Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Και τα show συνεχίζονται!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 10:15 μ.μ. 45 σχόλια

Σήμερα επέστρεψα στην Αθήνα μετά από 2 μήνες στο νησί. Δεν πρόκειται να αναλύσω το πώς νιώθω (με άριστα το 10 εγώ -132!), διότι ακόμα δεν έχω τελειώσει τις διακοπές μου. Φεύγω αύριο για άλλο νησάκι, για να κάνουμε το bachelor της κολλητής μου, την οποία παντρεύω σε 2 εβδομάδες. Παρόλο λοιπόν που τα αισθήματα για την επιστροφή μου μόνο καλά δεν ήταν, μπορώ να πω μετά βεβαιότητας, ότι σήμερα έκανα το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου...


Ξυπνάω το πρωί με χάλια διάθεση που θα έφευγα. Ανεβαίνω στην ταράτσα να δω τον καιρό και βλέπω εξάρι γεμάτο (μποφόρ καλέ!). Σκατά και απόσκατα δηλαδή. Σκέφτομαι να ακυρώσω τα εισητήρια και να καθίσω και άλλο στο νησί, αλλά οι άλλες με περιμένουν για τρελό ξεσάλωμα και ως κομπάρα δε μπορώ να μην παραβρίσκομαι στα έκτροπα που θα γίνουν. Οπότε προσπαθώ να αλλάξω διάθεση και να πάρω απόφαση ότι θα σκυλοκουνηθώ (σας είπα ότι είμαι χέστης;), θα σιχτιρίζω σε όλο το ταξίδι, αλλά κάποια στιγμή θα φτάσω και όλα θα είναι μία απλή ανάμνηση.


Μπαίνω λοιπόν μέσα στο καράβι (από αυτά τα γρήγορα, ξέρετε, που πάνε  σαν κουνιοτράμπαλα όταν έχει μποφόρ), τακτοποιώ τα παιδιά μου και περιμένω να ξεκινήσει το μαρτύριό μου, το οποίο και ξεκίνησε με το που φύγαμε από το νησί. Εγώ -κλασσικά- παίρνω τηλέφωνο τον μπαμπά μου και τον βρίζω που κουνάει το καράβι (μη ρωτήσετε γιατί. Αυτό κάνω πάντα!), τα μωρά είναι μέσα στην full ενέργεια και θέλουν παιχνιδάκια και το manouli θέλει να πεθάνει.


Δίπλα μου λοιπόν, κάθεται τύπος περί τα 35, συμπαθέστατος, μόνος του, ο οποίος έχει όρεξη για κουβέντα. Εγώ από την άλλη δε θέλω να μιλήσω σε άνθρωπο. Με τα πολλά αρχίζουμε τη συζήτηση.


- Σας ενοχλεί η θάλασσα;
- Φαίνεται;
- Μη φοβάστε. Δεν είναι τίποτα.
- Ναι, είναι μέχρι να δούμε τα ψαράκια να μπαίνουν μέσα στο καράβι για να πιούνε τον καφέ τους μαζί μας!
- Σκεφτείτε κάτι όμορφο να χαλαρώσετε.
- (Τον Joaquin Phoenix μήπως και εμένα σε μία ερημική παραλία;) Ε... δεν πιάνει.
- Τί θα θέλατε να κάνετε για να ξεχάσετε ότι κουνάει το καράβι;
- Να τραγουδήσω karaoke!
- Έχω!!!
- (Α, είναι τρελός. Και μάλλον και με χαρτί!). Τί έχετε;
- Κaraoke! Γι᾽αυτόν τον λόγο είχα έρθει στο νησί! Γινόταν ένα πάρτυ για την επέτειο γάμου των 20 χρόνων ενός ζευγαριού και με φώναξαν για να τους φέρω το μηχάνημα. Αυτή είναι η δουλειά μου!
- (Τώρα εγώ το ζω αυτό; Δηλαδή, ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ;). Ωραία. Μπορούμε λοιπόν να το βάλουμε να παίξει τώρα και να τραγουδήσουμε;
- Μα φυσικά! Θέλετε;
- Αν θέλω λέει!


Σε λιγότερο από 20 λεπτά, ο τύπος είχε στήσει το karaoke. Οι επιβάτες του πλοίου είχαν αρχίσει να αναρωτιούνται τί γίνεται. Εν τω μεταξύ, στο διπλανό τραπέζι καθόταν μία παρέα με τρελά ατομάκια, τα οποία είχαν ακούσει τη συνομιλία μου με τον karaoke man και είχαν εκφράσει την επιθυμία τους να τραγουδήσουν και αυτοί. Με το που είναι έτοιμο λοιπόν (το έχει συνδέσει ΚΑΙ με μία οθόνη που κουβαλούσε μαζί του), τον βάζω να βάλει τραγούδι. Σηκώνομαι μαζί με έναν από την διπλανή παρέα και ξεκινάμε να τραγουδάμε Milly Vanilly!


Διανοείστε τί έγινε μέσα στο πλοίο; Ούτε σε ταινία τέτοια σκηνικά! Όλος ο κόσμος στο πόδι να χειροκροτάει, να τραγουδάει και να έχει πεθάνει στο γέλιο! Τρεις ώρες τραγουδούσαμε! Το Manouli έδωσε ρέστα (ακούγεται ότι είναι στα πρόθυρα να υπογράψει συμβόλαιο με μεγάλη δισκογραφική εταιρεία), η διπλανή παρέα επίσης και το ταξίδι θα μείνει σε όλους τους επιβάτες αξέχαστο!


Εσείς βρε, πού είσαστε να με απολαύσετε σε αυτές τις μεγάλες στιγμές που ζω φέτος το καλοκαίρι;!

Πέμπτη 19 Αυγούστου 2010

Μεγάλες latin στιγμές!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 9:41 μ.μ. 37 σχόλια



Εχθές το βράδυ με κάλεσαν να πάω σε κάτι χορευτικές latin επιδείξεις που θα γινόντουσαν σε ένα club. Why not? Κάτι διαφορετικό μέσα στο καλοκαίρι μου και κάτι -όπως φανταζόμουνα- fun. Ντύθηκα, στολίστηκα, πήρα την παρέα μου και πήγα. 

Φτάνουμε λοιπόν, καθόμαστε και παραγγέλνουμε τα ποτά μας. Η μουσική που έπαιζε το μαγαζί ήταν -φυσικά- λάτιν, και είχαν σηκωθεί κάποιοι και χόρευαν. Η ώρα περνούσε, εμείς μιλούσαμε, γελούσαμε και γενικά περνούσαμε πολύ καλά. Κάποια στιγμή (επειδή είμαι γκαντεμόσαυρη), μου ρίχνει το ποτό της επάνω μου η ξαδέλφη μου. Γαμοσταυρίζω λίγο και οδεύω προς την τουαλέτα να στεγνώσω ό,τι μπορώ, διότι το άσπρο το φορεματάκι είχε γίνει ψιλοδιάφανο και εγώ είχα γίνει ψιλοτσόντα!

Βγαίνοντας από το μπάνιο (αφού έχω στεγνώσει όσο μπορώ το φόρεμα και έχω αποφύγει να απαθανατιστώ και να δω τον κώλο μου σε καμία τοπική κουτσομπολίστικη εφημερίδα την επόμενη ημέρα με λεζάντα: "Ξετσίπωτη Αθηναία μάνα διασκεδάζει σε γνωστό κλαμπ την ώρα που τα παιδιά της κοιμούνται"), βλέπω στην πίστα 8 ζευγάρια να χορεύουν με τα ίδια ακριβώς βήματα. "Μα πόσο ξενέρωτοι μπορεί να είναι!", σκέφτηκα και ξεκίνησα να χορεύω στους δικούς μου ρυθμούς μόνη μου. 

Αυτοί συνέχιζαν ακάθεκτοι και εγώ τα έπαιρνα ολοένα και περισσότερο. Άρχισα να κάνω νοήματα στην παρέα μου να ανέβει να χορέψει. Όσο τους έκανα νοήματα να ανέβουν, τόσο αυτοί μου έκαναν αντίστοιχα νοήματα (και μάλιστα πολύ έντονα) να κατέβω. "Μα καλά, μαλάκες είναι;", σκεφτόμουνα και συνέχιζα τους τρελούς χορούς μου. 

Τα ζευγάρια τον χαβά τους. Ίδια βήματα όλοι!

Κάποια στιγμή, συνειδητοποιώ ότι όλο το μαγαζί με έδειχνε και με κοιτούσε. Κοιτάω δεξιά, κοιτάω αριστερά μπας και μου έχει διαφύγει τίποτα. Δεν μπορούσα να διακρίνω κάτι όμως το οποίο να με κάνει να καταλάβω για ποιον ακριβώς λόγο όχι μόνο είχα γίνει η δακτυλοδεικτούμενη του μαγαζιού, αλλά είχε πέσει και όλος ο προβολέας επάνω μου! 

"Μα πόσο τέλεια μπορεί να χορεύω, ούτως ώστε να με κοιτάνε όλοι; Τόσο θεά είμαι πια;". 

Πέντε λεπτά αργότερα τα ζευγάρια έχουν σταματήσει να χορεύουν, έχουν καθίσει όρθια απέναντί μου, με κοιτάνε, γελάνε και χειροκροτάνε μαζί (αυτά και όλο το μαγαζί). Κάπου εκεί, αρχίζω να συνειδητοποιώ ότι κάτι παίζει. Ότι δε με χειροκροτάνε γιατί είμαι μία θεά, αλλά ότι κάτι έχει γίνει που δεν το έχω πάρει πρέφα.   


Και έτσι ακτιβώς ήταν: την ώρα που είχα πάει στην τουαλέτα για να στεγνώσω το φόρεμα, είχαν ξεκινήσει οι χορευτικές επιδείξεις! Εγώ βγήκα, δεν πήρα χαμπάρι τίποτα και ξεκίνησα τα δικά μου! Καταλαβαίνετε λοιπόν για ποιον λόγο όλος ο κόσμος κοιτούσε την γελοία που χόρευε τα δικά της την ώρα των επιδείξεων, για ποιον λόγο η παρέα μου μου έκανε διαρκώς νοήματα να κατέβω και για ποιον λόγο γενικά ξεφτιλίστηκα!


Φυσικά, δεν επρόκειτω να κατέβω από την πίστα με σκυμμένο το κεφάλι. Αφού όλο το μαγαζί με χειροκροτούσε, πήγα και εγώ στο κέντρο, υποκλίθηκα και κατέβηκα στο τραπέζι μου μέσα σε τρελά χειροκροτήματα. Όχι παίζουμε!

Κυριακή 15 Αυγούστου 2010

Παρολίγον έμφραγμα!

Αναρτήθηκε από Manouli στις 7:22 μ.μ. 22 σχόλια


Το σπίτι μου στο νησί είναι το 1/4 του σπιτιού που μεγάλωσε ο μπαμπάς μου. Eίναι ένα ισόγειο το οποίο βρίσκεται μέσα στα στενάκια. Ακριβώς δίπλα είναι το σπίτι της μίας μου θείας και από επάνω άλλα δύο σπίτια των άλλων μου δύο θείων. Τέσσερα αδέλφια, τέσσερα σπίτια. Επίσης αυτά τα αδέλφια έκαναν και 6 κόρες (άντρας μηδέν!) κοντά στην ηλικία όλες, πολύ δεμένες μεταξύ τους και καταλαβαίνετε τι γινόταν κάθε καλοκαίρι..

Η βεράντα της μίας θείας μου είναι η τέλεια βεράντα. Με θέα τη θάλασσα, με μία πέργκολα και χτιστούς καναπέδες στους οποίους αράζεις με τις ώρες, με λίγα λόγια απίθανη. Το τί έχει ζήσει αυτή η βεράντα δεν υπάρχουν λόγια να σας το περιγράψω. Όπως καθόμουνα λοιπόν εχτές το βράδυ αραχτή, θυμήθηκα την ακόλουθη ιστορία, την οποία πρέπει να σας διηγηθώ, διότι αυτά τα πράγματα νομίζω ότι γίνονται μόνο στις ταινίες.


Καλοκαίρι του δε θυμάμαι ακριβώς πότε (πάνε πάντως καμιά δεκαριά χρόνια), έχω έρθει με το αμόρε στο νησί. Έχουμε βγει, έχουμε πιει, έχουμε χορέψει και έχουμε επιστρέψει στο σπίτι κατά τις 8 το πρωί. Αποφασίζουμε λοιπόν να μπούμε να κάνουμε ένα ντουζάκι πριν πέσουμε ξεροί για ύπνο (μη ζέχνουμε κιόλας). Μπαίνουμε στην ντουσιέρα, ξεκινάμε να κάνουμε το μπανάκι μας και λίγο το ένα, λίγο το άλλο αρχίζουν και τα ζουζουνίσματα (καταλαβαίνετε τώρα, νέα παιδιά..). Εκεί λοιπόν που είμαστε στις πολύ hot περιπτύξεις ακούμε την πόρτα να ανοίγει.  Κοιταζόμαστε, κοκκαλώνουμε και περιμένουμε να δούμε ποιος έχει μπει. Σε λιγότερο από 10 δευτερόλεπτα, έχω συνειδητοποιήσει ότι στο μπάνιο έχει μπει η 88 χρονών -τότε- γιαγιά μου! 


Αρχίζει να με λούζει κρύος ιδρώτας. Κάνω νόημα στο αμόρε να μείνει αμίλητος και ακούνητος μέχρι να κάνει την ανάγκη της η γιαγιά για να μπορέσουμε να βγούμε. Η γιαγιά όμως, ήθελε το χρόνο της. Κάθισε στην λεκάνη (η οποία βρισκόταν στα 10 εκατοστά από την κουρτίνα του μπάνιου) και ξέχασε να σηκωθεί. Εν τω μεταξύ, εμείς να προσπαθούμε να μην ακουστούμε καθόλου και συγχρὀνως να έχουμε ξεπαγιάσει, διότι μισή ώρα βρεγμένος και ασκούπιστος τον δαγκώνεις λιγουλάκι!


Κάποια στιγμή λοιπόν, αποφασίζει η γιαγιά να σηκωθεί. "Αληλούια", σκεφτόμαστε, "'έφτασε η ώρα της λύτρωσής μας"! Έλα που όμως η γιαγιά ήθελε να κάνει τον μπιντέ της στο μπάνιο!! Με το που πάει να ανοίξει η κουρτίνα, περνάει μπροστά από τα μάτια μου η σκηνή του να δει η γιαγιά εμένα με το αμόρε γυμνούς (και ξεπαγιασμένους) και να πάθει το έμφραγμα επιτόπου! Επίσης, περνάει από το μυαλό μου η σκηνή να βλέπει το αμόρε τη γιαγιά να κάνει τον μπιντέ της και μου έρχεται αναγούλα! Προσπαθώ σε κλάσματα του δευτερολέπτου να σκεφτώ τι σκατά να κάνω και εκείνη τη στιγμή μπαίνει και η θεία μου στο μπάνιο! 


Βλέπει τη γιαγιά να είναι έτοιμη να μπει στην ντουζιέρα, την πιάνει και ετοιμάζεται να τη βοηθήσει να κάνει τον μπιντέ της. Την ώρα λοιπόν που ανοίγει την κουρτίνα, βλέπει εμένα και το αμόρε τσίτσιδους, ξεπαγιασμένους και μάλλον κατακκόκινους από τη ντροπή. Επειδή η θεία όμως είναι άτομο, την πιάνουν τα γέλια, με αποτέλεσμα να ξεσπάσουμε και εμείς σε νευρικό γέλιο και η γιαγιά να αναρωτιέται τί σκατά γίνεται. Την βγάζει λοιπόν η θεία έξω από το μπάνιο, καταφέρνουμε και εμείς να ντυθούμε και να πάμε στην ευχή της Παναγίας. 


Την επόμενη ημέρα ήμασταν με πυρετό και οι δύο. Εννοείται ότι δεν ξανασκεφτήκαμε ποτέ να κάνουμε πρωινό μπάνιο...




 

Manouli Copyright © 2010 Designed by Ipietoon Blogger Template Sponsored by: Website Templates | Premium Themes. Distributed by: blog template