Σάββατο 18 Δεκεμβρίου 2010

Δείξε μου το βρακί σου να σου πω ποια είσαι!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 5:14 μ.μ. 36 σχόλια

Σήμερα είναι μία ημέρα απόλυτης χαλάρωσης. Ο Χ. έχει φύγει εκτός Αθηνών, τα παιδιά είναι στο εξοχικό και εγώ είμαι ολομόναχη στο σπίτι (μέχρι αύριο)! Για τους ελεύθερους χωρίς παιδιά δε λέει κάτι αυτό, αλλά είμαι σίγουρη ότι όλες οι μανούλες θα με καταλάβουν και θα με ζηλέψουν κιόλας!

Αφού λοιπόν έκανα τα δικά μου (αφρόλουτρο, μαλλί, νύχι, κ.λπ.), αποφάσισα να φτιάξω το συρτάρι με τα εσώρουχά μου. Ξέρετε, επειδή συνηθίζω να ξεβρακώνομαι τώρα τελευταία, είπα να τα χωρίσω σε κατηγορίες και να φοράω τα κατάλληλα κάθε φορά που θα βγαίνω έξω στην περίπτωση νέου ξεβρακώματος. Μετά από την κατηγοριοποίησή τους λοιπόν είδα ότι το κάθε εσώρουχο έχει φτιαχτεί για τον δικό του συγκεκριμένο λόγο. Και η κάθε γυναίκα αποφασίζει να το φοράει, αναλόγως του τι θέλει εκείνη τη στιγμή απὀ τη ζωή της. Κατέληξα λοιπόν στις ακόλουθες κατηγορίες:

1. Βρακί "βράκα": Μιλάω για τα γνωστά "βρακιά της γιαγιάς", τα οποία όλες οι γυναίκες έχουν. Συνήθως τα φοράμε εκείνες τις ημέρες του μήνα όπου έχουμε τον "επισκέπτη" μας. Είναι βαμβακερά, άνετα, καλύπτουν μεγάλη περιοχή των οπισθίων μας, είναι εντελώς ντεκαβλέ και είναι αυτά τα οποία δεν πρέπει να δει ποτέ ο γκόμενός μας. Γι᾽αυτό και όταν θέλουμε να το παίξουμε δύσκολες και να μην του κάτσουμε από την αρχή, φοράμε ένα τέτοιο και πάμε στο ραντεβού μας, γνωρίζοντας ότι δε θα ξεβρακωθούμε ποτέ! Φυσικά, υπάρχουν και άλλες φορές που μας κάθεται η "καλή", και πάντα μα πάντα φοράμε την εν λόγω βράκα και σιχτιρίζουμε την ώρα και τη στιγμή που αποφασίσαμε να την αγοράσουμε!

2. Βρακί "που φορούσαμε όταν ήμασταν μικρές": Δεν απέχει πολύ από την βράκα της γιαγιάς. Απλώς, επειδή πολλές γυναίκες δεν αντέχουν τον κουραδοκόφτη (βλ. στρινγκ παρακάτω), πρέπει να βολευτούν με κάτι. Έτσι, αγοράζουν ένα τέτοιο, το οποίο μπορεί να βγαίνει σε διάφορα cute σχέδια και χρώματα. Πολλές φορές έχει επάνω καρδούλες ή ακόμα και cartoons. Έτσι, δε νιώθουν εντελώς ασέξουαλ. Παρ᾽όλ᾽αυτά, πρέπει να πω ότι ούτε αυτό το είδος βρακιού κάνει κούκου στον άντρα. Δυστυχώς ή ευτυχώς φιλενάδες μου, κανένας άντρας δε θέλει να γαμήσει τον tweety! Aυτή είναι η πικρή αλήθεια. 

3. Βρακί "σορτσάκι": Χωρίζεται σε 2 είδη: αυτά που καλύπτουν ολόκληρα τα οπίσθια και αυτά που καλύτουν τα μισά. Η πρώτη κατηγορία χαρακτηρίζεται πάλι από άνεση. Δεν είναι τόσο ντακβλέ και ειδικά αν πέσεις σε σπορ τύπο, μπορώ να σου πω ότι θα γουστάρει τρελά κιόλας. Αν δε το συνδυάσεις και με ένα κασκόλ της ομάδας του το οποίο θα έχεις κάνει σουτιέν, τότε έχεις σκοράρει αγάπη μου από το πρώτο λεπτό! Τα σορτσάκια που καλύπτουν το μισό κωλομέρι είναι τρελά sexy. Διότι κρατάς τον άλλο σε ένα μυστήριο. Έχει πάρει μία πρώτη ιδέα και ανυπομονεί να δει και το υπόλοιπο! Οι γυναίκες που φοράνε τέτοια ξέρουν τι κάνουν! 

4. Βρακία "τάνγκα" και "στρινγκ": Το κοινό τους χαρακτηριστικό είναι ότι μπαίνουν και τα δύο μέσα στον κώλο (κοινώς οι κουραδοκόφτες). Η μικρή τους διαφορά είναι ότι το μεν τάνγκα έχει λίγο παραπάνω ύφασμα στο τελείωμα, ενώ το στρινγκ έχει ένα δείγμα υφάσματος (για να μην πω κλωστής) το οποίο υπάρχει ίσα ίσα για να κρατήσει το υπόλοιπο εσώρουχο στη θέση του. Αυτά τα εσώρουχα είναι η σίγουρη επιτυχία. Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας άντρας, ο οποίος να μην καβλώνει μόνο και μόνο στην ιδέα ενός μικροσκοπικού τέτοιου εσωρουχου. Θες γιατί τα έχεις πετάξει όλα έξω; Θες γιατί είναι σα να είσαι σχεδόν γυμνή, αλλά δεν είσαι; Θες γιατί είναι πανέυκολα στο σκίσιμο; Δεν ξέρω. Η πραγματικότητα είναι ότι ολόκληρος ο ανδρικός πληθυσμός στην όψη ενός στρινγκ υποκλίνεται! Και όλες μας το γνωρίζουμε καλά αυτό!

5. Βρακιά "δαντελωτά": Αυτά μπορεί να εμπίπτουν σε πολλές από τις παραπάνω κατηγορίες. Σορτσάκια, στρινγκ, κανονικά, τα πάντα. Η δαντέλα, όμως, προσδίδει το κατιτίς της. Από ρομαντισμό (ένα ροζ δαντελωτό σορτσάκι) μέχρι εντελώς kinky καταστάσεις (ένα κόκκινο δαντελωτό στρινγκ). Και κιουρία και τσούλα δηλαδή. Σε συνδυασμό δε με το γεγονός ότι έχει και τα διάφανα σημεία του, η φαντασία οργιάζει και το αποτέλεσμα είναι πάντα επιτυχημένο. 

6. Βρακιά "τσόντας": Αυτά είναι τα εσώρουχα τα οποία φοράς σε ειδικές περιπτώσεις. Μπορεί να είναι δερμάτινα, ζαχαρωτά, σοκολατένια, βρακιά με τρύπες, βρακιά με φτερά, βρακιά με ό,τι μπορεί να φανταστεί το πιο kinky μυαλό. Δε συνηθίζουν να αποτελούν μέρος της καθημερινότητας μίας γυναίκας, όταν όμως αποφασίσει ότι θέλει να ζήσει ασυνήθιστες καταστάσεις ή να τρελάνει εντελώς τον άλλον, τότε τα φοράει! Και δε βγαίνει ποτέ χαμένη...

Σάββατο 11 Δεκεμβρίου 2010

Let it snow!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 3:30 μ.μ. 41 σχόλια


Το πρωί που ξύπνησα, άνοιξα τα πατζούρια και είδα 20 πόντους στρωμένο χιόνι. Τσίριξα από τη χαρά μου σαν 3χρονο παιδάκι. Αφού χάρηκα λοιπόν, σκέφτηκα ότι πρέπει να πάω στο σουπερμάρκετ να προμηθευτώ διάφορα (εκτός από του σπιτιού τα πράγματα, σήμερα έχω καλέσει σπίτι καμιά 20ριά άτομα να στολίσουμε το δέντρο και να κάνουμε διαγωνισμό πίτσας. Έχω ανοίξει 20 φύλλα- διότι είμαι και καταπληκτική μαγείρισσα εκτός όλων των άλλων- και ο καθένας θα φτιάξει τη δική του. Ο νικητής θα πάρει και δωράκι! Οπότε είχα να πάρω και τα toppings για τις πίτσες). 

Κατεβαίνω στο γκαράζ, πάω να ανοίξω την πόρτα, αλλά τίποτα. Κομμένο το ρεύμα. Την κοινωνία μου μέσα! "Θα πάω με τα πόδια", σκέφτηκα. Ο ΑΒ δεν είναι και μακρυά. Θα κάνω και τη βόλτα μου στο χιόνι (τρομάρα μου!). Ντύνομαι λοιπόν σαν το κρεμμύδι και ξεκινάω. 

Στα 30᾽᾽ έχω αρχίσει να συνειδητοποιώ ότι η ιδέα μου δεν είναι και η καλύτερη, διότι έχω ψοφίσει στο κρύο, αλλά βαριέμαι να επιστρέψω και σκέφτομαι ότι πρέπει να προμηθευτώ τρόφιμα. Εκεί λοιπόν που τα σκέφτομαι αυτά, σκάει μύτη ένα σκύλαρος πιο ψηλός από εμένα και αρχίζει να τρέχει προς το μέρος μου. Ψιλοχέζομαι, αλλά το παίζω cool. Ο σκύλος θέλει να κάνει παιχνιδάκια και εγώ θέλω να εξαφανιστεί. Κάποια στιγμή λοιπόν, επιταχύνω το βήμα μου. Αυτός από πίσω. "Άει σιχτίρι, θα τρέξω", σκέφτηκα. Αρχίζω να τρέχω λοιπόν (ο σκύλος από πίσω), ώσπου ξαφνικά, 10 μέτρα πριν φτάσω στο σουπερμάρκετ, τρώω μία τούμπα κινηματογραφική! Ξέρετε, από αυτές που λες "γιατί να μην έχω μία κάμερα να την τραβήξω και να γελάω για πάντα;!"

Αρχίζω να κατεβάζω καντήλια, διότι έχω πονέσει τρελά (η μελανιά στον κώλο μου είναι ΝΑ, με το συμπάθειο κιόλας), έχω βρέξει και το παντελόνι μου, έχω γίνει ρόμπα στον κόσμο τριγύρω και γενικά μία ταλαιπωρία. 

Μπαίνω στον ΑΒ σαν την άδικη κατάρα, παίρω ένα καροτσάκι και αρχίζω τα ψώνια μου. Λίγα λεπτά αργότερα έχω αρχίσει να παίρνω πρέφα ότι πολύς κόσμος κοιτάει τον κώλο μου. "Μα τόσο ωραίο κωλαράκι έχω κάνει πια;! ΟΚ, αδυνάτισα, αλλά το εν λόγω σημείο του σώματός μου δεν είναι και το φόρτε μου! Βρε λες να είναι και να το έχω υποτιμήσει;". Αυτές τις μαλακίες σκεφτόμουνα όσο διέσχιζα τους διαδρόμους του ΑΒ και φόρτωνα το καρότσι με ό,τι πιο παχυντικό υπάρχει, ώσπου φτάνω στο ταμείο να πληρώσω. Και εκεί μία από τα ίδια: οι από πίσω μου να με κοιτάνε εκεί ευθαρσώς! Εγώ τρελά ανεβασμένη! 

Μέχρι που βγαίνω έξω και παίρνω το δρόμο της επιστροφής. Σε λιγότερο από ένα λεπτό αρχίζω να νιώθω ένα κρύο να διαπερνάει το σώμα μου. Δεν ήταν όμως το κρύο που ένιωθα όταν πήγαινα στον ΑΒ. Το κρύο ερχόταν από ένα συγκεκριμένο σημείο του σώματός μου, το οποίο δεν ήταν άλλο από τα οπίσθιά μου! Δε δίνω σημασία και συνεχίζω να προχωράω. 

Φτάνω στο σπίτι και πάω να βγάλω αμέσως τα βρεγμένα μου ρούχα (μην πάθω και καμία πνευμονία μέσα στις γιορτές) και τότε το βλέπω: Το παντελόνι μου έχει σκιστεί (από την τούμπα που έφαγα) στον κώλο από επάνω μέχρι κάτω! ΟΛΟ! Πιο όλο δηλαδή δε γινόταν! Και εγώ δεν είχα πάρει πρέφα! Και νόμιζα ότι ο κόσμος θαύμαζε τον κώλο μου! Όχι αγαπητή μου! Δεν τον θαύμαζε! Αλλά, όπως και να το κάνεις, όταν βλέπεις μία (σχεδόν) ξεβράκωτη (διότι, marco μου, για να σε προλάβω, το βρακί ήταν στρινγκάκι) πρωί Σαββάτου να κάνει τα ψώνια της, ε, θα την κοιτάξεις!! 

Λίγη ώρα μετά το σκέφτηκα και το πήρα απόφαση: Είναι της μοίρας μου γραφτό να με δει ξεβράκωτη ολόκληρη η γειτονιά (και οι διπλανές γειτονιές μη σας πω)! Ελάτε και εσείς λοιπόν από τα μέρη μας να απολαύσετε την ξεβράκωτη του χωριού (διότι έτσι όπως πάμε, θα ξαναξεβρακωθώ 100% και να μου το θυμηθείτε!)!


Παρασκευή 19 Νοεμβρίου 2010

Και κάπως έτσι το Manouli για άλλη μία φορά ξεφτιλίστηκε!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 10:09 μ.μ. 41 σχόλια




Χαιρετώ όλους τους μπλογκοφίλους μου, τους οποίους έχω πεθυμήσει τρελά. Εξαφανίστηκα η αλήθεια είναι (για πολύ καιρό), βασικά διότι καμία έμπνευση δεν είχα να γράψω. Επιπλέον, το τελευταίο δήμινο απασχολούμαι με διάφορα (σε άλλη ανάρτηση οι λεπτομέρειες). Η βασική αιτία όμως ήταν η έλλειψη έμπνευσης. Και ξέρετε.. όταν σε αφήνει, την αφήνεις και εσύ, αφήνεστε και γάμησέ τα. Φυσικά δεν έπαψα να σας διαβάζω, αλλά σχόλια δεν άφηνα διότι μετά θα έπρεπε να κάνω την εμφάνισή μου και στο μπλογκ μου και είπαμε: no έμπνευση!


Ώσπου συνέβη κάτι τραγελαφικό και εξεφτελιστικό στη ζωἠ μου (ως συνήθως), το οποίο δε γινόταν να μη μοιραστώ μαζί σας..


Έχω ξυπνήσει την Κυριακή το πρωί στις 6. Όχι γιατί είχα δουλειά. Έτσι. 6 το πρωί το μάτι γαρίδα. Όλοι στο σπίτι κοιμόντουσαν. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, πλένω τα δόντια και τη μούρη μου, πάω στην κουζίνα, φτιάχνω έναν καφέ και αποφασίζω να βγω έξω στον κήπο να τον πιω, να κάνω και ένα τσιγάρο και να διαβάσω εφημερίδα την οποία έχω αγοράσει από το προηγούμενο βράδυ. Παράδεισος δηλαδή. 


Επειδή δεν ήθελα να κάνω φασαρία ανοίγοντας τα πατζούρια, αποφασίζω να βγω από την εξώπορτα και να πάω γύρω γύρω στον κήπο. Βγαίνω λοιπόν έξω και, από κεκτημένη ταχύτητα, κλείνω την πόρτα πίσω μου. Εκείνη λοιπόν ακριβώς τη στιγμή συνειδητοποιώ τα ακόλουθα 3 πράγματα:
1. Δεν έχω κλειδιά να μπω μέσα.
2. Το κουδούνι έχει χαλάσει (και εγώ έχω αμελήσει τις τελευταίες 3 ημέρες να το φτιάξω), το οποίο σημαίνει ότι πρέπει να βγω στο δρόμο και να χτυπήσω το έξω κουδούνι.
3. (Και εδώ έχω αρχίσει και προβληματίζομαι πολύ) Φοράω ένα t-shirt, σαγιονάρες και το βρακί μου! Ω ναι! Διότι, πού να φανταστώ ότι θα κλειστώ έξω από το σπίτι σαν την γελοία πρωινιάτικα!


"Οκ", σκέφτομαι, "6 το πρωί δεν θα είναι κανένας στον δρόμο. Θα βγω, θα χτυπήσω, θα ξυπνήσω τους πάντες και θα ξαναμπώ στο σπίτι μου. Ο Χ. βέβαια δεν ξέρω πώς ακριβώς θα πάρει το γεγονός ότι θα ανοίξει χαράματα την πόρτα στην ξεβράκωτη γυναίκα του, αλλά κάπως θα το σώσω..." 


Πραγματικά, βγαίνω έξω και με το που ανοίγω την πόρτα, βλέπω ακριβώς στο απέναντι πεζοδρόμιο 4 αγοράκια ηλικίας λυκείου να συζητάνε! Ο ένας μένει στο απέναντι σπίτι (τον έχω ξαναδεί) και οι άλλοι, υποθέτω, ότι ήταν φίλοι του. Επίσης, υποθέτω ότι μάλλον θα είχαν γυρίσει από κανένα πάρτυ και θα τα έλεγαν πριν πάνε να ξεραθούν στον ύπνο. 


Στην όψη των αγοριών κοκκαλώνω. Αυτά, αρχικά σαστίζουν και στη συνέχεια φαίνεται να το διασκεδάζουν. Σου λένε: "Από πότε απέκτησε και η Ελλάδα Τσιτσιολίνα και μάλιστα μένει και στην περιοχή μας";! Εκείνη λοιπόν τη στιγμή σκέφτομαι ότι έχω 2 επιλογές: είτε να πεθάνω από τη ντροπή μου (το οποίο- μεταξύ μας- είχε ήδη συμβεί), να σκύψω το κεφάλι μου, να ξαναμπώ μέσα και να περιμένω κανένα 3ωρο να σηκωθεί κάποιος στο σπίτι και να μου ανοίξει, είτε να το παίξω άνετη και να αυτοσχεδιάσω. Και αυτό έκανα. 


Διέσχισα το δρόμο (με το βρακί), καλημέρισα τα αγόρια (με το βρακί), τους ζήτησα φωτιά (διότι κρατούσα και το τσιγάρο στο χέρι, τρομάρα μου!), εξήγησα με τον μοναδικό και χαριτωμένο τρόπο μου τι ακριβώς είχε συμβεί (με το βρακί) και ξαναδιέσχισα το δρόμο για να χτυπήσω το κουδούνι του σπιτιού μου, να μου ανοίξουν την πόρτα και να πάω να πεθάνω από την ντροπή μου! Εκείνη τη στιγμή το αγόρι που μένει απέναντι μου φωνάζει: "Πάντως αν θέλεις, μπορείς να έρθεις στο δικό μου σπίτι, να περιμἐνεις να περάσει η ώρα και να πας σπίτι σου. Θα σου δώσω εγώ κάτι να βάλεις!". 


Και τότε έρχεται στο μυαλό μου η εικόνα της μάνας του 17χρονού η οποία βλέπει την μάνα-γειτόνισσα να μπαίνει στο σπίτι της (με το βρακί) και τον γιο της και η οποία καλεί την αστυνομία, με κατηγορεί για αποπλάνηση ανηλίκου και έρχεται ο Χ. στην ασφάλεια (διότι είναι δικηγόρος) να με εκπροσωπήσει και τους λέει να με χώσουν μέσα για πάντα!!!!


Ευχαρίστησα το αγόρι για την προσφορά του, χτύπησα το κουδούνι μας, (ευτυχώς) ξύπνησε η κοπέλα και μου άνοιξε και πήγα και ξαναξάπλωσα. 


Σήμερα το πρωί λοιπόν, πετυχαίνω το αγόρι μαζί με τον μπαμπά του, οι οποίοι -φυσικά- με κοιτάνε με ένα άκρως περιπαιχτικό βλέμμα. Και αναρωτιέμαι: Πόσο άμεσα πρέπει να μετακομίσω;! 






Υ.Γ. Να ξέρετε πάντως ότι πολύ με συγκινήσατε εσείς που μου στέλνατε email ή μου γράφατε εδώ και στο άλλο μπλόγκι ότι σας έχω λείψει..

Παρασκευή 24 Σεπτεμβρίου 2010

Να με χαίρεστε!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 12:01 π.μ. 29 σχόλια

Σήμερα γεννεθλιάζω! 
Φυσικά δε θα πω τα πόσα κεράκια θα σβήσω, 
θα μείνω όμως στο σχόλιο το οποίο μου έκανε κάποιος προ ημερών: 
"Πάνω από 21 δε σε κάνω με τίποτα" 
και το θέμα της ηλικίας μου θα παραμείνει εκεί!

Να με χαίρεστε λοιπόν βρε! 
Και το νου σας, 
μπορεί να λάβετε πρόσκληση για real party γεννεθλίων 
του Mamouliou/Manouliou...

Προς το παρόν πιείτε και φάτε εδώ όσο θέλετε!
Κερνάω εγώ!

Τετάρτη 22 Σεπτεμβρίου 2010

Πάμε να γίνουμε chef!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 4:16 μ.μ. 38 σχόλια


Πριν γίνω μανούλα δούλευα σαν το σκυλί και γούσταρα τρελά. Έκανα ακριβώς αυτό που ήθελα και δεν παραπονιόμουνα καθόλου. Μετά ήρθε η μικρή και σταμάτησα (για την ακρίβεια επέστρεψα, αλλά τα ωράρια δεν ήταν τα επιθυμητά, οπότε είπα να αφιερωθώ στην μικρή- και δεν το μετάνιωσα). Ε, ήρθε και ο μικρός και έδεσε το γλυκό. Καταλαβαίνετε λοιπόν ότι κάθομαι αρκετό καιρό και -όσο και να γουστάρω που είμαι με τα μικρά όλη μέρα- τα νευράκια μου έχουν αρχίζει να τα παίζουν λίγο.. 


Δουλειά να βρω με τα ωράρια που θέλω (8-3) είναι ανέκδοτο και μόνο που το λέω (διότι αν πάω για ένα interview και το ξεστομίσω αυτό, όχι μόνο θα γελάνε οι άνθρωποι, αλλά παίζει να μου πετάξουν και κανένα τασάκι στο κεφάλι πριν φύγω που σπατάλησα το χρόνο τους), οπότε πρέπει να βρω κάτι να κάνω αν δε θέλω να καταλήξω με ηρεμηστικά. 


Έχουν περάσει διάφορα από το μυαλό μου (βαριέμαι να σας τα πω τώρα), τα οποία δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτά. Πριν από μερικές ημέρες λοιπόν καθόμουνα και διάβαζα ένα περιοδικό με συνταγές και είδα τα σεμινάρια που κάνει ο Παρλιάρος. Αποφάσισα λοιπόν να γραφτώ (παρόλο που 75 ευρώ το σεμινάριο θεωρώ ότι είναι κομματάκι ακριβό). Παίρνω τηλέφωνο, το σηκώνει μία κυρία, μου εξηγεί ότι πρέπει να διαλέξω ποιο απ᾽όλα θέλω να παρακολουθήσω και αφού το κλείνουμε και αποφασίζω τί θέλω, την ξαναπαίρνω πίσω για να δηλώσω συμμετοχή (σ.σ. Τα σεμινάρια ξεκινάνε αρχές Οκτωβρίου και τελειώνουν τέλη Μαίου).

- Καλημέρα σας, θα ήθελα να δηλώσω συμεμτοχή στα σεμινάρια που κάνετε. 
- Να σας πληροφορήσω ότι μέχρι και το τέλος του 2010 έχουν κλείσει όλα. Αν θέλετε μπορείτε να μπείτε σε λίστα αναμονής.
- (Όμορφα!) Εντάξει. Να σας πω ποια θέλω και να μου πείτε αν υπάρχει διαθεσιμότητα. 
- Βεβαίως.
- Αυτό.
- Κλεισμένο.
- Αυτό.
- Κλεισμένο.
- Αυτό. 
- Κλεισμένο.
- Αυτὄ.
- Κλεισμένο.
- Μήπως τελικά να μου πείτε τί δεν είναι κλεισμένο να δω αν με ενδιαφέρει, για να μη χάνουμε και το χρόνο μας;
- Αυτό, αυτό και αυτό.
- Τέλεια! Δε μου αρέσει κανένα από τα 3 ελεύθερα που έχετε! Σας ευχαριστώ πολύ!


Συμπεράσματα:
1. Ο κόσμος έχει τελικά πολύ ελεύθερο χρόνο.
2. Υπάρχουν πολλές μαμάδες στην ίδια κατάσταση με εμένα.
3. Ο Παρλιάρος έχει πιάσει το νόημα και τα τσεπώνει κανονικότατα.
4. Οι Έλληνες δεν προτιμάνε το κάστανο, το μέλι και το λάδι στα γλυκά τους (τα 3 σεμινάρια στα οποία υπήρχε διαθεσιμότητα), σε αντίθεση με τη σοκολάτα (για τα οποία υπήρχε μία λίστα αναμονής 40 ατόμων!).
5. Μάλλον πολλοί από αυτούς πιστεύουν ότι ο Παρλιάρος θα τους πάρει στην εκπομπή του στην τηλεόραση και επειδή θέλουν και αυτοί τα 5 λεπτά δημοσιότητάς τους, πάνε και τα σκάνε μπας και τους κάτσει (έστω και σε μαγειρική εκπομπή)! Είμαι δε σίγουρη ότι θα πηγαίνουν εκεί βαμμένοι και φτιαγμένοι λες και θα βγούνε έξω να πάνε στα μπουζούκια..


Το Manouli όμως δεν το βάζει κάτω. Επειδή ο Θεούλης είναι καλός και δεν θέλει να καταλήξει αυτό το καλό τυπάκι με ψυχοφάρμακα, έστειλε την κολλητή μου από το πουθενά να με ενημερώσει ότι γίνονται κάτι άλλα σεμινάρια μαγειρικής από κάτι φοβερούς Ιταλούς. Αύριο λοιπόν θα πάω, θα πληρώσω λιγότερο από τα μισά χρήματα και επί 3μιση ώρες θα μας μαθαίνουν σάλτσες για μακαρονάδες. 


Και σας ρωτώ: Εσείς, όταν πεινάτε, προτιμάτε να φάτε μία πάβλοβα ή μία θεώρατη πιατέλα καρμπονάρα; Εγώ, πάντως, το δεύτερο!

Πέμπτη 16 Σεπτεμβρίου 2010

Γκανγκστερική κλοπή!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 6:00 μ.μ. 54 σχόλια


Σήμερα με έκλεψαν. Με έχουν ξανακλέψει. Όταν η μικρή ήταν 2 μηνών. Είχαν μπει σπίτι την ώρα που κοιμόμασταν και είχαν σηκώσει ό,τι γούσταραν ανενόχλητοι. Το σημερινό όμως ήταν το κάτι άλλο. Κάτι που δε θα το έχετε ξανακούσει (φανταστείτε ότι ούτε στην Ασφάλεια που πήγα δεν το είχαν ξανακούσει!). Και μη με βλέπετε ήρεμη τώρα. Δεν είμαι καθόλου. Αλλά σας γράφω γιατί διαφορετικά είτε που θα πάρω κανένα ηρεμιστικό, είτε που θα πάρω καμία εταιρεία προστασίας και θα παραγγείλω δύο φουσκωτούς να με συνοδεύουν...

Σήμερα το πρωί λοιπόν το Manouli σηκώθηκε, έκανε τα μπάνια του, φτιάχτηκε, έγινε μία κουκλίτσα και έφυγε να κάνει κάποιες δουλειές. Κατά τις 10 βρισκόμουνα στο αυτοκίνητό μου και κατέβαινα την Εθνική οδό (παρακαλώ να προσέξετε την ώρα -πιο μέρα δε γίνεται- και τον δρόμο -πιο πολυσύχναστος δε γίνεται επίσης). Ξαφνικά, στο ύψος της γέφυρας Ροσσινιόλ, με πλησιάζει από αριστερά ένα αμάξι (όχι αστυνομικό) με 4 τύπους μέσα που φορούσαν αλεξίσφαιρα μπλε και μου κάνουν σήμα να κάνω δεξιά. Γαμοσταυρίζω από μέσα μου, διότι είμαι σίγουρη ότι θα φάω κλήση γιατί πάλι μιλούσα στο κινητό. Σταματάω, πλησιάζει ο ένας τύπος το παράθυρο του συνοδηγού και μου λέει ότι είναι από την Interpol και ότι ψάχνει για ναρκωτικά. 

- Δεν έχω ναρκωτικά (ούτε μπάφο δεν έχω καπνίσει στη ζωή μου, πήγα να του πω, αλλά το βούλωσα).
- Ανοίξτε το ντουλαπάκι σας.
Το ανοίγω και ο τύπος κάνει ότι ψάχνει. 
- Σβήστε τη μηχανή και δώστε μου τα κλειδιά σας να τα μυρίσω.
- Έλα Παναγία μου!
Σβήνω την μηχανή, έρχεται από το παράθυρό μου και αρχίζει να μυρίζει τα κλειδιά λες και ήταν κανένας σκύλος! Αφού τα μυρίζει, δεν μου τα δίνει πίσω, παρά τα βάζει επάνω στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου και εκεί αρχίζω να ψιλιάζομαι ότι κάτι δεν πάει καλά. 
- Μπορείτε να μου δείξετε ξανά το σήμα σας παρακαλώ;
Βγάζει ένα σήμα σαν αυτά που βλέπουμε στις αστυνομικές ταινίες (τύπου χρυσό που το έχουν μέσα σε μία δερμάτινη θήκη) και το ανοιγοκλείνει ταχύτατα. Πλέον είμαι σίγουρη ότι κάτι δεν πάει καλά. 
Εν το μεταξύ, φοράω την τσάντα μου διαγώνια στον ώμο μου και αρχίζει να βάζει τα κωλόχερά του μέσα και να την κάνει πουτάνα (excuse my french guys)! Βγάζει κινητά, λεφτά, κάρτες, σερβιέτες, τα πάντα!
- Τί κάνετε κύριέ μου;
- Δε θέλουμε τα λεφτά σας κυρία μου! Σας είπαμε, ψάχνουμε για ναρκωτικά!
- Δεν έχω ναρκωτικά!!!
- Βγάλτε το ρολόι σας να το μυρίσω. 
- Δεν το βγάζω! Να το μυρίσετε από το χέρι μου (και του χώνω το χέρι μου στη μούρη του)!
Εκείνη τη στιγμή, βλέπω και τον δεύτερο τύπο να βγαίνει από το αυτοκίνητο. Ο "Interpol" έχει αρχίσει να τραβάει το ρολόι μου, σπάει το μπρασελέ (μου διαλύει και το χέρι) και όπου φύγει φύγει!

Εγώ έχω μείνει μαλάκας (λογικότατο νομίζω), έχω αρχίσει να ψιλοτρέμω (και αυτό λογικό νομίζω πάλι) και καλώ την αστυνομία να αναφέρω το περιστατικό. Μου λένε να πάω στην Ασφάλεια, όπου και περνάω το επόμενο δίωρο. Μου είπαν ότι τέτοιο σκηνικό δεν έχει αναφερθεί ποτέ ξανά (πρωτιές το Manouli σας λέω!) και ότι θα κάνουν το παν να βρουν τους ενόχους. 

Αυτά που αποκόμισα από τον καφέ μου με τους Ασφαλίτες είναι τα ακόλουθα, τα οποία και θέλω να μοιραστώ μαζί σας για να γνωρίζετε και να μην την πάθετε σαν και εμένα:

1. Δε σταματάμε ποτέ σε κανένα όχημα παρά μόνο αν είναι το άσπρο το αστυνομικό και σε μηχανές. 
2. Δεν υπαρχουν σήματα πια (σαν και αυτά που μου έδειξαν εμένα). Μόνο πλαστικές μικρές ταυτότητες. Οπότε, αν ζητήσετε σε αυτόν που θα σας σταματήσει να σας δείξει το σήμα του και σας δείξει αυτό το χρυσό (το οποίο μάλλον και θα το έχει πάρει από κανένα λούνα παρκ), πατάτε το γκάζι και την κάνετε με ελαφρά!  

Καταλαβαίνετε ότι αυτά δε γίνονται ούτε στις ταινίες... Δεν ξέρω πότε θα ξεπεράσω το σοκ μου. Σίγουρα δε θέλω να σκέφτομαι τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν το ρολόι μου δεν είχε σπάσει και είχε μπει και ο δεύτερος στο αυτοκίνητό μου... Προς το παρόν ευχαριστώ τον Θεό που είμαι καλά. Α! Και μου είπαν ότι θα με καλέσουν να πάω και για αναγνώριση. Θα το αντέξω να πάω; Δεν ξέρω...

Υ.Γ. Γνωρίζω ότι χρωστάω το part 2 του Πατρινού γάμου. Θα το έχετε εν καιρώ. Αλλά βλέπετε ότι τα γεγονότα τρέχουν και οι εξελίξεις μας προλαβαίνουν..

Δευτέρα 13 Σεπτεμβρίου 2010

Γάμος αλά Πατρινά (part 1).

Αναρτήθηκε από Manouli στις 7:26 μ.μ. 15 σχόλια


Το ξέρω ότι έχω χαθεί, αλλά μη βρίζετε ρε παιδιά. Πολλές οι υποχρεώσεις. Επιστροφή από δίμηνες διακοπές (και άντε να προσαρμοστείς), αναχώρηση για 4ήμερο bachelor με γυναικοπαρέα (θα υπάρξει μελλοντική ανάρτηση με τα καμώματά μας), επιστροφή ξανά, έναρξη σχολικής χρονιάς, αναχώρηση ξανά για Πάτρα, όπου και πάντρεψα την κολλητή μου φίλη. Δικαιολογείται η απουσία μου...

Την Τετάρτη λοιπόν, αναχώρησα με την άλλη μου κολλητή (την δεύτερη κουμπάρα) στην Πάτρα, για να "ζήσουμε" τις τελευταίες ετοιμασίες του γάμου μαζί με την -άκρως αγχωμένη- νύφη. Ξεκινάμε από την Αθήνα με τρελό κέφι (όπως πάντα άλλωστε), βάζουμε τα cdιά μας και είμαστε έτοιμες να το διασκεδάσουμε διότι έχουμε ενημερωθεί ότι ο δρόμος για Πάτρα είναι σκατά λόγω έργων και φανταζόμαστε ότι θα φτάσουμε σε κανένα τετράωρο. Τελικά σε 2 ώρες και 5 λεπτά ακριβώς έχουμε φτάσει (διότι το Manouli μέχρι λίγο πριν την Κόρινθο το πήγαινε με 160-180), οπότε όλα οκ.

Μπαίνουμε στο σπίτι, όπου είναι μαζεμένη σύσσωμη η οικογένεια (ζευγάρι, αδελφή νύφης με άντρα και γονείς νύφης) και η νύφη σε κατάσταση αλλοφροσύνης, διότι έχουν έρθει να στήσουν τα φώτα στον κήπο, όπου και θα γίνει το γλέντι του γάμου, και το ένα της ξινίζει, το άλλο της βρωμάει. Εγώ, με το γνωστό μου μπρίο, φιλάω τους πάντες, βάζω μουσικούλα και αρχίζω μια χαλαρή κουβέντα μπας και τα πνεύματα κατευνάσουν λίγο. Τα πνεύματα όμως μόνο αυτό δεν έκαναν...


Πέντε λεπτά αργότερα, το Manouli πέρασε δίπλα από το τραπεζάκι στο οποίο η νύφη είχε τοποθετήσει αλφαβητικά τα καρτελάκια με τα ονόματα των καλεσμένων για τα τραπέζια και κατα λάθος έριξε κάτω δύο καρτελάκια. Ποιός είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε! Αν είχα σπάσει κανένα Baccarat βάζο αξίας 2.000 ευρώ, λιγότερο θα τα άκουγα! Μετά από αυτό το σκηνικό, αποφασίσαμε με την άλλη κουμπάρα για τις επόμενες 2 ημέρες να ρίχνουμε βαλεριάνες στον πρωινό καφέ της νύφης, μπας και χαλαρώσει λίγο, διότι αν συνέχιζε έτσι, μάλλον δε θα έφτανε ποτέ στον ίδιο της τον γάμο. 

Αφού λοιπόν η νύφη συνεχίζει να παραπονιέται για τα πάντα, να εκνευρίζεται με το παραμικρό και φωνάζει για ψίλου πήδημα (ούτε στην εμμηνόπαυση να ήτανε!), έρχεται η ώρα του φαγητού. Καθόμαστε όλοι, ξεκινάμε να τρώμε και εκεί που τα λέμε έρχεται η ώρα να συζητήσουμε διεξοδικά για τις αρμοδιότητες των επόμενων ημερών.
"Η μοναδική δικιά μου αρμοδιότητα είναι να παραυρεθώ στο γάμο και να είμαι μία κούκλα", λέει η δεύτερη κουμπάρα και καταλαβαίνω ότι το φαγητό θα μας βγει ξινό...

Μετά από μία άγρα ματιά της νύφης προς την κουμπάρα Νο2, το βουλώνουμε όλοι και περιμένουμε να ακούσουμε τί θα πρέπει να κάνουμε τις επόμενες 3 ημέρες. Έχετε δει στις αμερικάνικες ταινίες που συγκαλούν συμβούλια σε μεγάλες εταιρίες για να συζητήσουν μείζονα θέματα, με τον Διευθύνοντα Σύμβουλο να κάθεται στην κεφαλή του τραπεζιού και το υπόλοιπο ΔΣ να κρατάει σημειώσεις σε τρελούς ρυθμούς; E, αυτό κάναμε και εμείς, μόνο που το μενού, αντί για καφέδες, είχε κοτοπουλάκι νοστιμότατο στο φούρνο (χρυσοχέρα η νύφη βλέπετε). 


Μετά από 2 ώρες και πολλές παρατηρήσεις την νύφης (αν ήμασταν παιδάκια του δημοτικού, θα μας είχε βάλει όλους τιμωρία με το ένα πόδι όρθιο στη γωνία της τάξης!), το συμβούλιο έληξε. 


Η νύφη -πτώμα, πώς να μην ήταν άλλωστε;- αναχώρησε προς το κρεβάτι της και οι κομπάρες πήραν παραμάσχαλα τον γαμπρό και κατευθύνθηκαν προς το κέντρο της Πάτρας, όπου και διασκέδασαν μέχρι πρωίας στους ρυθμούς γνωστού club και αργότερα στους ρυθμούς του Νίνο, ο οποίος έκανε guest εμφάνιση σε άλλο γνωστό κέντρο. 


Η πρώτη ημέρα είχε τελειώσει. Οι επόμενες πώς θα συνέχιζαν άραγε;


(συνεχίζεται)

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Και τα show συνεχίζονται!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 10:15 μ.μ. 45 σχόλια

Σήμερα επέστρεψα στην Αθήνα μετά από 2 μήνες στο νησί. Δεν πρόκειται να αναλύσω το πώς νιώθω (με άριστα το 10 εγώ -132!), διότι ακόμα δεν έχω τελειώσει τις διακοπές μου. Φεύγω αύριο για άλλο νησάκι, για να κάνουμε το bachelor της κολλητής μου, την οποία παντρεύω σε 2 εβδομάδες. Παρόλο λοιπόν που τα αισθήματα για την επιστροφή μου μόνο καλά δεν ήταν, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας, ότι σήμερα έκανα το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου...


Ξυπνάω το πρωί με χάλια διάθεση που θα έφευγα. Ανεβαίνω στην ταράτσα να δω τον καιρό και βλέπω εξάρι γεμάτο (μποφόρ καλέ!). Σκατά και απόσκατα δηλαδή. Σκέφτομαι να ακυρώσω τα εισητήρια και να καθίσω και άλλο στο νησί, αλλά οι άλλες με περιμένουν για τρελό ξεσάλωμα και ως κομπάρα δε μπορώ να μην παραβρίσκομαι στα έκτροπα που θα γίνουν. Οπότε προσπαθώ να αλλάξω διάθεση και να πάρω απόφαση ότι θα σκυλοκουνηθώ (σας είπα ότι είμαι χέστης;), θα σιχτιρίζω σε όλο το ταξίδι, αλλά κάποια στιγμή θα φτάσω και όλα θα είναι μία απλή ανάμνηση.


Μπαίνω λοιπόν μέσα στο καράβι (από αυτά τα γρήγορα, ξέρετε, που πάνε  σαν κουνιοτράμπαλα όταν έχει μποφόρ), τακτοποιώ τα παιδιά μου και περιμένω να ξεκινήσει το μαρτύριό μου, το οποίο και ξεκίνησε με το που φύγαμε από το νησί. Εγώ -κλασσικά- παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά μου και τον βρίζω που κουνάει το καράβι (μη ρωτήσετε γιατί. Αυτό κάνω πάντα!), τα μωρά είναι μέσα στην full ενέργεια και θέλουν παιχνιδάκια και το manouli θέλει να πεθάνει.


Δίπλα μου λοιπόν, κάθεται τύπος περί τα 35, συμπαθέστατος, μόνος του, ο οποίος έχει όρεξη για κουβέντα. Εγώ από την άλλη δε θέλω να μιλήσω σε άνθρωπο. Με τα πολλά αρχίζουμε τη συζήτηση.


- Σας ενοχλεί η θάλασσα;
- Φαίνεται;
- Μη φοβάστε. Δεν είναι τίποτα.
- Ναι, είναι μέχρι να δούμε τα ψαράκια να μπαίνουν μέσα στο καράβι για να πιούνε τον καφέ τους μαζί μας!
- Σκεφτείτε κάτι όμορφο να χαλαρώσετε.
- (Τον Joaquin Phoenix μήπως και εμένα σε μία ερημική παραλία;) Ε... δεν πιάνει.
- Τί θα θέλατε να κάνετε για να ξεχάσετε ότι κουνάει το καράβι;
- Να τραγουδήσω karaoke!
- Έχω!!!
- (Α, είναι τρελός. Και μάλλον και με χαρτί!). Τί έχετε;
- Κaraoke! Γι᾽αυτόν τον λόγο είχα έρθει στο νησί! Γινόταν ένα πάρτυ για την επέτειο γάμου των 20 χρόνων ενός ζευγαριού και με φώναξαν για να τους φέρω το μηχάνημα. Αυτή είναι η δουλειά μου!
- (Τώρα εγώ το ζω αυτό; Δηλαδή, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;). Ωραία. Μπορούμε λοιπόν να το βάλουμε να παίξει τώρα και να τραγουδήσουμε;
- Μα φυσικά! Θέλετε;
- Αν θέλω λέει!


Σε λιγότερο από 20 λεπτά, ο τύπος είχε στήσει το karaoke. Οι επιβάτες του πλοίου είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται τί γίνεται. Εν τω μεταξύ, στο διπλανό τραπέζι καθόταν μία παρέα με τρελά ατομάκια, τα οποία είχαν ακούσει τη συνομιλία μου με τον karaoke man και είχαν εκφράσει την επιθυμία τους να τραγουδήσουν και αυτοί. Με το που είναι έτοιμο λοιπόν (το έχει συνδέσει ΚΑΙ με μία οθόνη που κουβαλούσε μαζί του), τον βάζω να βάλει τραγούδι. Σηκώνομαι μαζί με έναν από την διπλανή παρέα και ξεκινάμε να τραγουδάμε Milly Vanilly!


Διανοείστε τί έγινε μέσα στο πλοίο; Ούτε σε ταινία τέτοια σκηνικά! Όλος ο κόσμος στο πόδι να χειροκροτάει, να τραγουδάει και να έχει πεθάνει στο γέλιο! Τρεις ώρες τραγουδούσαμε! Το Manouli έδωσε ρέστα (ακούγεται ότι είναι στα πρόθυρα να υπογράψει συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική εταιρεία), η διπλανή παρέα επίσης και το ταξίδι θα μείνει σε όλους τους επιβάτες αξέχαστο!


Εσείς βρε, πού είσαστε να με απολαύσετε σε αυτές τις μεγάλες στιγμές που ζω φέτος το καλοκαίρι;!

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Μεγάλες latin στιγμές!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 9:41 μ.μ. 37 σχόλια



Εχθές το βράδυ με κάλεσαν να πάω σε κάτι χορευτικές latin επιδείξεις που θα γινόντουσαν σε ένα club. Why not? Κάτι διαφορετικό μέσα στο καλοκαίρι μου και κάτι -όπως φανταζόμουνα- fun. Ντύθηκα, στολίστηκα, πήρα την παρέα μου και πήγα. 

Φτάνουμε λοιπόν, καθόμαστε και παραγγέλνουμε τα ποτά μας. Η μουσική που έπαιζε το μαγαζί ήταν -φυσικά- λάτιν, και είχαν σηκωθεί κάποιοι και χόρευαν. Η ώρα περνούσε, εμείς μιλούσαμε, γελούσαμε και γενικά περνούσαμε πολύ καλά. Κάποια στιγμή (επειδή είμαι γκαντεμόσαυρη), μου ρίχνει το ποτό της επάνω μου η ξαδέλφη μου. Γαμοσταυρίζω λίγο και οδεύω προς την τουαλέτα να στεγνώσω ό,τι μπορώ, διότι το άσπρο το φορεματάκι είχε γίνει ψιλοδιάφανο και εγώ είχα γίνει ψιλοτσόντα!

Βγαίνοντας από το μπάνιο (αφού έχω στεγνώσει όσο μπορώ το φόρεμα και έχω αποφύγει να απαθανατιστώ και να δω τον κώλο μου σε καμία τοπική κουτσομπολίστικη εφημερίδα την επόμενη ημέρα με λεζάντα: "Ξετσίπωτη Αθηναία μάνα διασκεδάζει σε γνωστό κλαμπ την ώρα που τα παιδιά της κοιμούνται"), βλέπω στην πίστα 8 ζευγάρια να χορεύουν με τα ίδια ακριβώς βήματα. "Μα πόσο ξενέρωτοι μπορεί να είναι!", σκέφτηκα και ξεκίνησα να χορεύω στους δικούς μου ρυθμούς μόνη μου. 

Αυτοί συνέχιζαν ακάθεκτοι και εγώ τα έπαιρνα ολοένα και περισσότερο. Άρχισα να κάνω νοήματα στην παρέα μου να ανέβει να χορέψει. Όσο τους έκανα νοήματα να ανέβουν, τόσο αυτοί μου έκαναν αντίστοιχα νοήματα (και μάλιστα πολύ έντονα) να κατέβω. "Μα καλά, μαλάκες είναι;", σκεφτόμουνα και συνέχιζα τους τρελούς χορούς μου. 

Τα ζευγάρια τον χαβά τους. Ίδια βήματα όλοι!

Κάποια στιγμή, συνειδητοποιώ ότι όλο το μαγαζί με έδειχνε και με κοιτούσε. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά μπας και μου έχει διαφύγει τίποτα. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι όμως το οποίο να με κάνει να καταλάβω για ποιον ακριβώς λόγο όχι μόνο είχα γίνει η δακτυλοδεικτούμενη του μαγαζιού, αλλά είχε πέσει και όλος ο προβολέας επάνω μου! 

"Μα πόσο τέλεια μπορεί να χορεύω, ούτως ώστε να με κοιτάνε όλοι; Τόσο θεά είμαι πια;". 

Πέντε λεπτά αργότερα τα ζευγάρια έχουν σταματήσει να χορεύουν, έχουν καθίσει όρθια απέναντί μου, με κοιτάνε, γελάνε και χειροκροτάνε μαζί (αυτά και όλο το μαγαζί). Κάπου εκεί, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι κάτι παίζει. Ότι δε με χειροκροτάνε γιατί είμαι μία θεά, αλλά ότι κάτι έχει γίνει που δεν το έχω πάρει πρέφα.   


Και έτσι ακτιβώς ήταν: την ώρα που είχα πάει στην τουαλέτα για να στεγνώσω το φόρεμα, είχαν ξεκινήσει οι χορευτικές επιδείξεις! Εγώ βγήκα, δεν πήρα χαμπάρι τίποτα και ξεκίνησα τα δικά μου! Καταλαβαίνετε λοιπόν για ποιον λόγο όλος ο κόσμος κοιτούσε την γελοία που χόρευε τα δικά της την ώρα των επιδείξεων, για ποιον λόγο η παρέα μου μου έκανε διαρκώς νοήματα να κατέβω και για ποιον λόγο γενικά ξεφτιλίστηκα!


Φυσικά, δεν επρόκειτω να κατέβω από την πίστα με σκυμμένο το κεφάλι. Αφού όλο το μαγαζί με χειροκροτούσε, πήγα και εγώ στο κέντρο, υποκλίθηκα και κατέβηκα στο τραπέζι μου μέσα σε τρελά χειροκροτήματα. Όχι παίζουμε!

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Παρολίγον έμφραγμα!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 7:22 μ.μ. 22 σχόλια


Το σπίτι μου στο νησί είναι το 1/4 του σπιτιού που μεγάλωσε ο μπαμπάς μου. Eίναι ένα ισόγειο το οποίο βρίσκεται μέσα στα στενάκια. Ακριβώς δίπλα είναι το σπίτι της μίας μου θείας και από επάνω άλλα δύο σπίτια των άλλων μου δύο θείων. Τέσσερα αδέλφια, τέσσερα σπίτια. Επίσης αυτά τα αδέλφια έκαναν και 6 κόρες (άντρας μηδέν!) κοντά στην ηλικία όλες, πολύ δεμένες μεταξύ τους και καταλαβαίνετε τι γινόταν κάθε καλοκαίρι..

Η βεράντα της μίας θείας μου είναι η τέλεια βεράντα. Με θέα τη θάλασσα, με μία πέργκολα και χτιστούς καναπέδες στους οποίους αράζεις με τις ώρες, με λίγα λόγια απίθανη. Το τί έχει ζήσει αυτή η βεράντα δεν υπάρχουν λόγια να σας το περιγράψω. Όπως καθόμουνα λοιπόν εχτές το βράδυ αραχτή, θυμήθηκα την ακόλουθη ιστορία, την οποία πρέπει να σας διηγηθώ, διότι αυτά τα πράγματα νομίζω ότι γίνονται μόνο στις ταινίες.


Καλοκαίρι του δε θυμάμαι ακριβώς πότε (πάνε πάντως καμιά δεκαριά χρόνια), έχω έρθει με το αμόρε στο νησί. Έχουμε βγει, έχουμε πιει, έχουμε χορέψει και έχουμε επιστρέψει στο σπίτι κατά τις 8 το πρωί. Αποφασίζουμε λοιπόν να μπούμε να κάνουμε ένα ντουζάκι πριν πέσουμε ξεροί για ύπνο (μη ζέχνουμε κιόλας). Μπαίνουμε στην ντουσιέρα, ξεκινάμε να κάνουμε το μπανάκι μας και λίγο το ένα, λίγο το άλλο αρχίζουν και τα ζουζουνίσματα (καταλαβαίνετε τώρα, νέα παιδιά..). Εκεί λοιπόν που είμαστε στις πολύ hot περιπτύξεις ακούμε την πόρτα να ανοίγει.  Κοιταζόμαστε, κοκκαλώνουμε και περιμένουμε να δούμε ποιος έχει μπει. Σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, έχω συνειδητοποιήσει ότι στο μπάνιο έχει μπει η 88 χρονών -τότε- γιαγιά μου! 


Αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Κάνω νόημα στο αμόρε να μείνει αμίλητος και ακούνητος μέχρι να κάνει την ανάγκη της η γιαγιά για να μπορέσουμε να βγούμε. Η γιαγιά όμως, ήθελε το χρόνο της. Κάθισε στην λεκάνη (η οποία βρισκόταν στα 10 εκατοστά από την κουρτίνα του μπάνιου) και ξέχασε να σηκωθεί. Εν τω μεταξύ, εμείς να προσπαθούμε να μην ακουστούμε καθόλου και συγχρὀνως να έχουμε ξεπαγιάσει, διότι μισή ώρα βρεγμένος και ασκούπιστος τον δαγκώνεις λιγουλάκι!


Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφασίζει η γιαγιά να σηκωθεί. "Αληλούια", σκεφτόμαστε, "'έφτασε η ώρα της λύτρωσής μας"! Έλα που όμως η γιαγιά ήθελε να κάνει τον μπιντέ της στο μπάνιο!! Με το που πάει να ανοίξει η κουρτίνα, περνάει μπροστά από τα μάτια μου η σκηνή του να δει η γιαγιά εμένα με το αμόρε γυμνούς (και ξεπαγιασμένους) και να πάθει το έμφραγμα επιτόπου! Επίσης, περνάει από το μυαλό μου η σκηνή να βλέπει το αμόρε τη γιαγιά να κάνει τον μπιντέ της και μου έρχεται αναγούλα! Προσπαθώ σε κλάσματα του δευτερολέπτου να σκεφτώ τι σκατά να κάνω και εκείνη τη στιγμή μπαίνει και η θεία μου στο μπάνιο! 


Βλέπει τη γιαγιά να είναι έτοιμη να μπει στην ντουζιέρα, την πιάνει και ετοιμάζεται να τη βοηθήσει να κάνει τον μπιντέ της. Την ώρα λοιπόν που ανοίγει την κουρτίνα, βλέπει εμένα και το αμόρε τσίτσιδους, ξεπαγιασμένους και μάλλον κατακκόκινους από τη ντροπή. Επειδή η θεία όμως είναι άτομο, την πιάνουν τα γέλια, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουμε και εμείς σε νευρικό γέλιο και η γιαγιά να αναρωτιέται τί σκατά γίνεται. Την βγάζει λοιπόν η θεία έξω από το μπάνιο, καταφέρνουμε και εμείς να ντυθούμε και να πάμε στην ευχή της Παναγίας. 


Την επόμενη ημέρα ήμασταν με πυρετό και οι δύο. Εννοείται ότι δεν ξανασκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε πρωινό μπάνιο...




Παρασκευή 23 Ιουλίου 2010

Forza Italia!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 7:26 μ.μ. 42 σχόλια

Σήμερα αποφάσισα να πάω πάλι στην παραλία με τους γυμνηστές. Ξυπνάω λοιπόν από το χάραμα (συνήθως οι γυμνηστές δεν βγαίνουν πουρνό πουρνό για ηλιοθεραπεία), ετοιμάζω τα παιδιά, κουβαλάω κουβαδάκια, φαγητά, καρότσια, παιχνίδια, και το μισό σπίτι, και ξεκινάω για μπάνιο. Φτάνω και για καλή μου τύχη, εκεί που κάθισα κανένα πέος. Τέλεια!
Δίπλα στις ξαπλώστρες μου, καθόντουσαν καμία 30ριά Ιταλοί (πόσο γουστάρω να ακούω Ιταλικά!). Κάποιο γκρουπ, λογικά, που είχε έρθει να παραθερίσει στο νησί. Δεν έδωσα σημασία, απλώς απολάμβανα την Ιταλική διάλεκτο. 
Ετοιμάζω λοιπόν τα τέκνα μου και κατευθυνόμαστε προς τη θάλασσα. Βουτάμε, πλατσουρίζουμε, τραγουδάμε, κάνουμε τις τούμπες μας, τα κατακόρυφά μας, και γενικά όλα αυτά που κάνει οποιοσδήποτε γονιός κατά τη διάρκεια του μπάνιου, ώσπου ξαφνικά, εκεί που εγώ κάνω τον καραγκιόζη και, εκτός από τα παιδιά μου, γελάνε και όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται σε ακτίνα 30 μέτρων, κάνουν την εμφάνισή τους από το πουθενά, μέσα από τη θάλασσα, πέντε θεοί. Όχι ένας, ούτε δύο, αλλά πέντε μωρά τρελά ιταλικής προελεύσεως, ηλικίας 20-28, τα οποία έκαναν μαθήματα καταδύσεων! Μαυρισμένα, με κορμιά θανατηφόρα, με πρόσωπα αγγελικά, με λίγα λόγια απίθανα!
Φυσικά το Manouli ψιλοχάζεψε, διότι τέτοιο θέαμα δεν το βλέπεις και καθημερινά. Και να σας πω την αλήθεια, ψιλοχάζεψε και ό,τι θηλυκό υπήρχε στην παραλία. Και εκεί που έχω ξεχάσει λίγο τα τέκνα μου και απολαμβάνω τα τεκνά, με πιάνει κράμπα στο μπούτι! Ναι αγαπητοί μου! Κράμπα! Αυτός ο απαίσιος πόνος που έρχεται ύπουλα και από το πουθενά, και σου γαμ... το είναι σου. Που δεν ξέρεις τί να κάνεις για να φύγει! Που αν σε πιάσει και την ώρα του σεξ (διότι εμένα σχεδόν πάντα τότε με πιάνει), βλαστημάς την ώρα και τη στιγμή που γεννήθηκες! 
Είμαι λοιπόν μέσα στη θάλασσα, με τα μωρά μου δίπλα, τα άλλα μωρά παραδίπλα και βάζω μία φωνή που ακούστηκε μέχρι την διπλανή παραλία. Η μικρή μου άρχισε να ρωτάει “Τί έχεις μαμά;”, ο μπέμπης δεν κατάλαβε τον Χριστό του και οι πέντε θεοί έσπευσαν να βοηθήσουν! Και οι πέντε!! Με βγάζουν έξω, βγάζουν και τα μωρά μου, και ο ένας τους αρχίζει να μου τρίβει το πόδι για να μου περάσει η κράμπα. 
Μου φεύγει η κράμπα και λέω, “Ε, θα φύγουν και τα τεκνά”. Έλα όμως που δεν έφευγαν! Εκεί! Να δουν αν είμαι καλά, να παίξουν με τα μωρά μου (ΚΑΙ babysitting!), να πιάσουμε την κουβεντούλα, να μιλήσουμε για το νησί, για την Ελλάδα, για την κρίση που περνάμε, για την Ιταλία (τα τεκνά από το Μιλάνο και για την ακρίβεια πολίστες από το Μιλάνο, εξού και τα κορμιά τα θανατηφόρα), για το πόσο όμορφα είναι τα μάτια μου, για το πόσο σέξυ είναι οι Ελληνίδες μαμάδες (τρελό σουξέ το Mamouli φίλοι μου, έπρεπε να ήσασταν από μία μεριά να το θαυμάσετε!), πού θα βγω το βράδυ και τα συναφή. Κάναμε το πικ νικ μας, τσακίσαμε όλα τα σαντουιτσάκια, φρούτα, μπισκότα, χυμούς και ό,τι άλλο είχε μέσα η τσάντα μου και το καθημερινό δίωρο μπάνιου με τα μωρά, σήμερα έγινε πεντάωρο! 
Δώσαμε ραντεβού λοιπόν το βράδυ σε ένα μπαράκι. Ε, να βγω και εγώ λίγο, που έχω έρθει στο νησί 20 ημέρες και έχω βγει ένα βράδυ μόνο και αυτό μέχρι τη 1μισή! Αλλά φυσικά, σιγά μη και δε συνέβαινε κάτι για να μου χαλάσει τα σχέδια! Έφυγε το απόγευμα εκτάκτως η κοπέλα για Αθήνα και έμεινε το Mamouli στο σπίτι με τα μωρά να βλαστημάει την τύχη του!
Βέβαια, τα Ιταλάκια με έχουν ενημερώσει αναλυτικά για το πρόγραμμά τους καθόλη τη διάρκεια της παραμονής τους στο νησί, οπότε, αν θέλω να τα δω, ξέρω ακριβώς προς τα που να κατευθυνθώ. Λεω να πάω. Άλλωστε, είναι και αγένεια να εξαφανιστώ έτσι ξαφνικά μετά από τη βοήθεια που μου πρόσφεραν. Τί εντύπωση θα δώσω για τους Έλληνες και την φημισμένη φιλοξενία τους; Δίκιο δεν έχω; 

Τετάρτη 14 Ιουλίου 2010

Μωρά και γυμνιστές... not a good idea!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 11:46 μ.μ. 92 σχόλια


Μετά από αρκετές ημέρες στο νησί, αποφάσισα σήμερα να πάω στην αγαπημένη μου παραλία. Τόσες ημέρες (λὀγω μωρών) πηγαίνω σε μία που δεν είχα πατήσει ποτέ μου τόσα χρόνια, αλλά, βλέπετε, με τα παιδιά οι προταιρεότητες αλλάζουν. Αντί λοιπόν να λιάζομαι στην 3 χιλιόμετρα παραλίαρα με τα καταγάλανα (πλην όμως καταπαγωμένα) νερά και την απίθανη άμμο που κάνεις ένα "έτσι" και έχει φύγει από επάνω σου, λιάζομαι σε μία άλλη με 452 χιλιάδες μωράκια, κουβαδάκια, ταπεράκια και τα συναφή. Μπάνιο δεν το λες αυτό (το μπάνιο που ονειρευόμαστε όλοι, εννοώ, όταν πηγαίνουμε σε ένα νησάκι), αλλά, όπως είπα, είμαι και μανούλα και τα παιδιά πάνω απ᾽όλα. 


Σήμερα, όμως, ένιωσα την θεώρατη ανάγκη να πάω στην παραλιάρα μου και να αράξω. Φυσικά τα παιδιά μαζι. "Δεν πειράζει", σκέφτηκα, "και εγώ σε αυτήν την παραλία μεγάλωσα. Τί έπαθα δηλαδή; Στη χειρότερη, αν παγώσουν, τα παίρνω και φεύγω".


Φτάνω λοιπόν, παρκάρω το αυτοκίνητο εκεί που το παρκάρω πάντα, φορτώνομαι παιδιά, κουβαδάκια, καρότσια και βουρ για τις ξαπλώστρες. Φτάνοντας στις ξαπλώστρες όμως, έρχομαι αντιμέτωπη με ένα θέαμα το οποίο είχα να δω στην εν λόγω παραλία όταν ήμουνα 10 χρονών (τότε που δεν ήταν ακόμα οργανωμένη): γυμνηστές παντού!


Να σας πω την αλήθεια, δε με ένοιαξε καθόλου. Και που χέστηκα! Δεν πα να γουστάρει ο άλλος να τσιτσιδώνεται! Με γεια του, με χαρά του και αέρα στα βυζιά του! 


Βολεύομαι λοιπόν, βάζω τα αντιηλιακά μου, παστώνω και τα μωρά και πάω να βουτήξω. Ο μικρός αραχτός στο καρότσι (δεν σκόπευα να τον βάλω στη θάλασσα), η μικρή αγκαζέ. Μπαίνουμε μέσα (εγώ παραλίγο να το πάθω το έμφραγμα, η μικρή ανετίλα) πλατσουρίζουμε και βγαίνουμε. 


Απλώνουμε τα κουβαδάκια μας, ξεκινάμε να φτιάχνουμε τα κάστρα μας και ξάφνου, ένα πέος κάνει την εμφάνισή του δίπλα στη μικρή και σκέφτεται αν θα μπει στη θάλασσα ή όχι. Σκεφτότανε, σκεφτότανε και απόφαση δεν έπαιρνε. Η μικρή καρφωμένη στο πέος. Εγώ να προσπαθώ να κάνω αντιπερισπασμό, τίποτα! Ένα λεπτό αργότερα, εμφανίζεται και το αιδίο του πέους, το οποίο αρχίζει να τσιλιμπορδίζει μαζί του. Το πέος φυσικά με τα χαδάκια και τα συναφή άρχισε να ξυπνάει! "Να τα μας", σκέφτηκα και σηκώθηκα να πάρω τη μικρή να πάμε στις ξαπλώστρες. 


Έλα που όμως η μικρή μου είχε πάρει πρέφα ότι κάτι γίνεται εκεί πέρα και δε σηκωνόταν. 
- Πάμε αγάπη μου στην ξαπλώστρα να παίξουμε και με το μπέμπη.
- Όχι, εδώ θέλω να κάτσω!
- Πάμε γλυκιά μου, που τον έχουμε αφήσει μόνο του με την κοπέλα τόση ώρα.
- Όχι σου λέω!
- Πάμε και θα σου πάρω παγωτό (έβαλα και εγώ τα μεγάλα μέσα, τί να κάνω η δόλια;).
- Μαμά, αυτός ο κύριος γιατί έχει πιο μικρό πουλί από του μπαμπά;
- (Οοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοοιμέ! Τώρα ετοιμάσου mamouli να ξεφτιλιστείς!). Αγάπη μου, τα πουλάκια των αντρών δεν είναι όλα τα ίδια. 
- Ναι, αλλά αυτό είναι πολύ μικρό μαμά!
- Πάμε στην ξαπλώστρα μωρό μου και θα σου εξηγήσω.


(Εν τω μεταξύ, το πέος έχει ακούσει τη συζήτηση, το αιδίο επίσης, καθώς και τα διπλανά και παραδιπλανά πέη και αιδία, διότι η δικιά μου δεν ψιθυρίζει κιόλας! Και όχι μόνο την είχαν ακούσει, αλλά τα διπλανά γελούσαν και το εν λόγω είχε φανερά ενοχληθεί.)


- Μαμά να σε ρωτήσω και κάτι άλλο;
- Όχι! Πάμε στην ξαπλώστρα! Θα με ρωτήσεις εκεί!
(Φυσικά, τα μωρά, όσο τους λες "όχι", τόσο μουλαρώνουν, οπότε η ερώτηση ήρθε και με μεγαλύτερη ένταση φωνής!)
- Μαμά, γιατί το πουλάκι (παρατηρήστε ότι το "πουλί" είχε γίνει αυτομάτως "πουλάκι") του κυρίου δείχνει το πιπί της κυρίας;
- (Όμορφα. Μαθήματα σεξουαλικής αγωγής στα 2μιση! Δεν είμαι προετοιμασμένη! OXI! ΔEN EIMAI!) Πάμε στην ξαπλώστρα ΤΩΡΑ! 
- Μαμά πες μου! Πες μου μαμά! Πες μου μαμά! (Η μικρή πια φωνάζει κανονικότατα)


(Πλέον, όλοι έχουν γυρίσει και κοιτάνε το πουλάκι που δείχνει το πιπί, το πρωταγωνιστικό ζεύγος έχει γίνει κόκκινο από τη ντροπή του, δεν ξέρει που ακριβώς να κρυφτεί και η δικιά μου συνεχίζει. Εν τω μεταξύ εγώ σκέφτομαι ότι δε μπορεί να έπεσα σε 10 ζευγάρια Ελλήνων γυμνηστών! Παλιά ήταν μόνο ξένοι! Δηλαδή η κρίση μας χτύπησε τόσο που δεν έχουμε να πάρουμε ούτε ένα μαγιώ πλέον;)


- Γιατί το πουλάκι αυτό είναι επάνω; Tου μπαμπά είναι κάτω!
- (Ευτυχώς, γιατί αν έλεγε ότι και του μπαμπά το είχε δει επάνω θα είχα κοκκινήσει και εγώ!) Λοιπόν! Φύγαμε για παγωτό! Αυτό το μεγάλο που σου αρέσει. Και αν σταματίσεις να μιλάς για ένα λεπτό, θα σου πάρω δύο!
- Μαμά γιατί δε μου λες; Είναι κακό και δε μου λες;
(Εγώ φταίω που τα εξηγώ όλα! Το κέρατό μου μέσα!) 


Και πριν προλάβω να απαντήσω (τί ακριβώς ούτε που ήξερα), πετάγεται ένα πέος παραδίπλα και φωνάζει:
- Ε πες και εσύ στο παιδί ότι ο άνθρωπος έχει καυλώσει να τελειώνουμε!


Απόλυτη σιγή...


- Μαμά τι είναι το καυλώσει;


Υ.Γ. Αυτή η ανάρτηση δεν ήξερα αν έπρεπε να μπει στο mamouli (λόγω μωρών) ή στο manouli (λόγω πέους), οπότε μπήκε και στα δύο.

Σάββατο 10 Ιουλίου 2010

Μην τα βάζεις με την κοντή!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 5:52 μ.μ. 60 σχόλια


Ένα από τα πράγματα που με κάνουν να βγαίνω έξω από τα ρούχα μου (και δεν εννοώ κυριολεκτικά) είναι το θράσσος και η αναίδεια. Είναι και άλλα βέβαια, αλλά αυτά τα δύο είναι πολύ ψηλά στη λίστα μου. Μπορώ να γίνω Τούρκος! Και σήμερα έγινα!


Έχω ξυπνήσει από το αξημέρωτο, έχω πάει βόλτα τον μικρό, έχω επιστρέψει σπίτι για αλλαγή βάρδιας, έχω βγάλει βόλτα τη μικρή, έχουμε πιει τον καφέ μας (όπου φυσικά μόνο καφές δε λέγεται αυτό, διότι εγώ την κυνηγάω συνέχεια από πίσω), έχω κάνει τα ψώνια μου, έχω μαγειρέψει, έχω ταίσει, έχω κοιμίσει, έχω αλλάξει, έχω πάει στον παιδότοπο και μου έχει βγει η γλώσσα να πηδάω επάνω στα φουσκωτά παιχνίδια και έχει φτάσει -επιτέλους- η ώρα για να επιστρέψω στο σπίτι. Ψιλοράκος, όπως καταλαβαίνετε. 


Φτάνω στο πάρκινγκ κοντά στο σπίτι μου και βρίσκω θεσάρα (αρκετά δύσκολο αν σκεφτείτε ότι όλες και όλες είναι καμία δεκαριά). "Τουλάχιστον με λυπήθηκε ο Θεός", σκέφτηκα. Ανάβω τα αλάρμ και περιμένω να ξεπαρκάρει το αυτοκίνητο να παρκάρω εγώ. Με το που βγαίνει η κυρία και είμαι έτοιμη να μπω εγώ, εμφανίζεται ένα πολυτελέστατο διθέσιο κάμπριο αμάξι και τσουπ παρκάρει στη θέση μου! "Αααααα, τελικά δε με λυπήθηκε ο Θεός! Θα έχουμε σκηνή τώρα!". 


Κατεβαίνω από το αυτοκίνητο, πλησιάζω τον θρασύτατο 30χρονο με το γυαλί-μαλλί-και παντελόνι lee και ακολουθεί η εξής συζήτηση:


- Είχα ανάψει τα αλάρμ και περίμενα να παρκάρω. Σας παρακαλώ βγείτε για να μπω στη θέση μου.
- Εγώ δεν είδα τίποτα.
- Εσείς μπορεί να έχετε μυωπία και καλό θα ήταν να πάτε να το κοιτάξετε γιατί θα είσαστε και επικίνδυνος οδηγός. Εγώ τα αλάρμ τα είχα ανάψει και θα σας παρακαλέσω ξανά να βγείτε γιατί θέλω να παρκάρω και έχω και δύο μωρά μέσα στο αυτοκίνητο.
- Κοπελιά, δε με νοιάζει τι λες (όταν αρχίζουν αυτά τα "κοπελιά" βαράει το κεφάλι μου κόκκινο!). Εγώ δε φεύγω. Πάρκαρα και τέλος. Βρες αλλού να αφήσεις το αυτοκίνητό σου!
- Άκου να δεις! Ή θα φύγεις με το καλό, ή θα φύγεις με το κακό.
- Τί λες ρε (μπήκαν και τα "ρε" στο παιχνίδι); Μας απειλείς κιόλας;
- Όχι κύριέ μου, δε σας απειλώ. Να παρκάρω θέλω στη θέση μου. Όταν όμως εσείς με θράσσος μου λέτε να πάω να βρω αλλού επειδή καβαλίσατε το ποσρικό και νομίζετε ότι έχετε πιάσει και τον Πάππα απ᾽τ´αρχίδια, τότε θα πράξω και εγώ αναλόγως! 
- Και τι θα κάνεις δηλαδή; Θα μας κλάσεις καμία μάντρα; (Αυτές τις εκφράσεις να μου πείτε ποιος τις ανακάλυψε!)


Εν τω μεταξύ, οι κάτοικοι της γύρω περιοχής έχουν βγει έξω και παρακολουθούν το σκηνικό.


- Δεν γνωρίζω ακριβώς πώς κλάνουν τις μάντρες, αν εσείς γνωρίζετε να μου το πείτε, αλλά αν δεν βγάλετε το αυτοκίνητό σας ΤΩΡΑ θα φωνάξω την αστυνομία! Και αν δεν έρθει, όταν γυρίσετε σας υπόσχομαι ότι το αυτοκίνητό σας θα το βρείτε χαραγμένο από την μία άκρη μέχρι την άλλη!
- Τί λε ρε! Φοβηθήκαμε! 
(Φυσικά, ο μάγκας όταν άκουσε για τη χαραγματιά, κώλωσε λίγο, αλλά μετά συνέχισε ακάθεκτος)


Βγάζω κινητό και παίρνω το 100. Είπα ότι είναι κάτι επείγον (γιατί αν έλεγα τον πραγματικό λόγο δε θα ερχόντουσαν ούτε το 2015) και παραδόξως σε 10 λεπτά είχαν έρθει. Εν τω μεταξύ ο καυγάς με τον ευγενέστατο αυτόν κύριο συνεχιζόταν.


- Και τι θα τους πεις ρε; Ότι σου πήραμε τη θέση; Και τι θα μου κάνουν δηλαδή; Θα είναι ο λόγος σου εναντίον του δικού μου. Άσε που θα σε βρίσουνε κιόλας που τους κάλεσες για ένα τέτοιο ασήμαντο περιστατικό!
- Ας έρθουν και θα δούμε τι θα τους πω.
- Γυναίκες ρε! Που καβαλάνε το αυτοκίνητο και νομίζουν ότι κάνουν και κάτι! Που ανάθεμα σε αυτόν που σας επέτρεψε να οδηγείτε! 
- Εμείς τουλάχιστον, ό,τι και να καβαλήσουμε το κάνουμε κάτι! Εσείς;
- Μας βγήκες και εξυπνούλα; Κάτι τέτοιες σαν εσένα εγώ τις έχω για πρωινό!
- Πρόσεξε γιατί το σημερινό πρωινό θα είναι δύσπεπτο!


Φτάνει το 100 και εξηγώ την κατάσταση (ευτυχώς, ευτυχώς, ευτυχώς που ήταν 2 τυπάκια γύρω στα 25, τα οποία με γλυκοκοίταζαν κιόλας -φορούσα και ένα σορτσάκι-, ειδάλλως πραγματικά θα με είχαν σκυλοβρίσει που τους κάλεσα για μία θέση πάρκινγκ. Μη σας πω ότι θα μου έριχναν και καμία κλήση). 


- Η μαντάμ (μα θα μπορούσα να έχω πέσει σε μαγαλύτερο μπουρτζόβλαχο;) ήρθε μετά από εμένα και σώνει και ντε θέλει να μου πάρει τη θέση!
(Ο κρετίνος, ο ελεινός ο ψεύτης!)


Εκείνη τη στιγμή πετάγεται ένας χριστιανός, που καλή να είναι η ώρα του (να θυμηθώ να του φτιάξω ένα cheesecake να του πάω αύριο) και λέει:
- H κοπέλα έχει δίκιο. Εγώ ήμουνα εδώ και τα είδα όλα! Της πήρε τη θέση και μετά άρχισε και να την βρίζει!


- Τι λες ρε παππού; Σε έβαλε και συνήγορο η κυρία; Τράβα στο σπίτι σου και παράτα μας!


Τα αστυνομικάκια, ακούγοντας τον μαλάκα να μιλάει έτσι (και βλέποντας και το σορτσάκι, το οποίο αποφάσισα θα ενσωματώσω καθημερινά στις βόλτες μου) του λένε:
- Πάρε το αυτοκίνητό σου και άσε την κοπέλα να μπει γιατί θα σου κόψουμε και κλήση! Έρχεστε από την Αθήνα με τα διθέσιά σας και νομίζετε ότι θα μας κάνετε και ό,τι θέλετε!


Ο κουραδόμαγκας, λούφαξε αμέσως, μπήκε στην αυτοκινητάρα του και την έκανε με ελαφρά. 


Εγώ πάρκαρα σαν κυρία και πριν φύγω μου λένε τα πολιτσμάνια:
- Και αν χρειαστείς τίποτα άλλο κοπέλα μου, εμείς είμαστε εδώ. Τάκης και Γιάννης!


Βρε, μήπως να πάω και σε αυτά κανένα κομματάκι cheesecake;

Τρίτη 6 Ιουλίου 2010

ΕΚΤΑΚΤΟ ΔΕΛΤΙΟ

Αναρτήθηκε από Manouli στις 5:23 μ.μ. 10 σχόλια


Αγαπητοί αναγνώστες.


Διακόπτουμε τις (κανονικές) αναρτήσεις μας για να σας ενημερώσουμε ότι το blogspot έχει κλατάρει. Εσείς αφήνετε τα σχόλιά σας (τα βλέπουμε στο email μας), αλλά εκείνο αρνείται (για ποιον λόγο ακόμα δε γνωρίζουμε) να τα δημοσιεύσει! 


Μέχρι λοιπόν να έρθει στα ίσια του (ή να το φέρουνε), τα σχόλιά σας θα εμφανίζονται σε μορφή "σχολἴου δικού σας-απάντησης από το manouli", από το manouli. Υπομονή λοιπόν μέχρι να απαντηθούν όλα (διότι και με δύο μωρά τα πράγματα είναι λίγο στιμόκωλα!). 


Μας συγχωρείτε για την αναστάτωση και ευχαριστούμε για την κατανόηση.


Υ.Γ. Και αν κανένας σας ξέρει ποιον πρέπει να μπινελικώσει για να επανέλθουν τα πράγματα σε μία τάξη, ας το κάνει!

Τα᾽θελε και εσένα ο κώλος σου!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 1:57 π.μ. 62 σχόλια





Από εχτές διακοπεύω. Να μη ζηλεύετε. Πέρυσι δεν έκανα καθόλου διακοπές, οπότε φέτος το δικαιούμαι. Ήρθα στο νησάκι μου για να αράξω χαλαρά με τα μωρά. Η χτεσινή βραδυά όμως, μόνο χαλαρή δεν ήταν...


Το σπίτι μου βρίσκεται μέσα στην παλιά πόλη του νησιού, στα στενάκια. Εκεί που σουλατσάρει ο τουρίστας. Ακριβώς δίπλα δε, υπάρχει ένα μπαράκι. Για να φανταστείτε, είναι τόσο δίπλα, που τις περισσότερες φορές οι τουρίστες κάθονται στο τραπεζάκι του σπιτιού μου, αντί του μπαρ και περιμένουν και να τους σερβίρω. Καμία ώρα θα τους σερβίρω καμία ανάποδη και να δω αν θα ξανάρθει κανένας να μου πει: "Μα θα περιμένουμε πολλή ώρα για να παραγγείλουμε πια;".


Κοιμίζω και εγώ τα παιδιά, κάθομαι αραχτή στο prive τραπεζάκι μου, με την Coca cola light μου να διαβάσω το βιβλίο μου. Βλέπω λοιπόν κάποια στιγμή μία κοπέλα, η οποία τα έπινε με το -απ᾽ότι φαινόταν- amore της να έρχεται προς το μέρος μου με το κινητό της και να έχει την ακόλουθη συνομιλία (εγώ κουτσομπόλα δεν είμαι, αλλά η τύπισσα είχε καθίσει ακριβώς δίπλα μου. Και να μην ήθελα δηλαδή, άκουγα):
- Mωρό μου, μου λείπεις τρελά!
- (Το μωρό απαντάει. Ακριβώς τί, δεν γνωρίζω)
- Περνάω χάλια! Δε θα ξαναπατήσω ποτέ στο βρωμόνησο (της έφταιγε και το νησί μας! Καταλάβατε;)!
- (Το μωρό κάτι λέει πάλι)
- Αν δεν ήταν για την ξαδέλφη μου που είναι χάλια, θα είχα φύγει από την πρώτη κιόλας ημέρα! Έχε χάρη που είμαι καλός άνθρωπος.
- (Μωρό ρωτάει που ακριβώς βρίσκεται η αγαπημένη του)
- Σε ένα βρωμομπάρ, το ..., στα στενάκια. Χάλι σου λέω! Άντε σε αφήνω τώρα γιατί την έχω αφήσει μόνη της τόση ώρα. Α! Και αν δεν πιάνει το κινητό, είναι γιατί δεν έχει καθόλου καλό σήμα η Cosmote στο νησί (η Cosmote που έχει κάνει κάτι δις καμπάνια για να μας πεισει ότι έχει κάλυψη σχεδόν και στην τελευταία βραχονησίδα της Ελλάδας!). Σ᾽αγαπάω πολύ τζιτζιφρίνο μου (ε αει σιχτίρ! Τζιτζιφρίνο; Δηλαδή σας παρακαλώ, εσάς τις γυναίκες που αρέσκεστε στα υποκοριστικά και στα ζουζουνίσματα: βρείτε κάτι τουλάχιστον που να είναι sexy! Μα τζιτζιφρίνος; Δηλαδή αν του ανθρώπου δεν του πέφτει την ώρα εκείνη που ακούει το "τζιτζιφρίνος", είναι ήρωας!)!


Κλείνει το κινητό η κυρία, πάει στο τραπεζάκι της και δίνει ένα γλωσσόφιλο στην "εξαδέλφη"!


Η ώρα κυλούσε ήρεμα, εγώ διάβαζα το βιβλίο μου, άκουγα τη φοβερή μουσική του μπαρ, ώσπου ξάφνου, εμφανίζεται το αμόρε (του τηλεφώνου), το οποίο βρίσκεται τετ-α-τετ και με την αγαπημένη του, η οποία μόνο που δεν έκανε sex στο τραπεζάκι!


- Α ωστέ περνάς χάλια, ε; Και η ξαδέλφη σου κλαίει και οδύρεται! Μωρή πουτάνα, σε ποιον τα πουλάς αυτά; Ξεφτιλισμένη; Γαμ..λα; Να μη σε ξαναδώ μπροστά μου! Και να φανταστείς ότι ο μαλάκας είχα αγοράσει και δαχτυλίδι! Παλιοκαργιό...! 


Και φαπ! Πέφτει και ένας φούσκος!


- Δημήτρη, να σου εξηγήσω! 


Ο Δημήτρης έχει ήδη εξαφανιστεί και η κιουρία πάει να προσπαθήσει να το σώσει με τον άλλον. Φυσικά ο άλλος μαλάκας δεν ήταν...


- Γιώργο, να σου εξηγήσω..


Και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, φαπ, πέφτει και ο δεύτερος φούσκος! 


Ταινία να είχα πάει να δω δε θα μπρούσα να φανταστώ τέτοια εξέλιξη!


Το μαγαζί όλο έχει μείνει να την κοιτάει, αυτή να ξεφτιλιζόταν περισσότερο δεν γινόταν, οπότε πληρώνει (διότι φυσικά ο δεύτερος "μαλάκας", σιγά μην πλήρωνε και τα ποτά!) και φεύγει. 


"Ρε τί γίνεται στον κόσμο!", σκέφτηκα και αποφάσισα να κατέβω στην παραλία να βρω κάτι φίλους να πιω ακόμα μία Coca cola light. 


Καμία ώρα αργότερα, φτάνω στο μαγαζί και βρίσκομαι μπροστά στο εξής θέαμα: τα δύο amore της κυρίας να τα πίνουν μαζί και με άλλα 2 ξανθά που είχαν "χτυπήσει"!! Όχι που θα σκάγανε!

Πέμπτη 1 Ιουλίου 2010

You, the TV star!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 7:25 μ.μ. 93 σχόλια




Καλωσήρθατε!


Η πρώτη ανάρτηση σε αυτό το blog δε θα μπορούσε φυσικά να αναφέρεται σε τίποτα άλλο παρά σε εσάς. Ναι! Ναι! Και μη μου το παίζετε ότι δε θέλετε, γιατί σας ξέρω όλους τι κουμάδες είσαστε. Ψοφάτε για τέτοια! 


Σκεφτόμουνα λοιπόν, ποιοί θα ήσασταν αν παίζατε σε τηλεοπτικές σειρές. Και μετά από αρκετές ημέρες σκέψης σας βρήκα (σχεδόν) όλους. Αυτούς που δεν κατάφερα να βρω, να με συγχωρήσουν, αλλά τα μάτια μου θα γινόντουσαν τετράγωνα αν αφιέρωνα έστω και μία ώρα παραπάνω στο ψάξιμο!


Ανοίξτε την TV λοιπόν, αράξτε στον καναπέ, φέρτε pop corn και coca cola και enjoy!


Τα κοριτσάκια μου


Άννα: Fran Drescher (The Nanny)
Εμμανουέλα: Monica Geller (Friends)
Amalthia: Brenda Walsh (Χτυποκάρδια στο Beverly Hills)
Γλυκό-Κερασό-Ζουζούνα: Karen Walker (Will & Grace)
Flosavardu: Sara Sidle (CSI: Las Vegas)
Jerry Jedelou: Claire Dunphy (Modern Family)
Kihli: Άβα (Δύο Ξένοι)
Mana: Sarah Walker (Brothers & Sisters)
Maria: Miranda Bailey (Grey's Anatomy)
My little Prince Nikolas: Bree Van de Kamp (Desperate Housewives)
Pink Fish: Lynette Scavo (Desperate Housewives)
Raven: Sam Marquez (Las Vegas)
Coula: Rachel Green (Friends)
Μάγισσα Κίρκη: Grace (Will & Grace)
Tattooedladylydia: Ziva David (NCIS)
Coffeemug: Meredith Grey (Grey's Anatomy)
Evie μία παλιά Αθηναία: Μπέμπα (Τρεις Χάριτες)
Venea: Phoebe Buffay (Friends)
Γιαγιά Αντιγόνη: Miss Marple (Agatha Cristie)
Γκρινιάρικο Μαρούλι: Izzie Stevens (Grey's Anatomy)
Φούλη: Ντέμη Μαρκορά (Δύο Ξένοι)
Kwlogria: Miranda Hobbs (Sex & the city)
Λόλα :Summer Roberts (The OC)




Τα αγοράκια μου


Gaurakos: Timothy McGee (NCIS)
Marco: Christian Troy (Nip/Tuc)
Γνωστός Άγνωστος: Mark Sloan (Grey's Anatomy)
Έγραψα πάλι ο πούστης: Will (Will & Grace)
Μαχαίρης: Jay Pritchett (Modern Family)
sCaTterEBrain: Matt Fielding (Melrose Place)
Aunt Donna: Γιάννης (Απαράδεκτοι)
Ασκαρδαμυκτί: Denny Crane (Boston Legal)
Kanivallos: Ακάλυπτος (Και οι παντρεμένοι έχουν ψυχή)
Ethan: Justin Taylor (Queer as folk)
Sarper: Dylan McKay (Χτυποκάρδια στο Beverly Hills)
Kathysteras: Cartman (South Park)
Malher: Kevin Walker (Brothers & Sisters)
S_Pablo: Jason Gideon (Criminal Minds)




Το ζευγαράκι μου

Αυτή ή αυτός: Δήμητρα & Θοδωρής (Σ᾽αγαπώ-μ᾽αγαπάς)








Υ.Γ. Και δε θέλω παράπονα από κανέναν! Μη μου αρχίσετε τα "Μα εγώ δεν είμαι έτσι", "Αυτός καλέ είναι άσχημος!" και "Τα δικά μου πόδια είναι πιο καλλίγραμα από αυτής της στραβοκάνας"! Η παραγωγή ευθύνεται για όλα!
 

Manouli Copyright © 2010 Designed by Ipietoon Blogger Template Sponsored by: Website Templates | Premium Themes. Distributed by: blog template