορτσάκι) μέχρι εντελώς kinky καταστάσεις (ένα κόκκινο δαντελωτό στρινγκ). Και κιουρία και τσούλα δηλαδή. Σε συνδυασμό δε με το γεγονός ότι έχει και τα διάφανα σημεία του, η φαντασία οργιάζει και το αποτέλεσμα είναι πάντα επιτυχημένο. 

6. Βρακιά "τσόντας": Αυτά είναι τα εσώρουχα τα οποία φοράς σε ειδικές περιπτώσεις. Μπορεί να είναι δερμάτινα, ζαχαρωτά, σοκολατένια, βρακιά με τρύπες, βρακιά με φτερά, βρακιά με ό,τι μπορεί να φανταστεί το πιο kinky μυαλό. Δε συνηθίζουν να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μίας γυναίκας, όταν όμως αποφασίσει ότι θέλει να ζήσει ασυνήθιστες καταστάσεις ή να τρελάνει εντελώς τον άλλον, τότε τα φοράει! Και δε βγαίνει ποτέ χαμένη...

Let it snow!

Το πρωί που ξύπνησα, άνοιξα τα πατζούρια και είδα 20 πόντους στρωμένο χιόνι. Τσίριξα από τη χαρά μου σαν 3χρονο παιδάκι. Αφού χάρηκα λοιπόν, σκέφτηκα ότι πρέπει να πάω στο σουπερμάρκετ να προμηθευτώ διάφορα (εκτός από του σπιτιού τα πράγματα, σήμερα έχω καλέσει σπίτι καμιά 20ριά άτομα να στολίσουμε το δέντρο και να κάνουμε διαγωνισμό πίτσας. Έχω ανοίξει 20 φύλλα- διότι είμαι και καταπληκτική μαγείρισσα εκτός όλων των άλλων- και ο καθένας θα φτιάξει τη δική του. Ο νικητής θα πάρει και δωράκι! Οπότε είχα να πάρω και τα toppings για τις πίτσες). 

Κατεβαίνω στο γκαράζ, πάω να ανοίξω την πόρτα, αλλά τίποτα. Κομμένο το ρεύμα. Την κοινωνία μου μέσα! "Θα πάω με τα πόδια", σκέφτηκα. Ο ΑΒ δεν είναι και μακρυά. Θα κάνω και τη βόλτα μου στο χιόνι (τρομάρα μου!). Ντύνομαι λοιπόν σαν το κρεμμύδι και ξεκινάω. 

Στα 30᾽᾽ έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι η ιδέα μου δεν είναι και η καλύτερη, διότι έχω ψοφίσει στο κρύο, αλλά βαριέμαι να επιστρέψω και σκέφτομαι ότι πρέπει να προμηθευτώ τρόφιμα. Εκεί λοιπόν που τα σκέφτομαι αυτά, σκάει μύτη ένα σκύλαρος πιο ψηλός από εμένα και αρχίζει να τρέχει προς το μέρος μου. Ψιλοχέζομαι, αλλά το παίζω cool. Ο σκύλος θέλει να κάνει παιχνιδάκια και εγώ θέλω να εξαφανιστεί. Κάποια στιγμή λοιπόν, επιταχύνω το βήμα μου. Αυτός από πίσω. "Άει σιχτίρι, θα τρέξω", σκέφτηκα. Αρχίζω να τρέχω λοιπόν (ο σκύλος από πίσω), ώσπου ξαφνικά, 10 μέτρα πριν φτάσω στο σουπερμάρκετ, τρώω μία τούμπα κινηματογραφική! Ξέρετε, από αυτές που λες "γιατί να μην έχω μία κάμερα να την τραβήξω και να γελάω για πάντα;!"

Αρχίζω να κατεβάζω καντήλια, διότι έχω πονέσει τρελά (η μελανιά στον κώλο μου είναι ΝΑ, με το συμπάθειο κιόλας), έχω βρέξει και το παντελόνι μου, έχω γίνει ρόμπα στον κόσμο τριγύρω και γενικά μία ταλαιπωρία. 

Μπαίνω στον ΑΒ σαν την άδικη κατάρα, παίρω ένα καροτσάκι και αρχίζω τα ψώνια μου. Λίγα λεπτά αργότερα έχω αρχίσει να παίρνω πρέφα ότι πολύς κόσμος κοιτάει τον κώλο μου. "Μα τόσο ωραίο κωλαράκι έχω κάνει πια;! ΟΚ, αδυνάτισα, αλλά το εν λόγω σημείο του σώματός μου δεν είναι και το φόρτε μου! Βρε λες να είναι και να το έχω υποτιμήσει;". Αυτές τις μαλακίες σκεφτόμουνα όσο διέσχιζα τους διαδρόμους του ΑΒ και φόρτωνα το καρότσι με ό,τι πιο παχυντικό υπάρχει, ώσπου φτάνω στο ταμείο να πληρώσω. Και εκεί μία από τα ίδια: οι από πίσω μου να με κοιτάνε εκεί ευθαρσώς! Εγώ τρελά ανεβασμένη! 

Μέχρι που βγαίνω έξω και παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Σε λιγότερο από ένα λεπτό αρχίζω να νιώθω ένα κρύο να διαπερνάει το σώμα μου. Δεν ήταν όμως το κρύο που ένιωθα όταν πήγαινα στον ΑΒ. Το κρύο ερχόταν από ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματός μου, το οποίο δεν ήταν άλλο από τα οπίσθιά μου! Δε δίνω σημασία και συνεχίζω να προχωράω. 

Φτάνω στο σπίτι και πάω να βγάλω αμέσως τα βρεγμένα μου ρούχα (μην πάθω και καμία πνευμονία μέσα στις γιορτές) και τότε το βλέπω: Το παντελόνι μου έχει σκιστεί (από την τούμπα που έφαγα) στον κώλο από επάνω μέχρι κάτω! ΟΛΟ! Πιο όλο δηλαδή δε γινόταν! Και εγώ δεν είχα πάρει πρέφα! Και νόμιζα ότι ο κόσμος θαύμαζε τον κώλο μου! Όχι αγαπητή μου! Δεν τον θαύμαζε! Αλλά, όπως και να το κάνεις, όταν βλέπεις μία (σχεδόν) ξεβράκωτη (διότι, marco μου, για να σε προλάβω, το βρακί ήταν στρινγκάκι) πρωί Σαββάτου να κάνει τα ψώνια της, ε, θα την κοιτάξεις!! 

Λίγη ώρα μετά το σκέφτηκα και το πήρα απόφαση: Είναι της μοίρας μου γραφτό να με δει ξεβράκωτη ολόκληρη η γειτονιά (και οι διπλανές γειτονιές μη σας πω)! Ελάτε και εσείς λοιπόν από τα μέρη μας να απολαύσετε την ξεβράκωτη του χωριού (διότι έτσι όπως πάμε, θα ξαναξεβρακωθώ 100% και να μου το θυμηθείτε!)!

Και κάπως έτσι το Manouli για άλλη μία φορά ξεφτιλίστηκε!

Χαιρετώ όλους τους μπλογκοφίλους μου, τους οποίους έχω πεθυμήσει τρελά. Εξαφανίστηκα η αλήθεια είναι (για πολύ καιρό), βασικά διότι καμία έμπνευση δεν είχα να γράψω. Επιπλέον, το τελευταίο δήμινο απασχολούμαι με διάφορα (σε άλλη ανάρτηση οι λεπτομέρειες). Η βασική αιτία όμως ήταν η έλλειψη έμπνευσης. Και ξέρετε.. όταν σε αφήνει, την αφήνεις και εσύ, αφήνεστε και γάμησέ τα. Φυσικά δεν έπαψα να σας διαβάζω, αλλά σχόλια δεν άφηνα διότι μετά θα έπρεπε να κάνω την εμφάνισή μου και στο μπλογκ μου και είπαμε: no έμπνευση!


Ώσπου συνέβη κάτι τραγελαφικό και εξεφτελιστικό στη ζωἠ μου (ως συνήθως), το οποίο δε γινόταν να μη μοιραστώ μαζί σας..


Έχω ξυπνήσει την Κυριακή το πρωί στις 6. Όχι γιατί είχα δουλειά. Έτσι. 6 το πρωί το μάτι γαρίδα. Όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, πλένω τα δόντια και τη μούρη μου, πάω στην κουζίνα, φτιάχνω έναν καφέ και αποφασίζω να βγω έξω στον κήπο να τον πιω, να κάνω και ένα τσιγάρο και να διαβάσω εφημερίδα την οποία έχω αγοράσει από το προηγούμενο βράδυ. Παράδεισος δηλαδή. 


Επειδή δεν ήθελα να κάνω φασαρία ανοίγοντας τα πατζούρια, αποφασίζω να βγω από την εξώπορτα και να πάω γύρω γύρω στον κήπο. Βγαίνω λοιπόν έξω και, από κεκτημένη ταχύτητα, κλείνω την πόρτα πίσω μου. Εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποιώ τα ακόλουθα 3 πράγματα:
1. Δεν έχω κλειδιά να μπω μέσα.
2. Το κουδούνι έχει χαλάσει (και εγώ έχω αμελήσει τις τελευταίες 3 ημέρες να το φτιάξω), το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να βγω στο δρόμο και να χτυπήσω το έξω κουδούνι.
3. (Και εδώ έχω αρχίσει και προβληματίζομαι πολύ) Φοράω ένα t-shirt, σαγιονάρες και το βρακί μου! Ω ναι! Διότι, πού να φανταστώ ότι θα κλειστώ έξω από το σπίτι σαν την γελοία πρωινιάτικα!


"Οκ", σκέφτομαι, "6 το πρωί δεν θα είναι κανένας στον δρόμο. Θα βγω, θα χτυπήσω, θα ξυπνήσω τους πάντες και θα ξαναμπώ στο σπίτι μου. Ο Χ. βέβαια δεν ξέρω πώς ακριβώς θα πάρει το γεγονός ότι θα ανοίξει χαράματα την πόρτα στην ξεβράκωτη γυναίκα του, αλλά κάπως θα το σώσω..." 


Πραγματικά, βγαίνω έξω και με το που ανοίγω την πόρτα, βλέπω ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο 4 αγοράκια ηλικίας λυκείου να συζητάνε! Ο ένας μένει στο απέναντι σπίτι (τον έχω ξαναδεί) και οι άλλοι, υποθέτω, ότι ήταν φίλοι του. Επίσης, υποθέτω ότι μάλλον θα είχαν γυρίσει από κανένα πάρτυ και θα τα έλεγαν πριν πάνε να ξεραθούν στον ύπνο. 


Στην όψη των αγοριών κοκκαλώνω. Αυτά, αρχικά σαστίζουν και στη συνέχεια φαίνεται να το διασκεδάζουν. Σου λένε: "Από πότε απέκτησε και η Ελλάδα Τσιτσιολίνα και μάλιστα μένει και στην περιοχή μας";! Εκείνη λοιπόν τη στιγμή σκέφτομαι ότι έχω 2 επιλογές: είτε να πεθάνω από τη ντροπή μου (το οποίο- μεταξύ μας- είχε ήδη συμβεί), να σκύψω το κεφάλι μου, να ξαναμπώ μέσα και να περιμένω κανένα 3ωρο να σηκωθεί κάποιος στο σπίτι και να μου ανοίξει, είτε να το παίξω άνετη και να αυτοσχεδιάσω. Και αυτό έκανα. 


Διέσχισα το δρόμο (με το βρακί), καλημέρισα τα αγόρια (με το βρακί), τους ζήτησα φωτιά (διότι κρατούσα και το τσιγάρο στο χέρι, τρομάρα μου!), εξήγησα με τον μοναδικό και χαριτωμένο τρόπο μου τι ακριβώς είχε συμβεί (με το βρακί) και ξαναδιέσχισα το δρόμο για να χτυπήσω το κουδούνι του σπιτιού μου, να μου ανοίξουν την πόρτα και να πάω να πεθάνω από την ντροπή μου! Εκείνη τη στιγμή το αγόρι που μένει απέναντι μου φωνάζει: "Πάντως αν θέλεις, μπορείς να έρθεις στο δικό μου σπίτι, να περιμἐνεις να περάσει η ώρα και να πας σπίτι σου. Θα σου δώσω εγώ κάτι να βάλεις!". 


Και τότε έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα της μάνας του 17χρονού η οποία βλέπει την μάνα-γειτόνισσα να μπαίνει στο σπίτι της (με το βρακί) και τον γιο της και η οποία καλεί την αστυνομία, με κατηγορεί για αποπλάνηση ανηλίκου και έρχεται ο Χ. στην ασφάλεια (διότι είναι δικηγόρος) να με εκπροσωπήσει και τους λέει να με χώσουν μέσα για πάντα!!!!


Ευχαρίστησα το αγόρι για την προσφορά του, χτύπησα το κουδούνι μας, (ευτυχώς) ξύπνησε η κοπέλα και μου άνοιξε και πήγα και ξαναξάπλωσα. 


Σήμερα το πρωί λοιπόν, πετυχαίνω το αγόρι μαζί με τον μπαμπά του, οι οποίοι -φυσικά- με κοιτάνε με ένα άκρως περιπαιχτικό βλέμμα. Και αναρωτιέμαι: Πόσο άμεσα πρέπει να μετακομίσω;! 






Υ.Γ. Να ξέρετε πάντως ότι πολύ με συγκινήσατε εσείς που μου στέλνατε email ή μου γράφατε εδώ και στο άλλο μπλόγκι ότι σας έχω λείψει..

Να με χαίρεστε!

Σήμερα γεννεθλιάζω! 

Φυσικά δε θα πω τα πόσα κεράκια θα σβήσω, 

θα μείνω όμως στο σχόλιο το οποίο μου έκανε κάποιος προ ημερών: 

"Πάνω από 21 δε σε κάνω με τίποτα" 

και το θέμα της ηλικίας μου θα παραμείνει εκεί!

Να με χαίρεστε λοιπόν βρε! 

Και το νου σας, 

μπορεί να λάβετε πρόσκληση για real party γεννεθλίων 

του Mamouliou/Manouliou...

Προς το παρόν πιείτε και φάτε εδώ όσο θέλετε!

Κερνάω εγώ!