Καλοκαίρι του 2001. Πάω διακοπές στη Σαντορίνη με 4 φίλες μου (λένε ότι αν πας στη Σαντορίνη με το αμόρε, χωρίζεις, οπότε πήγα και εγώ με γυναικοπαρέα) με τρελή διάθεση (όπως πάντα άλλωστε) για να περάσουμε super.
Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα σας πω ότι έχω ένα φετίχ με τα παπούτσια (μη βιάζεστε καλέ! Θα δείτε τι σχέση έχει με την ιστορία μου παρακάτω). Όλων των ειδών: Αθλητικά, φλατ, πέδιλα, μπότες, γόβες, peep toes, σαγιονάρες κ.λπ. Και επίσης όλων των χρωμάτων. Ό,τι χρώμα υπάρχει, το έχω σε παπούτσι. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κάθε ζευγάρι έχει τη δική του θέση στην καρδιά μου.
Επιστρέφουμε λοιπόν στη Σαντορίνη. Πρώτο βράδυ. Ντυνόμαστε, φτιαχνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για τη βραδυνή μας εξόρμηση. Το ένα barάκι διαδέχεται το άλλο, τα σφηνάκια πάνε και έρχονται το κέφι έχει φτάσει στο ζενίθ του και το Manouli με την παρέα του ρίχνουν τρελούς χορούς. Οι χοροί μεραφέρονται επάνω στους καναπέδες και το Manouli βγάζει τα παπούτσια του για να χορέψει πιο άνετα (διότι αγάπη μου επάνω στον καναπέ με το παπούτσι ΔΕ χορεύεις!). Αφού λοιπόν τελειώνουν οι χοροί, κατεβαίνω από τον καναπέ, πάω να βάλω τα παπούτσια μου, πουθενά τα παπούτσια! Κοιτάω από εδώ, κοιτάω από εκεί, τίποτα! Περιμένω να κλείσει το μαγαζί (δεν ήθελε και πολλή ώρα ακόμα), βάζω όποιον υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στο μαγαζί να ψάξει μαζί μου, τίποτα! Γαμώ το κέρατό μου μέσα! Τί να κάνω και εγώ; Φεύγω ξυπόλιτη. Ναι αγαπητοί μου: ξυπόλιτη!
Εκεί που προχωράμε λοιπόν προς το ξενοδοχείο, σταματάμε να φάμε κάτι (μετά από τόσο αλκοόλ το χρειάζεται ο οργανισμός το σουβλάκι, όπως και να το κάνεις). Στην ουρά που περιμέναμε, από πίσω μας ήταν μία αντροπαρέα. Μας πιάνουν την κουβέντα και ο ένας εξ αυτών (ο οποίος πρέπει να σας πω ότι ήταν τρελό γκομενάκι, ξέρετε, από αυτά τα μαυρισμένα τυπάκια, τα ψιλοχύμα, με τις βερμούδες, τα ξυρισμένα -ναι, ναι, έχω φετίχ και με τους ξυρισμένους!- με τις φάτσες τις απίθανες που λες από μέσα σου "δε γίνεται αυτός ο θεός να μου την πέφτει τώρα, και μάλιστα τώρα που είμαι και ξυπόλιτη!") μου λέει:
- Σταχτοπούτα;
- Παρακαλώ;
- Σταχτοπούτα λέω;
- Μπα.. Αυτή φορούσε γοβάκια και έχασε το ένα μόνο. Εγώ ήμουνα με τη σαγιονάρα και μου τις βούτηξαν και τις 2! Και το κακό είναι ότι δεν έχω και άμαξα να πάω στο ξενοδοχείο!
- Έχω εγώ αν θέλεις να σε επιστρέψω.
- Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα ένα ζευγάρι παπούτσια την συγκεκριμένη στιγμή..
- Πάρε τα δικά μου!
Και βγάζει τα παπούτσια του και μου τα δίνει. Φυσικά ήταν 10 νούμερα μεγαλύτερα από το πόδι μου, αλλά τη δουλειά τους θα την έκαναν μέχρι το ξενοδοχείο (και όχι, δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα! Ειδάλλως θα σας έγραφα τόση ώρα αυτήν την ιστορία;).
"Οκ". Τα παίρνω λοιπόν και εγώ, τα φοράω (ναι, ξέρω αηδία, αλλά αν βρεθείτε ποτέ εσείς ξυπόλιτοι κάπου και σας προσφέρει ένας θεός τα παπούτσια του, ΜΗΝ τα πάρετε!) και πάω να φύγω (τα σουβλάκια είναι ήδη έτοιμα).
- Πού πας;
- Στο ξενοδοχείο. Αύριο τέτοια ώρα εδώ να πάρεις τα παπούτσια σου πίσω.
Το επόμενο βράδυ πραγματικά συναντιόμαστε, του δίνω τα παπούτσια του, αλλάζουμε και τηλέφωνα (δε θέλω κανένα σχόλιο παρακαλώ!) και συνεχίζουμε τη βραδυά μας (ξεχωριστά, γιατί όπως σας είπα είχα πάει με τις φίλες μου και εγώ τις φίλες μου δεν τις κλάνω για κανένα γκομενάκι).
Μετά από οχτώ μήνες περίπου χτυπάει το τηλέφωνο.
- Σταχτοπούτα;
- Τί κάνεις;
- Τι θα᾽λεγες να τα πούμε; Από κοντά;
- Φεύγω μεθαύριο για NY.
- Και πότε επιστρέφεις;
- Δεν ξέρω. Ίσως και να μην επιστρέψω..
Το αγόρι αυτό με έπαιρνε κάθε τόσο τηλέφωνο να δει τι κάνω. Έτυχε και με είχε πάρει και ημέρες που είχα γυρίσει στην Ελλάδα. Δεν το ξανασυνάντησα ποτέ όμως.
Την προηγούμενη Τρίτη με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου και μου λέει ότι έχει έθρει ένα δέμα για μένα. Πάω και εγώ, βλέπω το δέμα, κοιτάζω για τον παραλήπτη, τίποτα! Το ανοίγω και τί να δω; Δύο γυάλινα γοβάκια και ένα σημείωμα που έλεγε: "Ακόμα και τώρα, με το μωρό σου, για μένα θα είσαι πάντα η Σταχτοπούτα μου"!!!!
Δεν ξέρω πού με είδες (σίγουρα κάπου με τον μπέμπη)... Δεν ξέρω πότε με είδες... Δεν ξέρω πώς βρήκες την (παλιά) διεύθυνσή μου... Δεν ξέρω πώς είσαι πια (ξυρισμένος ακόμα;)... Δεν ξέρω αν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το post (το πιο πιθανό είναι ότι δε θα το διαβάσεις)... Σου λέω όμως ότι η έκπληξη αυτή ήταν ίσως μία από τις καλύτερες της ζωής μου!
Η (μαμά)Σταχτοπούτα σου.
40 σχόλια:
Αυτά είναι! Πρίγκηπας σε συσκευασία δώρο... Καλημέρες!
Η αλήθεια είναι ότι τα γοβάκια ήταν σε συκευασία δώρου... Αλλά αυτός πρίγκηπας!
Και να φανταστείς ότι ήμουνα σίγουρη ότι το είδος είχε εξαφανιστεί...
Λες όχι τελικά;
Ε προφανώς όχι!
Πάθος που διαρκεί στο χρόνο... Τί καλύτερο;;;;
Πραγματικά τίποτα καλύτερο από αυτό!
Εσύ να τα βλέπεις...
Τηλέφωνο δεν έχεις ακόμα του πρίγκηπα;
Καλά σου λέει ο καναπεδάτος. Εσύ να τα βλέπεις.
Πες τα ρε γαυρακο!
@Gaurakos: Όχι γαυράκο μου, δεν έχω..
Και τι ακριβώς εννοείς όταν λες "καλά σου λέει ο καναπεδάτος";! Eεεεεε;;;; Τί πρέπει να δω δηλαδή;
@marco: Tί να πει μωρέ και εσύ; Θέλετε πρωί πρωί να τις φάτςε μου φαίνεται και οι 2 σας!
@Gaurakos: Γλυκιέ μου γαυράκο, δεν έχεις καταλάβει ότι ο καναπεδάτος είναι από άλλο ανέκδοτο; Μέσα στην ίντριγκα, το μυστήριο και το πολύ sex; Τί σχέση έχουν αυτά με μία μάνα, μου λες;;;
Ναι, εγω ο Καλλιγούλας... χαχαχαχαχαχαχα
Να τις φαμε ε; Όλο λόγια είσαι...
@marco: Ναι εσύ εσύ!!!!
Εμ, δεν έχετε κατέβει προς τα μέρη μας να δείτε. Είσαστε βλέπεις μακρυά..
Εμ να κατέβω τότε!!!!
Φυσικά και να κατέβεις! Όλη η μπλογκόσφαιρα περιμένειτην άφιξή σου!
Μη σου πω ότι θα οργανώσω ομάδα να έρθουμε με πανό στο Ελ. Βελ.!
Α δεν θέλω τέτοια! Κάτι λιτό και διακριτικό θα ήθελα... Ευχαριστώ :)
Καλά, κατέβα εσύ και τη συζητάμε την υποδοχή σου. Θα κάνω και survey μεταξύ των φίλων σου να δω!
Αν είναι να έχω φανφάρες τότε δεν έρχομαι... Πριβέ πράγματα ρε παιδί μου!
Prive δε μπορείς! Είναι τόσοι οι φαν σου που θα πρέπει να μείνεις εδώ κανένα δίμηνο για να τους δεις όλους έτσι...
Υπερβαλλεις...
Άλλωστε εγω είμαι του less is more...
Μανούλι. Από άλλο ανέκδοτο είναι ο καναπεδάτος, δεν λέω. Αλλά πές μου το φίλος σου να σου ποιός/α είσαι λέει μια παροιμία...
Γιατρέ, σου αρέσει η μυστικότης στην άφιξή σου, στα πάτρια εδάφη ε;
Ε μα τώρα φαντάζεσαι;
Δεν είμαστε για εντάσεις...
@Gaurakos: Θα πάμε να τον πάρουμε με λιμουζίνα με φιμέ τζάμια! Έτσι αρμόζει στον καναπεδάτο!
Ναι θα έχουμε και ελικόπτερο από πάνω να κόβει βόλτες μην τον φάει η μαφία. Τρομάρα του.
να...κατι τετοιοι χαλανε την πιατσα!!!!
καλά απ το 2001?? και ούτε καν μια μπύρα δεν ήπιατε παρεα?
και δε φοβασαι λίγο? -εχει και τη διευθυνση σου!
τι λες τωρα... χαχαχα!
xaxaxa συγκινητικός ο νέος.. αλλά απο πίτα που δε τρώς.. τι σε μέλει κι αν καεί.. :):)
καληνύχτα :):)
Υπαρχουν ακομα τετοιοι αντρες? Ο_Ο
(αμαν αυτος ο γναγ... ολο αντιδραση..πφφφφ)
Φιλια Μανουλι μου!
Χαιρομαι που επανηλθες! ;)
@γναγ: Απαπαπαπαπα σα δε ντρέπεσαι! Ο σταχτοπούτος μου χαλάει την πιάτσα; Για κοίτα να πάρεις και εσύ κανένα μάθημα γιατί θα βρεις την σταχτοπούτα σου και θα θέλει και αυτή τέτοια!
@άλφα: Ναι! Ναι! Από το 2001!
Όχι μπύρα, ούτε τσάι δεν ήπιαμε!
Να φοβηθώ; Έναν πρίγκηπα; Μπα...
@sunnefoula: Είδες συννεφούλα μου; Μετά από τόσα χρόνια.. Μα είναι να μην ανέβω τώρα εγώ σα γυναίκα (ΚΑΙ μάνα); Όχι πες μου!
@Λόλα: Απ᾽ότι φαίνεται Λολίτα μου υπάρχουν! Σου κλέβουν τα παπούτσια, και βρίσκεις τον Σταχτοπούτο σου! Καλό, ε;
Ναι βρε παιδάκι μου! Αυτός ο γναγ μέσα στην αντίδραση! Αλλά τί να τον κάνουμε που τον αγαπάμε και αυτόν;
υπάρχουν ακόμα τέτοια αρσενικά;εκπλήσσομαι ευχάριστα!!!
ποια σταχτοπούτα μανουλομάνουλο;;;;;;
η ωραία κοιμωμένη είσαι.... πού κοιμάσαι τόσο καιρό μάνα μου;;;;;;;;
sto planiti moufa koimatai!einai panemorfos pragmatika!!
@ΦΟΥΛΗ: Εγώ να δεις έκπληξη!!
@Jerry: Έλα ντε!! Τον ύπνο του δικαίου!
Αν και -μεταξύ μας- προτιμώ σταχτοπούτα. Αυτή η κοιμωμένη καθόλου δε με αρέσει (και την ανέχομαι γιατί είναι η αγαπημένη της κόρης μου!)..
ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ ΜΩΡΗ !
Εγώ θα τον κατουρούσα και θα τον παντρευόμουν κίολας.
Αυτό είναι πολύ μικρό κουσούρι μπροστά στα άλλα που ανεχόμαστε από τον εκάστοτε εραστή μας.
Αν έχεις ακόμα το τηλέφωνο του θα το εκτιμούσα στο mail μου !!:P
ΕΙΣΑΙ ΤΡΕΛΗ ! :P
φιλενάδα εγώ συγκινήθηκα... μου αρέσουν κάτι τέτοια πάρα πολυ
πόσο τέλειο σκηνικό!
είσαι πολύ τυχερή που το 'χεις ζήσει :)
Δημοσίευση σχολίου