Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Και κάπως έτσι το Manouli για άλλη μία φορά ξεφτιλίστηκε!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 10:09 μ.μ. 41 σχόλια




Χαιρετώ όλους τους μπλογκοφίλους μου, τους οποίους έχω πεθυμήσει τρελά. Εξαφανίστηκα η αλήθεια είναι (για πολύ καιρό), βασικά διότι καμία έμπνευση δεν είχα να γράψω. Επιπλέον, το τελευταίο δήμινο απασχολούμαι με διάφορα (σε άλλη ανάρτηση οι λεπτομέρειες). Η βασική αιτία όμως ήταν η έλλειψη έμπνευσης. Και ξέρετε.. όταν σε αφήνει, την αφήνεις και εσύ, αφήνεστε και γάμησέ τα. Φυσικά δεν έπαψα να σας διαβάζω, αλλά σχόλια δεν άφηνα διότι μετά θα έπρεπε να κάνω την εμφάνισή μου και στο μπλογκ μου και είπαμε: no έμπνευση!


Ώσπου συνέβη κάτι τραγελαφικό και εξεφτελιστικό στη ζωἠ μου (ως συνήθως), το οποίο δε γινόταν να μη μοιραστώ μαζί σας..


Έχω ξυπνήσει την Κυριακή το πρωί στις 6. Όχι γιατί είχα δουλειά. Έτσι. 6 το πρωί το μάτι γαρίδα. Όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, πλένω τα δόντια και τη μούρη μου, πάω στην κουζίνα, φτιάχνω έναν καφέ και αποφασίζω να βγω έξω στον κήπο να τον πιω, να κάνω και ένα τσιγάρο και να διαβάσω εφημερίδα την οποία έχω αγοράσει από το προηγούμενο βράδυ. Παράδεισος δηλαδή. 


Επειδή δεν ήθελα να κάνω φασαρία ανοίγοντας τα πατζούρια, αποφασίζω να βγω από την εξώπορτα και να πάω γύρω γύρω στον κήπο. Βγαίνω λοιπόν έξω και, από κεκτημένη ταχύτητα, κλείνω την πόρτα πίσω μου. Εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποιώ τα ακόλουθα 3 πράγματα:
1. Δεν έχω κλειδιά να μπω μέσα.
2. Το κουδούνι έχει χαλάσει (και εγώ έχω αμελήσει τις τελευταίες 3 ημέρες να το φτιάξω), το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να βγω στο δρόμο και να χτυπήσω το έξω κουδούνι.
3. (Και εδώ έχω αρχίσει και προβληματίζομαι πολύ) Φοράω ένα t-shirt, σαγιονάρες και το βρακί μου! Ω ναι! Διότι, πού να φανταστώ ότι θα κλειστώ έξω από το σπίτι σαν την γελοία πρωινιάτικα!


"Οκ", σκέφτομαι, "6 το πρωί δεν θα είναι κανένας στον δρόμο. Θα βγω, θα χτυπήσω, θα ξυπνήσω τους πάντες και θα ξαναμπώ στο σπίτι μου. Ο Χ. βέβαια δεν ξέρω πώς ακριβώς θα πάρει το γεγονός ότι θα ανοίξει χαράματα την πόρτα στην ξεβράκωτη γυναίκα του, αλλά κάπως θα το σώσω..." 


Πραγματικά, βγαίνω έξω και με το που ανοίγω την πόρτα, βλέπω ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο 4 αγοράκια ηλικίας λυκείου να συζητάνε! Ο ένας μένει στο απέναντι σπίτι (τον έχω ξαναδεί) και οι άλλοι, υποθέτω, ότι ήταν φίλοι του. Επίσης, υποθέτω ότι μάλλον θα είχαν γυρίσει από κανένα πάρτυ και θα τα έλεγαν πριν πάνε να ξεραθούν στον ύπνο. 


Στην όψη των αγοριών κοκκαλώνω. Αυτά, αρχικά σαστίζουν και στη συνέχεια φαίνεται να το διασκεδάζουν. Σου λένε: "Από πότε απέκτησε και η Ελλάδα Τσιτσιολίνα και μάλιστα μένει και στην περιοχή μας";! Εκείνη λοιπόν τη στιγμή σκέφτομαι ότι έχω 2 επιλογές: είτε να πεθάνω από τη ντροπή μου (το οποίο- μεταξύ μας- είχε ήδη συμβεί), να σκύψω το κεφάλι μου, να ξαναμπώ μέσα και να περιμένω κανένα 3ωρο να σηκωθεί κάποιος στο σπίτι και να μου ανοίξει, είτε να το παίξω άνετη και να αυτοσχεδιάσω. Και αυτό έκανα. 


Διέσχισα το δρόμο (με το βρακί), καλημέρισα τα αγόρια (με το βρακί), τους ζήτησα φωτιά (διότι κρατούσα και το τσιγάρο στο χέρι, τρομάρα μου!), εξήγησα με τον μοναδικό και χαριτωμένο τρόπο μου τι ακριβώς είχε συμβεί (με το βρακί) και ξαναδιέσχισα το δρόμο για να χτυπήσω το κουδούνι του σπιτιού μου, να μου ανοίξουν την πόρτα και να πάω να πεθάνω από την ντροπή μου! Εκείνη τη στιγμή το αγόρι που μένει απέναντι μου φωνάζει: "Πάντως αν θέλεις, μπορείς να έρθεις στο δικό μου σπίτι, να περιμἐνεις να περάσει η ώρα και να πας σπίτι σου. Θα σου δώσω εγώ κάτι να βάλεις!". 


Και τότε έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα της μάνας του 17χρονού η οποία βλέπει την μάνα-γειτόνισσα να μπαίνει στο σπίτι της (με το βρακί) και τον γιο της και η οποία καλεί την αστυνομία, με κατηγορεί για αποπλάνηση ανηλίκου και έρχεται ο Χ. στην ασφάλεια (διότι είναι δικηγόρος) να με εκπροσωπήσει και τους λέει να με χώσουν μέσα για πάντα!!!!


Ευχαρίστησα το αγόρι για την προσφορά του, χτύπησα το κουδούνι μας, (ευτυχώς) ξύπνησε η κοπέλα και μου άνοιξε και πήγα και ξαναξάπλωσα. 


Σήμερα το πρωί λοιπόν, πετυχαίνω το αγόρι μαζί με τον μπαμπά του, οι οποίοι -φυσικά- με κοιτάνε με ένα άκρως περιπαιχτικό βλέμμα. Και αναρωτιέμαι: Πόσο άμεσα πρέπει να μετακομίσω;! 






Υ.Γ. Να ξέρετε πάντως ότι πολύ με συγκινήσατε εσείς που μου στέλνατε email ή μου γράφατε εδώ και στο άλλο μπλόγκι ότι σας έχω λείψει..
 

Manouli Copyright © 2010 Designed by Ipietoon Blogger Template Sponsored by: Website Templates | Premium Themes. Distributed by: blog template