Let it snow!

Το πρωί που ξύπνησα, άνοιξα τα πατζούρια και είδα 20 πόντους στρωμένο χιόνι. Τσίριξα από τη χαρά μου σαν 3χρονο παιδάκι. Αφού χάρηκα λοιπόν, σκέφτηκα ότι πρέπει να πάω στο σουπερμάρκετ να προμηθευτώ διάφορα (εκτός από του σπιτιού τα πράγματα, σήμερα έχω καλέσει σπίτι καμιά 20ριά άτομα να στολίσουμε το δέντρο και να κάνουμε διαγωνισμό πίτσας. Έχω ανοίξει 20 φύλλα- διότι είμαι και καταπληκτική μαγείρισσα εκτός όλων των άλλων- και ο καθένας θα φτιάξει τη δική του. Ο νικητής θα πάρει και δωράκι! Οπότε είχα να πάρω και τα toppings για τις πίτσες). 

Κατεβαίνω στο γκαράζ, πάω να ανοίξω την πόρτα, αλλά τίποτα. Κομμένο το ρεύμα. Την κοινωνία μου μέσα! "Θα πάω με τα πόδια", σκέφτηκα. Ο ΑΒ δεν είναι και μακρυά. Θα κάνω και τη βόλτα μου στο χιόνι (τρομάρα μου!). Ντύνομαι λοιπόν σαν το κρεμμύδι και ξεκινάω. 

Στα 30᾽᾽ έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι η ιδέα μου δεν είναι και η καλύτερη, διότι έχω ψοφίσει στο κρύο, αλλά βαριέμαι να επιστρέψω και σκέφτομαι ότι πρέπει να προμηθευτώ τρόφιμα. Εκεί λοιπόν που τα σκέφτομαι αυτά, σκάει μύτη ένα σκύλαρος πιο ψηλός από εμένα και αρχίζει να τρέχει προς το μέρος μου. Ψιλοχέζομαι, αλλά το παίζω cool. Ο σκύλος θέλει να κάνει παιχνιδάκια και εγώ θέλω να εξαφανιστεί. Κάποια στιγμή λοιπόν, επιταχύνω το βήμα μου. Αυτός από πίσω. "Άει σιχτίρι, θα τρέξω", σκέφτηκα. Αρχίζω να τρέχω λοιπόν (ο σκύλος από πίσω), ώσπου ξαφνικά, 10 μέτρα πριν φτάσω στο σουπερμάρκετ, τρώω μία τούμπα κινηματογραφική! Ξέρετε, από αυτές που λες "γιατί να μην έχω μία κάμερα να την τραβήξω και να γελάω για πάντα;!"

Αρχίζω να κατεβάζω καντήλια, διότι έχω πονέσει τρελά (η μελανιά στον κώλο μου είναι ΝΑ, με το συμπάθειο κιόλας), έχω βρέξει και το παντελόνι μου, έχω γίνει ρόμπα στον κόσμο τριγύρω και γενικά μία ταλαιπωρία. 

Μπαίνω στον ΑΒ σαν την άδικη κατάρα, παίρω ένα καροτσάκι και αρχίζω τα ψώνια μου. Λίγα λεπτά αργότερα έχω αρχίσει να παίρνω πρέφα ότι πολύς κόσμος κοιτάει τον κώλο μου. "Μα τόσο ωραίο κωλαράκι έχω κάνει πια;! ΟΚ, αδυνάτισα, αλλά το εν λόγω σημείο του σώματός μου δεν είναι και το φόρτε μου! Βρε λες να είναι και να το έχω υποτιμήσει;". Αυτές τις μαλακίες σκεφτόμουνα όσο διέσχιζα τους διαδρόμους του ΑΒ και φόρτωνα το καρότσι με ό,τι πιο παχυντικό υπάρχει, ώσπου φτάνω στο ταμείο να πληρώσω. Και εκεί μία από τα ίδια: οι από πίσω μου να με κοιτάνε εκεί ευθαρσώς! Εγώ τρελά ανεβασμένη! 

Μέχρι που βγαίνω έξω και παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Σε λιγότερο από ένα λεπτό αρχίζω να νιώθω ένα κρύο να διαπερνάει το σώμα μου. Δεν ήταν όμως το κρύο που ένιωθα όταν πήγαινα στον ΑΒ. Το κρύο ερχόταν από ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματός μου, το οποίο δεν ήταν άλλο από τα οπίσθιά μου! Δε δίνω σημασία και συνεχίζω να προχωράω. 

Φτάνω στο σπίτι και πάω να βγάλω αμέσως τα βρεγμένα μου ρούχα (μην πάθω και καμία πνευμονία μέσα στις γιορτές) και τότε το βλέπω: Το παντελόνι μου έχει σκιστεί (από την τούμπα που έφαγα) στον κώλο από επάνω μέχρι κάτω! ΟΛΟ! Πιο όλο δηλαδή δε γινόταν! Και εγώ δεν είχα πάρει πρέφα! Και νόμιζα ότι ο κόσμος θαύμαζε τον κώλο μου! Όχι αγαπητή μου! Δεν τον θαύμαζε! Αλλά, όπως και να το κάνεις, όταν βλέπεις μία (σχεδόν) ξεβράκωτη (διότι, marco μου, για να σε προλάβω, το βρακί ήταν στρινγκάκι) πρωί Σαββάτου να κάνει τα ψώνια της, ε, θα την κοιτάξεις!! 

Λίγη ώρα μετά το σκέφτηκα και το πήρα απόφαση: Είναι της μοίρας μου γραφτό να με δει ξεβράκωτη ολόκληρη η γειτονιά (και οι διπλανές γειτονιές μη σας πω)! Ελάτε και εσείς λοιπόν από τα μέρη μας να απολαύσετε την ξεβράκωτη του χωριού (διότι έτσι όπως πάμε, θα ξαναξεβρακωθώ 100% και να μου το θυμηθείτε!)!