Μοντέρνα Σταχτοπούτα

Καλοκαίρι του 2001. Πάω διακοπές στη Σαντορίνη με 4 φίλες μου (λένε ότι αν πας στη Σαντορίνη με το αμόρε, χωρίζεις, οπότε πήγα και εγώ με γυναικοπαρέα) με τρελή διάθεση (όπως πάντα άλλωστε) για να περάσουμε super. 


Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα σας πω ότι έχω ένα φετίχ με τα παπούτσια (μη βιάζεστε καλέ! Θα δείτε τι σχέση έχει με την ιστορία μου παρακάτω). Όλων των ειδών: Αθλητικά, φλατ, πέδιλα, μπότες, γόβες, peep toes, σαγιονάρες κ.λπ. Και επίσης όλων των χρωμάτων. Ό,τι χρώμα υπάρχει, το έχω σε παπούτσι. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κάθε ζευγάρι έχει τη δική του θέση στην καρδιά μου.


Επιστρέφουμε λοιπόν στη Σαντορίνη. Πρώτο βράδυ. Ντυνόμαστε, φτιαχνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για τη βραδυνή μας εξόρμηση. Το ένα barάκι διαδέχεται το άλλο, τα σφηνάκια πάνε και έρχονται το κέφι έχει φτάσει στο ζενίθ του και το Manouli με την παρέα του ρίχνουν τρελούς χορούς. Οι χοροί μεραφέρονται επάνω στους καναπέδες και το Manouli βγάζει τα παπούτσια του για να χορέψει πιο άνετα (διότι αγάπη μου επάνω στον καναπέ με το παπούτσι ΔΕ χορεύεις!). Αφού λοιπόν τελειώνουν οι χοροί, κατεβαίνω από τον καναπέ, πάω να βάλω τα παπούτσια μου, πουθενά τα παπούτσια! Κοιτάω από εδώ, κοιτάω από εκεί, τίποτα! Περιμένω να κλείσει το μαγαζί (δεν ήθελε και πολλή ώρα ακόμα), βάζω όποιον υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στο μαγαζί να ψάξει μαζί μου, τίποτα! Γαμώ το κέρατό μου μέσα! Τί να κάνω και εγώ; Φεύγω ξυπόλιτη. Ναι αγαπητοί μου: ξυπόλιτη! 


Εκεί που προχωράμε λοιπόν προς το ξενοδοχείο, σταματάμε να φάμε κάτι (μετά από τόσο αλκοόλ το χρειάζεται ο οργανισμός το σουβλάκι, όπως και να το κάνεις). Στην ουρά που περιμέναμε, από πίσω μας ήταν μία αντροπαρέα. Μας πιάνουν την κουβέντα και ο ένας εξ αυτών (ο οποίος πρέπει να σας πω ότι ήταν τρελό γκομενάκι, ξέρετε, από αυτά τα μαυρισμένα τυπάκια, τα ψιλοχύμα, με τις βερμούδες, τα ξυρισμένα -ναι, ναι, έχω φετίχ και με τους ξυρισμένους!- με τις φάτσες τις απίθανες που λες από μέσα σου "δε γίνεται αυτός ο θεός να μου την πέφτει τώρα, και μάλιστα τώρα που είμαι και ξυπόλιτη!") μου λέει:
- Σταχτοπούτα;
- Παρακαλώ;
- Σταχτοπούτα λέω;
- Μπα.. Αυτή φορούσε γοβάκια και έχασε το ένα μόνο. Εγώ ήμουνα με τη σαγιονάρα και μου τις βούτηξαν και τις 2! Και το κακό είναι ότι δεν έχω και άμαξα να πάω στο ξενοδοχείο!
- Έχω εγώ αν θέλεις να σε επιστρέψω.
- Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα ένα ζευγάρι παπούτσια την συγκεκριμένη στιγμή..
- Πάρε τα δικά μου!
Και βγάζει τα παπούτσια του και μου τα δίνει. Φυσικά ήταν 10 νούμερα μεγαλύτερα από το πόδι μου, αλλά τη δουλειά τους θα την έκαναν μέχρι το ξενοδοχείο (και όχι, δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα! Ειδάλλως θα σας έγραφα τόση ώρα αυτήν την ιστορία;).


"Οκ". Τα παίρνω λοιπόν και εγώ, τα φοράω (ναι, ξέρω αηδία, αλλά αν βρεθείτε ποτέ εσείς ξυπόλιτοι κάπου και σας προσφέρει ένας θεός τα παπούτσια του, ΜΗΝ τα πάρετε!) και πάω να φύγω (τα σουβλάκια είναι ήδη έτοιμα). 
- Πού πας;
- Στο ξενοδοχείο. Αύριο τέτοια ώρα εδώ να πάρεις τα παπούτσια σου πίσω.


Το επόμενο βράδυ πραγματικά συναντιόμαστε, του δίνω τα παπούτσια του, αλλάζουμε και τηλέφωνα (δε θέλω κανένα σχόλιο παρακαλώ!) και συνεχίζουμε τη βραδυά μας (ξεχωριστά, γιατί όπως σας είπα είχα πάει με τις φίλες μου και εγώ τις φίλες μου δεν τις κλάνω για κανένα γκομενάκι).


Μετά από οχτώ μήνες περίπου χτυπάει το τηλέφωνο.
- Σταχτοπούτα;
- Τί κάνεις;
- Τι θα᾽λεγες να τα πούμε; Από κοντά;
- Φεύγω μεθαύριο για NY.
- Και πότε επιστρέφεις;
- Δεν ξέρω. Ίσως και να μην επιστρέψω..


Το αγόρι αυτό με έπαιρνε κάθε τόσο τηλέφωνο να δει τι κάνω. Έτυχε και με είχε πάρει και ημέρες που είχα γυρίσει στην Ελλάδα. Δεν το ξανασυνάντησα ποτέ όμως.


Την προηγούμενη Τρίτη με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου και μου λέει ότι έχει έθρει ένα δέμα για μένα. Πάω και εγώ, βλέπω το δέμα, κοιτάζω για τον παραλήπτη, τίποτα! Το ανοίγω και τί να δω; Δύο γυάλινα γοβάκια και ένα σημείωμα που έλεγε: "Ακόμα και τώρα, με το μωρό σου, για μένα θα είσαι πάντα η Σταχτοπούτα μου"!!!!


Δεν ξέρω πού με είδες (σίγουρα κάπου με τον μπέμπη)... Δεν ξέρω πότε με είδες... Δεν ξέρω πώς βρήκες την (παλιά) διεύθυνσή μου... Δεν ξέρω πώς είσαι πια (ξυρισμένος ακόμα;)... Δεν ξέρω αν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το post (το πιο πιθανό είναι ότι δε θα το διαβάσεις)... Σου λέω όμως ότι η έκπληξη αυτή ήταν ίσως μία από τις καλύτερες της ζωής μου!


Η (μαμά)Σταχτοπούτα σου.