To pee or not to pee?

Εχθές το βράδυ μιλούσα με την κολλητή μου, η οποία μου εξιστορούσε την τελευταία της γκομενική περιπέτεια με έναν -αρκετά θα έλεγα- kinky γκόμενο. Και ήθρε στο μυαλό μου η πιο kinky φάση που έχω περάσει με γκόμενο ever (και για εσάς που θα διαβάσετε την ιστορία και θα σχολιάσετε, δε θέλω σχόλια του τύπου "σιγά μωρέ", διότι δεν είναι όλοι sex machines όπως εσείς... Ξέρετε εσείς ποιοι είσαστε!).


Είμαι στη ΝΥ πάνω από ένα χρόνο και γκόμενο δεν έχω. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ψάξει κιόλας... Ώσπου ένα βράδυ πηγαίνω στο σπίτι μίας φίλης μου να την πάρω να βγούμε. Εκεί που κάθομαι λοιπόν και περιμένω στο lobby εμφανίζεται μπροστά μου ο Άδωνης! Στη ζωή μου ολόκληρη δεν έχω δει ομορφότερο άντρα!  Κάβλα σκέτη (και λίγα λέω)! Μία λοιπόν που τον βλέπω, μία που συνεχίζω να διαβάζω το περιοδικό μου, μέχρι που έρχεται και κάθεται δίπλα μου. Πιάνουμε μία χαζοκουβέντα (περίμενε και αυτός έναν φίλο του, ο οποίος έμενε ακριβώς δίπλα με τη δικιά μου φίλη), κατεβαίνουν τα date μας και φεύγουμε. 


Μετά από δύο εβδομάδες χτυπάει το κινητό μου και είναι ο Άδωνης (ο οποίος έχει ζητήσει τον αριθμό μου από την φίλη μου)! Να μη σας τα πολυλογώ, κανονίζουμε να βγούμε. Βγαίνουμε μία, βγαίνουμε δύο, ε δεν ήθελε και πολύ το πράμα..


Εγώ έχω αρχίσει να το καψουρεύομαι το γκομενάκι (διότι δεν ήταν μόνο θεός, ήταν και πανέξυπνος, μορφωμένος, καλλιεργημένος, πολυταξιδεμένος, με τρελό χιούμορ και όλα αυτά που γουστάρω εγώ σε έναν γκόμενο), αλλά φυσικά δεν δείχνω τίποτα. Αυτός από την άλλη αρχίζει να καψουρεύεται με μία χρονοκαθυστέρηση, αλλά αυτό δεν έχει να κάνει. 


Έχουμε φτάσει λοιπόν σε ένα σημείο όπου είμαστε και οι δύο φουλ στον έρωτα και περνάμε σούπερντούπερ. Ένα βράδυ λοιπόν, έχω πάει σε ένα πάρτυ σόλο και με παίρνει τηλέφωνο το γκομενάκι μου να μου πει ότι με περιμένει στο σπίτι του μετά το πάρτυ. Κατά τις 3 εμφανίζομαι και εγώ υπέρλαμπρη, ψιλομεθυσμένη και με τρελά sexy διάθεση. Μία από τα ίδια και εκείνος. Έχει ετοιμάσει cocktails, έχει βάλει φοβερή μουσική, έχει γεμίσει το σπίτι κεριά παντού και σκέφτομαι ότι η βραδυά θα είναι εκπληκτική. 


Πραγματικά λοιπόν ξεκινάμε τα σούξου-μούξου, λίγα φιλάκια από εδώ, λίγα από εκεί... ε δε χρειάζεται να τα αναλύσω και όλα, right? Το νόημα το πιάσατε! Μετά λοιπόν την τέταρτη φορά, ε είπαμε να ξεκουραστούμε λίγο. Εγώ οριζοντιώνομαι στον καναπέ και ψιλοπαίρνω έναν υπνάκο (σαν το ζώο!). Μετά από λίγο με ξυπνάει το αμόρε και μου λέει ότι έχει ετοιμάσει το τζακούζι να χαλαρώσουμε. 


Πραγματικά πάω στο μπάνιο και βρίσκομαι μπροστά στο κλασσικό κινηματογραφικό θέαμα: Κεριά σε όλο το μπάνιο, τζακούζι γεμάτο και δίπλα ποτήρια με σαμπάνια και φράουλες με σαντιγύ. "Και εκεί που νόμιζα ότι η βραδυά δε θα μπορούσε να γίνει καλὐτερη", σκέφτηκα. 


Ε, μία που το σκέφτηκα, μία που ακολούθησε ο όλεθρος!


Μετά από το τόσο αλκοόλ, καταλαβαίνετε ότι είχα την ανάγκη να κάνω πιπί. Ήμασταν και οι δύο στο μπάνιο εκείνη την ώρα και ψιλοντρεπόμουνα να του το πω, παρ᾽όλ᾽αυτά, επειδή θα έσκαγε η φούσκα μου, του το είπα. Δεν προλαβαίνω να καθίσω στην τουαλέτα και νά᾽σου το γκομενάκι ξαναμπαίνει στο μπάνιο. 
- Ε... Δεν έχω τελειώσει..
- I know.
- Να βγεις και να σε φωνάξω μόλις κατουρήσω;
- No.
- No? Τι no?
- I want you to pee on me!
- What?
- I want you to pee on me!!
- Παρακαλώ; Θέλεις να σε κατουρήσω;
- Yes!
Και γονατίζει, βάζει το χέρι του ανάμεσα στα πόδια μου και περιμένει να τον κατουρήσω!!


Εκείνη τη στιγμή πέρασαν από το μυαλό μου διάφορες σκέψεις:
1. Όχι, δε συμβαίνει αυτό σε εμένα.
2. Βλέπω όνειρο, δε συμβαίνει αυτό σε εμένα.
3. Ζω επεισόδιο του Sex & the City, δεν εξηγείται αλλιώς!
4. Τί ακριβώς έκανα στη διάρκεια των 2 μηνών που είμαστε μαζί το οποίο να τον κάνει να πιστεύει ότι I will ACTUALLY pee on him??
5. Μήπως έχει βάλει και κάμερες εδώ γύρω και δω τον εαυτό μου σε καμία home-made τσόντα στο internet αύριο-μεθαύριο;
6. Θέλω να κατουρήσω πολύ, σήκω και φύγε, γιατί θα σε κατουρήσω και θα νομίζεις ότι το έκανα και απο βίτσιο!!!


Και πριν προλάβω να σκεφτώ και άλλα, έρχεται και η καθοριστική ατάκα-κλειδή που επισφράγησε αυτήν τη σχέση:
"Αν με κατουρήσεις, θα σε παντρευτώ!"


Ε εντάξει! Αυτό ήταν! Ο Θεός παίζει μαζί μου και ήρθε η ώρα να το τελειώσουμε το παιχνιδάκι.


Σηκώνομαι (χωρίς να έχω κάνει πιπί μου), μαζεύω τα ρούχα μου, ντύνομαι και την κάνω με ελαφρά χωρίς να πω τίποτα... Ποτέ ξανά!

Μοντέρνα Σταχτοπούτα

Καλοκαίρι του 2001. Πάω διακοπές στη Σαντορίνη με 4 φίλες μου (λένε ότι αν πας στη Σαντορίνη με το αμόρε, χωρίζεις, οπότε πήγα και εγώ με γυναικοπαρέα) με τρελή διάθεση (όπως πάντα άλλωστε) για να περάσουμε super. 


Εδώ θα κάνω μία παρένθεση και θα σας πω ότι έχω ένα φετίχ με τα παπούτσια (μη βιάζεστε καλέ! Θα δείτε τι σχέση έχει με την ιστορία μου παρακάτω). Όλων των ειδών: Αθλητικά, φλατ, πέδιλα, μπότες, γόβες, peep toes, σαγιονάρες κ.λπ. Και επίσης όλων των χρωμάτων. Ό,τι χρώμα υπάρχει, το έχω σε παπούτσι. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι το κάθε ζευγάρι έχει τη δική του θέση στην καρδιά μου.


Επιστρέφουμε λοιπόν στη Σαντορίνη. Πρώτο βράδυ. Ντυνόμαστε, φτιαχνόμαστε και ετοιμαζόμαστε για τη βραδυνή μας εξόρμηση. Το ένα barάκι διαδέχεται το άλλο, τα σφηνάκια πάνε και έρχονται το κέφι έχει φτάσει στο ζενίθ του και το Manouli με την παρέα του ρίχνουν τρελούς χορούς. Οι χοροί μεραφέρονται επάνω στους καναπέδες και το Manouli βγάζει τα παπούτσια του για να χορέψει πιο άνετα (διότι αγάπη μου επάνω στον καναπέ με το παπούτσι ΔΕ χορεύεις!). Αφού λοιπόν τελειώνουν οι χοροί, κατεβαίνω από τον καναπέ, πάω να βάλω τα παπούτσια μου, πουθενά τα παπούτσια! Κοιτάω από εδώ, κοιτάω από εκεί, τίποτα! Περιμένω να κλείσει το μαγαζί (δεν ήθελε και πολλή ώρα ακόμα), βάζω όποιον υπήρχε και δεν υπήρχε μέσα στο μαγαζί να ψάξει μαζί μου, τίποτα! Γαμώ το κέρατό μου μέσα! Τί να κάνω και εγώ; Φεύγω ξυπόλιτη. Ναι αγαπητοί μου: ξυπόλιτη! 


Εκεί που προχωράμε λοιπόν προς το ξενοδοχείο, σταματάμε να φάμε κάτι (μετά από τόσο αλκοόλ το χρειάζεται ο οργανισμός το σουβλάκι, όπως και να το κάνεις). Στην ουρά που περιμέναμε, από πίσω μας ήταν μία αντροπαρέα. Μας πιάνουν την κουβέντα και ο ένας εξ αυτών (ο οποίος πρέπει να σας πω ότι ήταν τρελό γκομενάκι, ξέρετε, από αυτά τα μαυρισμένα τυπάκια, τα ψιλοχύμα, με τις βερμούδες, τα ξυρισμένα -ναι, ναι, έχω φετίχ και με τους ξυρισμένους!- με τις φάτσες τις απίθανες που λες από μέσα σου "δε γίνεται αυτός ο θεός να μου την πέφτει τώρα, και μάλιστα τώρα που είμαι και ξυπόλιτη!") μου λέει:
- Σταχτοπούτα;
- Παρακαλώ;
- Σταχτοπούτα λέω;
- Μπα.. Αυτή φορούσε γοβάκια και έχασε το ένα μόνο. Εγώ ήμουνα με τη σαγιονάρα και μου τις βούτηξαν και τις 2! Και το κακό είναι ότι δεν έχω και άμαξα να πάω στο ξενοδοχείο!
- Έχω εγώ αν θέλεις να σε επιστρέψω.
- Η αλήθεια είναι ότι θα προτιμούσα ένα ζευγάρι παπούτσια την συγκεκριμένη στιγμή..
- Πάρε τα δικά μου!
Και βγάζει τα παπούτσια του και μου τα δίνει. Φυσικά ήταν 10 νούμερα μεγαλύτερα από το πόδι μου, αλλά τη δουλειά τους θα την έκαναν μέχρι το ξενοδοχείο (και όχι, δεν υπήρχε ταξί ούτε για δείγμα! Ειδάλλως θα σας έγραφα τόση ώρα αυτήν την ιστορία;).


"Οκ". Τα παίρνω λοιπόν και εγώ, τα φοράω (ναι, ξέρω αηδία, αλλά αν βρεθείτε ποτέ εσείς ξυπόλιτοι κάπου και σας προσφέρει ένας θεός τα παπούτσια του, ΜΗΝ τα πάρετε!) και πάω να φύγω (τα σουβλάκια είναι ήδη έτοιμα). 
- Πού πας;
- Στο ξενοδοχείο. Αύριο τέτοια ώρα εδώ να πάρεις τα παπούτσια σου πίσω.


Το επόμενο βράδυ πραγματικά συναντιόμαστε, του δίνω τα παπούτσια του, αλλάζουμε και τηλέφωνα (δε θέλω κανένα σχόλιο παρακαλώ!) και συνεχίζουμε τη βραδυά μας (ξεχωριστά, γιατί όπως σας είπα είχα πάει με τις φίλες μου και εγώ τις φίλες μου δεν τις κλάνω για κανένα γκομενάκι).


Μετά από οχτώ μήνες περίπου χτυπάει το τηλέφωνο.
- Σταχτοπούτα;
- Τί κάνεις;
- Τι θα᾽λεγες να τα πούμε; Από κοντά;
- Φεύγω μεθαύριο για NY.
- Και πότε επιστρέφεις;
- Δεν ξέρω. Ίσως και να μην επιστρέψω..


Το αγόρι αυτό με έπαιρνε κάθε τόσο τηλέφωνο να δει τι κάνω. Έτυχε και με είχε πάρει και ημέρες που είχα γυρίσει στην Ελλάδα. Δεν το ξανασυνάντησα ποτέ όμως.


Την προηγούμενη Τρίτη με παίρνει τηλέφωνο η μαμά μου και μου λέει ότι έχει έθρει ένα δέμα για μένα. Πάω και εγώ, βλέπω το δέμα, κοιτάζω για τον παραλήπτη, τίποτα! Το ανοίγω και τί να δω; Δύο γυάλινα γοβάκια και ένα σημείωμα που έλεγε: "Ακόμα και τώρα, με το μωρό σου, για μένα θα είσαι πάντα η Σταχτοπούτα μου"!!!!


Δεν ξέρω πού με είδες (σίγουρα κάπου με τον μπέμπη)... Δεν ξέρω πότε με είδες... Δεν ξέρω πώς βρήκες την (παλιά) διεύθυνσή μου... Δεν ξέρω πώς είσαι πια (ξυρισμένος ακόμα;)... Δεν ξέρω αν θα διαβάσεις ποτέ αυτό το post (το πιο πιθανό είναι ότι δε θα το διαβάσεις)... Σου λέω όμως ότι η έκπληξη αυτή ήταν ίσως μία από τις καλύτερες της ζωής μου!


Η (μαμά)Σταχτοπούτα σου.