Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Να με χαίρεστε!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 12:01 π.μ. 29 σχόλια

Σήμερα γεννεθλιάζω! 
Φυσικά δε θα πω τα πόσα κεράκια θα σβήσω, 
θα μείνω όμως στο σχόλιο το οποίο μου έκανε κάποιος προ ημερών: 
"Πάνω από 21 δε σε κάνω με τίποτα" 
και το θέμα της ηλικίας μου θα παραμείνει εκεί!

Να με χαίρεστε λοιπόν βρε! 
Και το νου σας, 
μπορεί να λάβετε πρόσκληση για real party γεννεθλίων 
του Mamouliou/Manouliou...

Προς το παρόν πιείτε και φάτε εδώ όσο θέλετε!
Κερνάω εγώ!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Πάμε να γίνουμε chef!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 4:16 μ.μ. 38 σχόλια


Πριν γίνω μανούλα δούλευα σαν το σκυλί και γούσταρα τρελά. Έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα και δεν παραπονιόμουνα καθόλου. Μετά ήρθε η μικρή και σταμάτησα (για την ακρίβεια επέστρεψα, αλλά τα ωράρια δεν ήταν τα επιθυμητά, οπότε είπα να αφιερωθώ στην μικρή- και δεν το μετάνιωσα). Ε, ήρθε και ο μικρός και έδεσε το γλυκό. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι κάθομαι αρκετό καιρό και -όσο και να γουστάρω που είμαι με τα μικρά όλη μέρα- τα νευράκια μου έχουν αρχίζει να τα παίζουν λίγο.. 


Δουλειά να βρω με τα ωράρια που θέλω (8-3) είναι ανέκδοτο και μόνο που το λέω (διότι αν πάω για ένα interview και το ξεστομίσω αυτό, όχι μόνο θα γελάνε οι άνθρωποι, αλλά παίζει να μου πετάξουν και κανένα τασάκι στο κεφάλι πριν φύγω που σπατάλησα το χρόνο τους), οπότε πρέπει να βρω κάτι να κάνω αν δε θέλω να καταλήξω με ηρεμηστικά. 


Έχουν περάσει διάφορα από το μυαλό μου (βαριέμαι να σας τα πω τώρα), τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτά. Πριν από μερικές ημέρες λοιπόν καθόμουνα και διάβαζα ένα περιοδικό με συνταγές και είδα τα σεμινάρια που κάνει ο Παρλιάρος. Αποφάσισα λοιπόν να γραφτώ (παρόλο που 75 ευρώ το σεμινάριο θεωρώ ότι είναι κομματάκι ακριβό). Παίρνω τηλέφωνο, το σηκώνει μία κυρία, μου εξηγεί ότι πρέπει να διαλέξω ποιο απ᾽όλα θέλω να παρακολουθήσω και αφού το κλείνουμε και αποφασίζω τί θέλω, την ξαναπαίρνω πίσω για να δηλώσω συμμετοχή (σ.σ. Τα σεμινάρια ξεκινάνε αρχές Οκτωβρίου και τελειώνουν τέλη Μαίου).

- Καλημέρα σας, θα ήθελα να δηλώσω συμεμτοχή στα σεμινάρια που κάνετε. 
- Να σας πληροφορήσω ότι μέχρι και το τέλος του 2010 έχουν κλείσει όλα. Αν θέλετε μπορείτε να μπείτε σε λίστα αναμονής.
- (Όμορφα!) Εντάξει. Να σας πω ποια θέλω και να μου πείτε αν υπάρχει διαθεσιμότητα. 
- Βεβαίως.
- Αυτό.
- Κλεισμένο.
- Αυτό.
- Κλεισμένο.
- Αυτό. 
- Κλεισμένο.
- Αυτὄ.
- Κλεισμένο.
- Μήπως τελικά να μου πείτε τί δεν είναι κλεισμένο να δω αν με ενδιαφέρει, για να μη χάνουμε και το χρόνο μας;
- Αυτό, αυτό και αυτό.
- Τέλεια! Δε μου αρέσει κανένα από τα 3 ελεύθερα που έχετε! Σας ευχαριστώ πολύ!


Συμπεράσματα:
1. Ο κόσμος έχει τελικά πολύ ελεύθερο χρόνο.
2. Υπάρχουν πολλές μαμάδες στην ίδια κατάσταση με εμένα.
3. Ο Παρλιάρος έχει πιάσει το νόημα και τα τσεπώνει κανονικότατα.
4. Οι Έλληνες δεν προτιμάνε το κάστανο, το μέλι και το λάδι στα γλυκά τους (τα 3 σεμινάρια στα οποία υπήρχε διαθεσιμότητα), σε αντίθεση με τη σοκολάτα (για τα οποία υπήρχε μία λίστα αναμονής 40 ατόμων!).
5. Μάλλον πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι ο Παρλιάρος θα τους πάρει στην εκπομπή του στην τηλεόραση και επειδή θέλουν και αυτοί τα 5 λεπτά δημοσιότητάς τους, πάνε και τα σκάνε μπας και τους κάτσει (έστω και σε μαγειρική εκπομπή)! Είμαι δε σίγουρη ότι θα πηγαίνουν εκεί βαμμένοι και φτιαγμένοι λες και θα βγούνε έξω να πάνε στα μπουζούκια..


Το Manouli όμως δεν το βάζει κάτω. Επειδή ο Θεούλης είναι καλός και δεν θέλει να καταλήξει αυτό το καλό τυπάκι με ψυχοφάρμακα, έστειλε την κολλητή μου από το πουθενά να με ενημερώσει ότι γίνονται κάτι άλλα σεμινάρια μαγειρικής από κάτι φοβερούς Ιταλούς. Αύριο λοιπόν θα πάω, θα πληρώσω λιγότερο από τα μισά χρήματα και επί 3μιση ώρες θα μας μαθαίνουν σάλτσες για μακαρονάδες. 


Και σας ρωτώ: Εσείς, όταν πεινάτε, προτιμάτε να φάτε μία πάβλοβα ή μία θεώρατη πιατέλα καρμπονάρα; Εγώ, πάντως, το δεύτερο!

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Γκανγκστερική κλοπή!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 6:00 μ.μ. 54 σχόλια


Σήμερα με έκλεψαν. Με έχουν ξανακλέψει. Όταν η μικρή ήταν 2 μηνών. Είχαν μπει σπίτι την ώρα που κοιμόμασταν και είχαν σηκώσει ό,τι γούσταραν ανενόχλητοι. Το σημερινό όμως ήταν το κάτι άλλο. Κάτι που δε θα το έχετε ξανακούσει (φανταστείτε ότι ούτε στην Ασφάλεια που πήγα δεν το είχαν ξανακούσει!). Και μη με βλέπετε ήρεμη τώρα. Δεν είμαι καθόλου. Αλλά σας γράφω γιατί διαφορετικά είτε που θα πάρω κανένα ηρεμιστικό, είτε που θα πάρω καμία εταιρεία προστασίας και θα παραγγείλω δύο φουσκωτούς να με συνοδεύουν...

Σήμερα το πρωί λοιπόν το Manouli σηκώθηκε, έκανε τα μπάνια του, φτιάχτηκε, έγινε μία κουκλίτσα και έφυγε να κάνει κάποιες δουλειές. Κατά τις 10 βρισκόμουνα στο αυτοκίνητό μου και κατέβαινα την Εθνική οδό (παρακαλώ να προσέξετε την ώρα -πιο μέρα δε γίνεται- και τον δρόμο -πιο πολυσύχναστος δε γίνεται επίσης). Ξαφνικά, στο ύψος της γέφυρας Ροσσινιόλ, με πλησιάζει από αριστερά ένα αμάξι (όχι αστυνομικό) με 4 τύπους μέσα που φορούσαν αλεξίσφαιρα μπλε και μου κάνουν σήμα να κάνω δεξιά. Γαμοσταυρίζω από μέσα μου, διότι είμαι σίγουρη ότι θα φάω κλήση γιατί πάλι μιλούσα στο κινητό. Σταματάω, πλησιάζει ο ένας τύπος το παράθυρο του συνοδηγού και μου λέει ότι είναι από την Interpol και ότι ψάχνει για ναρκωτικά. 

- Δεν έχω ναρκωτικά (ούτε μπάφο δεν έχω καπνίσει στη ζωή μου, πήγα να του πω, αλλά το βούλωσα).
- Ανοίξτε το ντουλαπάκι σας.
Το ανοίγω και ο τύπος κάνει ότι ψάχνει. 
- Σβήστε τη μηχανή και δώστε μου τα κλειδιά σας να τα μυρίσω.
- Έλα Παναγία μου!
Σβήνω την μηχανή, έρχεται από το παράθυρό μου και αρχίζει να μυρίζει τα κλειδιά λες και ήταν κανένας σκύλος! Αφού τα μυρίζει, δεν μου τα δίνει πίσω, παρά τα βάζει επάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και εκεί αρχίζω να ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. 
- Μπορείτε να μου δείξετε ξανά το σήμα σας παρακαλώ;
Βγάζει ένα σήμα σαν αυτά που βλέπουμε στις αστυνομικές ταινίες (τύπου χρυσό που το έχουν μέσα σε μία δερμάτινη θήκη) και το ανοιγοκλείνει ταχύτατα. Πλέον είμαι σίγουρη ότι κάτι δεν πάει καλά. 
Εν το μεταξύ, φοράω την τσάντα μου διαγώνια στον ώμο μου και αρχίζει να βάζει τα κωλόχερά του μέσα και να την κάνει πουτάνα (excuse my french guys)! Βγάζει κινητά, λεφτά, κάρτες, σερβιέτες, τα πάντα!
- Τί κάνετε κύριέ μου;
- Δε θέλουμε τα λεφτά σας κυρία μου! Σας είπαμε, ψάχνουμε για ναρκωτικά!
- Δεν έχω ναρκωτικά!!!
- Βγάλτε το ρολόι σας να το μυρίσω. 
- Δεν το βγάζω! Να το μυρίσετε από το χέρι μου (και του χώνω το χέρι μου στη μούρη του)!
Εκείνη τη στιγμή, βλέπω και τον δεύτερο τύπο να βγαίνει από το αυτοκίνητο. Ο "Interpol" έχει αρχίσει να τραβάει το ρολόι μου, σπάει το μπρασελέ (μου διαλύει και το χέρι) και όπου φύγει φύγει!

Εγώ έχω μείνει μαλάκας (λογικότατο νομίζω), έχω αρχίσει να ψιλοτρέμω (και αυτό λογικό νομίζω πάλι) και καλώ την αστυνομία να αναφέρω το περιστατικό. Μου λένε να πάω στην Ασφάλεια, όπου και περνάω το επόμενο δίωρο. Μου είπαν ότι τέτοιο σκηνικό δεν έχει αναφερθεί ποτέ ξανά (πρωτιές το Manouli σας λέω!) και ότι θα κάνουν το παν να βρουν τους ενόχους. 

Αυτά που αποκόμισα από τον καφέ μου με τους Ασφαλίτες είναι τα ακόλουθα, τα οποία και θέλω να μοιραστώ μαζί σας για να γνωρίζετε και να μην την πάθετε σαν και εμένα:

1. Δε σταματάμε ποτέ σε κανένα όχημα παρά μόνο αν είναι το άσπρο το αστυνομικό και σε μηχανές. 
2. Δεν υπαρχουν σήματα πια (σαν και αυτά που μου έδειξαν εμένα). Μόνο πλαστικές μικρές ταυτότητες. Οπότε, αν ζητήσετε σε αυτόν που θα σας σταματήσει να σας δείξει το σήμα του και σας δείξει αυτό το χρυσό (το οποίο μάλλον και θα το έχει πάρει από κανένα λούνα παρκ), πατάτε το γκάζι και την κάνετε με ελαφρά!  

Καταλαβαίνετε ότι αυτά δε γίνονται ούτε στις ταινίες... Δεν ξέρω πότε θα ξεπεράσω το σοκ μου. Σίγουρα δε θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν το ρολόι μου δεν είχε σπάσει και είχε μπει και ο δεύτερος στο αυτοκίνητό μου... Προς το παρόν ευχαριστώ τον Θεό που είμαι καλά. Α! Και μου είπαν ότι θα με καλέσουν να πάω και για αναγνώριση. Θα το αντέξω να πάω; Δεν ξέρω...

Υ.Γ. Γνωρίζω ότι χρωστάω το part 2 του Πατρινού γάμου. Θα το έχετε εν καιρώ. Αλλά βλέπετε ότι τα γεγονότα τρέχουν και οι εξελίξεις μας προλαβαίνουν..

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Γάμος αλά Πατρινά (part 1).

Αναρτήθηκε από Manouli στις 7:26 μ.μ. 15 σχόλια


Το ξέρω ότι έχω χαθεί, αλλά μη βρίζετε ρε παιδιά. Πολλές οι υποχρεώσεις. Επιστροφή από δίμηνες διακοπές (και άντε να προσαρμοστείς), αναχώρηση για 4ήμερο bachelor με γυναικοπαρέα (θα υπάρξει μελλοντική ανάρτηση με τα καμώματά μας), επιστροφή ξανά, έναρξη σχολικής χρονιάς, αναχώρηση ξανά για Πάτρα, όπου και πάντρεψα την κολλητή μου φίλη. Δικαιολογείται η απουσία μου...

Την Τετάρτη λοιπόν, αναχώρησα με την άλλη μου κολλητή (την δεύτερη κουμπάρα) στην Πάτρα, για να "ζήσουμε" τις τελευταίες ετοιμασίες του γάμου μαζί με την -άκρως αγχωμένη- νύφη. Ξεκινάμε από την Αθήνα με τρελό κέφι (όπως πάντα άλλωστε), βάζουμε τα cdιά μας και είμαστε έτοιμες να το διασκεδάσουμε διότι έχουμε ενημερωθεί ότι ο δρόμος για Πάτρα είναι σκατά λόγω έργων και φανταζόμαστε ότι θα φτάσουμε σε κανένα τετράωρο. Τελικά σε 2 ώρες και 5 λεπτά ακριβώς έχουμε φτάσει (διότι το Manouli μέχρι λίγο πριν την Κόρινθο το πήγαινε με 160-180), οπότε όλα οκ.

Μπαίνουμε στο σπίτι, όπου είναι μαζεμένη σύσσωμη η οικογένεια (ζευγάρι, αδελφή νύφης με άντρα και γονείς νύφης) και η νύφη σε κατάσταση αλλοφροσύνης, διότι έχουν έρθει να στήσουν τα φώτα στον κήπο, όπου και θα γίνει το γλέντι του γάμου, και το ένα της ξινίζει, το άλλο της βρωμάει. Εγώ, με το γνωστό μου μπρίο, φιλάω τους πάντες, βάζω μουσικούλα και αρχίζω μια χαλαρή κουβέντα μπας και τα πνεύματα κατευνάσουν λίγο. Τα πνεύματα όμως μόνο αυτό δεν έκαναν...


Πέντε λεπτά αργότερα, το Manouli πέρασε δίπλα από το τραπεζάκι στο οποίο η νύφη είχε τοποθετήσει αλφαβητικά τα καρτελάκια με τα ονόματα των καλεσμένων για τα τραπέζια και κατα λάθος έριξε κάτω δύο καρτελάκια. Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Αν είχα σπάσει κανένα Baccarat βάζο αξίας 2.000 ευρώ, λιγότερο θα τα άκουγα! Μετά από αυτό το σκηνικό, αποφασίσαμε με την άλλη κουμπάρα για τις επόμενες 2 ημέρες να ρίχνουμε βαλεριάνες στον πρωινό καφέ της νύφης, μπας και χαλαρώσει λίγο, διότι αν συνέχιζε έτσι, μάλλον δε θα έφτανε ποτέ στον ίδιο της τον γάμο. 

Αφού λοιπόν η νύφη συνεχίζει να παραπονιέται για τα πάντα, να εκνευρίζεται με το παραμικρό και φωνάζει για ψίλου πήδημα (ούτε στην εμμηνόπαυση να ήτανε!), έρχεται η ώρα του φαγητού. Καθόμαστε όλοι, ξεκινάμε να τρώμε και εκεί που τα λέμε έρχεται η ώρα να συζητήσουμε διεξοδικά για τις αρμοδιότητες των επόμενων ημερών.
"Η μοναδική δικιά μου αρμοδιότητα είναι να παραυρεθώ στο γάμο και να είμαι μία κούκλα", λέει η δεύτερη κουμπάρα και καταλαβαίνω ότι το φαγητό θα μας βγει ξινό...

Μετά από μία άγρα ματιά της νύφης προς την κουμπάρα Νο2, το βουλώνουμε όλοι και περιμένουμε να ακούσουμε τί θα πρέπει να κάνουμε τις επόμενες 3 ημέρες. Έχετε δει στις αμερικάνικες ταινίες που συγκαλούν συμβούλια σε μεγάλες εταιρίες για να συζητήσουν μείζονα θέματα, με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο να κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού και το υπόλοιπο ΔΣ να κρατάει σημειώσεις σε τρελούς ρυθμούς; E, αυτό κάναμε και εμείς, μόνο που το μενού, αντί για καφέδες, είχε κοτοπουλάκι νοστιμότατο στο φούρνο (χρυσοχέρα η νύφη βλέπετε). 


Μετά από 2 ώρες και πολλές παρατηρήσεις την νύφης (αν ήμασταν παιδάκια του δημοτικού, θα μας είχε βάλει όλους τιμωρία με το ένα πόδι όρθιο στη γωνία της τάξης!), το συμβούλιο έληξε. 


Η νύφη -πτώμα, πώς να μην ήταν άλλωστε;- αναχώρησε προς το κρεβάτι της και οι κομπάρες πήραν παραμάσχαλα τον γαμπρό και κατευθύνθηκαν προς το κέντρο της Πάτρας, όπου και διασκέδασαν μέχρι πρωίας στους ρυθμούς γνωστού club και αργότερα στους ρυθμούς του Νίνο, ο οποίος έκανε guest εμφάνιση σε άλλο γνωστό κέντρο. 


Η πρώτη ημέρα είχε τελειώσει. Οι επόμενες πώς θα συνέχιζαν άραγε;


(συνεχίζεται)
 

Manouli Copyright © 2010 Designed by Ipietoon Blogger Template Sponsored by: Website Templates | Premium Themes. Distributed by: blog template