Σήμερα με έκλεψαν. Με έχουν ξανακλέψει. Όταν η μικρή ήταν 2 μηνών. Είχαν μπει σπίτι την ώρα που κοιμόμασταν και είχαν σηκώσει ό,τι γούσταραν ανενόχλητοι. Το σημερινό όμως ήταν το κάτι άλλο. Κάτι που δε θα το έχετε ξανακούσει (φανταστείτε ότι ούτε στην Ασφάλεια που πήγα δεν το είχαν ξανακούσει!). Και μη με βλέπετε ήρεμη τώρα. Δεν είμαι καθόλου. Αλλά σας γράφω γιατί διαφορετικά είτε που θα πάρω κανένα ηρεμιστικό, είτε που θα πάρω καμία εταιρεία προστασίας και θα παραγγείλω δύο φουσκωτούς να με συνοδεύουν...
Σήμερα το πρωί λοιπόν το Manouli σηκώθηκε, έκανε τα μπάνια του, φτιάχτηκε, έγινε μία κουκλίτσα και έφυγε να κάνει κάποιες δουλειές. Κατά τις 10 βρισκόμουνα στο αυτοκίνητό μου και κατέβαινα την Εθνική οδό (παρακαλώ να προσέξετε την ώρα -πιο μέρα δε γίνεται- και τον δρόμο -πιο πολυσύχναστος δε γίνεται επίσης). Ξαφνικά, στο ύψος της γέφυρας Ροσσινιόλ, με πλησιάζει από αριστερά ένα αμάξι (όχι αστυνομικό) με 4 τύπους μέσα που φορούσαν αλεξίσφαιρα μπλε και μου κάνουν σήμα να κάνω δεξιά. Γαμοσταυρίζω από μέσα μου, διότι είμαι σίγουρη ότι θα φάω κλήση γιατί πάλι μιλούσα στο κινητό. Σταματάω, πλησιάζει ο ένας τύπος το παράθυρο του συνοδηγού και μου λέει ότι είναι από την Interpol και ότι ψάχνει για ναρκωτικά.
- Δεν έχω ναρκωτικά (ούτε μπάφο δεν έχω καπνίσει στη ζωή μου, πήγα να του πω, αλλά το βούλωσα).
- Ανοίξτε το ντουλαπάκι σας.
Το ανοίγω και ο τύπος κάνει ότι ψάχνει.
- Σβήστε τη μηχανή και δώστε μου τα κλειδιά σας να τα μυρίσω.
- Έλα Παναγία μου!
Σβήνω την μηχανή, έρχεται από το παράθυρό μου και αρχίζει να μυρίζει τα κλειδιά λες και ήταν κανένας σκύλος! Αφού τα μυρίζει, δεν μου τα δίνει πίσω, παρά τα βάζει επάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και εκεί αρχίζω να ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά.
- Μπορείτε να μου δείξετε ξανά το σήμα σας παρακαλώ;
Βγάζει ένα σήμα σαν αυτά που βλέπουμε στις αστυνομικές ταινίες (τύπου χρυσό που το έχουν μέσα σε μία δερμάτινη θήκη) και το ανοιγοκλείνει ταχύτατα. Πλέον είμαι σίγουρη ότι κάτι δεν πάει καλά.
Εν το μεταξύ, φοράω την τσάντα μου διαγώνια στον ώμο μου και αρχίζει να βάζει τα κωλόχερά του μέσα και να την κάνει πουτάνα (excuse my french guys)! Βγάζει κινητά, λεφτά, κάρτες, σερβιέτες, τα πάντα!
- Τί κάνετε κύριέ μου;
- Δε θέλουμε τα λεφτά σας κυρία μου! Σας είπαμε, ψάχνουμε για ναρκωτικά!
- Δεν έχω ναρκωτικά!!!
- Βγάλτε το ρολόι σας να το μυρίσω.
- Δεν το βγάζω! Να το μυρίσετε από το χέρι μου (και του χώνω το χέρι μου στη μούρη του)!
Εκείνη τη στιγμή, βλέπω και τον δεύτερο τύπο να βγαίνει από το αυτοκίνητο. Ο "Interpol" έχει αρχίσει να τραβάει το ρολόι μου, σπάει το μπρασελέ (μου διαλύει και το χέρι) και όπου φύγει φύγει!
Εγώ έχω μείνει μαλάκας (λογικότατο νομίζω), έχω αρχίσει να ψιλοτρέμω (και αυτό λογικό νομίζω πάλι) και καλώ την αστυνομία να αναφέρω το περιστατικό. Μου λένε να πάω στην Ασφάλεια, όπου και περνάω το επόμενο δίωρο. Μου είπαν ότι τέτοιο σκηνικό δεν έχει αναφερθεί ποτέ ξανά (πρωτιές το Manouli σας λέω!) και ότι θα κάνουν το παν να βρουν τους ενόχους.
Αυτά που αποκόμισα από τον καφέ μου με τους Ασφαλίτες είναι τα ακόλουθα, τα οποία και θέλω να μοιραστώ μαζί σας για να γνωρίζετε και να μην την πάθετε σαν και εμένα:
1. Δε σταματάμε ποτέ σε κανένα όχημα παρά μόνο αν είναι το άσπρο το αστυνομικό και σε μηχανές.
2. Δεν υπαρχουν σήματα πια (σαν και αυτά που μου έδειξαν εμένα). Μόνο πλαστικές μικρές ταυτότητες. Οπότε, αν ζητήσετε σε αυτόν που θα σας σταματήσει να σας δείξει το σήμα του και σας δείξει αυτό το χρυσό (το οποίο μάλλον και θα το έχει πάρει από κανένα λούνα παρκ), πατάτε το γκάζι και την κάνετε με ελαφρά!
Καταλαβαίνετε ότι αυτά δε γίνονται ούτε στις ταινίες... Δεν ξέρω πότε θα ξεπεράσω το σοκ μου. Σίγουρα δε θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν το ρολόι μου δεν είχε σπάσει και είχε μπει και ο δεύτερος στο αυτοκίνητό μου... Προς το παρόν ευχαριστώ τον Θεό που είμαι καλά. Α! Και μου είπαν ότι θα με καλέσουν να πάω και για αναγνώριση. Θα το αντέξω να πάω; Δεν ξέρω...
Υ.Γ. Γνωρίζω ότι χρωστάω το part 2 του Πατρινού γάμου. Θα το έχετε εν καιρώ. Αλλά βλέπετε ότι τα γεγονότα τρέχουν και οι εξελίξεις μας προλαβαίνουν..
